Η ανακοίνωση του φιλικού με την Boca Juniors είναι η αλήθεια ότι καταρχήν δημιούργησε πολύ περισσότερη σκεπτικισμό από ότι αδημονία στον κόσμο του ΑΡΗ.
Από τη μια ξύπνησε όχι και τόσο μακρινές μνήμες μιας βραδιάς απλά ονειρικής και μαγευτικής, μιας βραδιάς απίστευτης έντασης και έπαρσης. Από την άλλη αναπόφευκτα ανακίνησε συγκρίσεις του τότε και του τώρα, συγκρίσεις μου οπωσδήποτε είναι εναντίον του τώρα και υπέρ του τότε.
Ναι τότε ήταν αλλιώς. Ηταν η πρώτη φορά. Η Boca Juniors, η μπάντα, ο Αμπρέου, ο Γκρασιάν, ο λάτιν ΑΡΗΣ στο απόγειό του, ο Κουκ να παραληρεί, τα 15.000 διαρκείας, η εκπληκτική αδημονία να δούμε στο χορτάρι την Boca Juniors απέναντι στον Αράνο, τον Ναφτί, τον Αμπρέου, τον Γκρασιάν, τον Ντάριο Φερνάντες, τον Κόκε, τον Νέτο, τον Κάλβο, τον Ρονάλντο Γκιάρο. Η αδημονία να ζήσουμε αυτό που λίγο πολύ ήταν κοινό μυστικό, ότι εκείνο τα βράδυ θα «καεί» το Κλεάνθης «La Bombonera» Βικελίδης. Αυτά ήταν τα δεδομένα εκείνης της νύχτας της 5ης Αυγούστου του 2009, τότε που όλα ήσαν φαινομενικά ήρεμα και ο καρκίνος του «εμφυλίου» στον ΑΡΗ ήταν ακόμη σε πρώτο στάδιο.
Σήμερα, 8 χρόνια μετά εκείνο τα βράδυ, ο ΑΡΗΣ μετράει 2 χρόνια στη Γ’ Εθνική, 2 χρόνια στη Β’ Εθνική και πριν από αυτά μια χρονιά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας που σώθηκε την προτελευταία αγωνιστική και μια χρονιά απόλυτης φθοράς και παρακμής που υποβιβάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. 6 συνεχόμενα χρόνια αγωνιστικής παρακμής που συμπαρέσυρε, αυτονόητα, και την εικόνα στην κερκίδα, την εικόνα του ίδιου του γηπέδου ως κτηριακή υποδομή, την ψυχολογία του Αρειανού, τη συσπείρωση και την όποιο φιλοδοξία. Την ίδια ώρα που τα ρούβλια παραδίπλα ρέουν ασταμάτητα, ενώ μια ολόκληρη κυβέρνηση, θυμίζοντας εποχές 1985, σπρώχνει με νύχια και με δόντια την αγαπημένη ομάδα και τον ακόμη πιο αγαπητό ιδιοκτήτη της στην κατάκτηση τίτλων, αρχής γενομένης από το κάλπικο κύπελλο του (Μ)πέου.
Η Boca Juniors ξανάρχεται, το Κλεάνθης «La Bombonera» Βικελίδης είναι τα τελευταία χρόνια απλώς Κλεάνθης Βικελίδης και μάλλον κατ’ ευφημισμό, καθώς πιο πολύ με Χαριλάου μοιάζει των λεγόμενων «πέτρινων χρόνων» (φράση με την οποία διαφωνώ, αλλά δεν είναι του παρόντος). Από τον λάτιν ΑΡΗ ένας Νέτο έμεινε να συνδέει δυο εποχές τόσο μα τόσο διαφορετικές, ξένες θα έλεγε κανείς μεταξύ τους.
Ναι, η Boca Juniors δεν θα έρθει με τα πρώτα, αλλά αυτό αφορά την Boca Juniors. Ναι, σήμερα ο ΑΡΗΣ αντί για Αμπρέου και Γκρασιάν έχει Καπνίδη και Λώττα. Ναι, σήμερα χρειάζονται εθελοντές για να συμμαζευτεί το γήπεδο ώστε να θυμίζει κάτι από Κλ. Βικελίδης. Και φυσικά σήμερα ο ΑΡΗΣ αγωνίζεται στη Β’ Εθνική και όχι στην Superleague.
Η αγώνας της Τετάρτης 8 Νοεμβρίου διεξάγεται ανάμεσα στο παρόν και στο μέλλον του ίδιου του ΑΡΗ. Ακόμη και με την Κ14 να εμφανιζόταν η Boca Juniors αυτό πρέπει να ενδιαφέρει τον κομπλεξικό δημοσιογράφο της Κλεάνθους που αντιλαμβάνεται τι πάει να συμβεί και καθόλου τον Αρειανό. Ο αγώνας της Τετάρτης 8 Νοεμβρίου γίνεται για ένα και μόνο σκοπό: να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε. Να δούνε τα πιτσιρίκια τι σημαίνει Κλεάνθης Βικελίδης, τι σημαίνει πύρινη κερκίδα, τι σημαίνει πάθος, τι σημαίνει αφοσίωση, τι σημαίνει λατρεία, τι σημαίνει παραλήρημα, τι σημαίνει ΑΡΗΣ. Πραγματικός ΑΡΗΣ.
Αυτός ο αγώνας γίνεται για να ξαναενώσουμε στα ίδια μέρη. Να σκιρτήσουμε και πάλι με το μεγαλείο αυτού του λαού, ενός λαού μεγαλύτερου, δυστυχώς, από την ίδια την ομάδα. Ενός λαού πρέπει επιτέλους να ξαναζεσταθεί, να ξανανιώσει, να ενωθεί για έναν σκοπό, έστω απλό, έστω για να δημιουργήσει μια άνευ αγνωστικού αντικρίσματος φιέστα. Για ποιον λόγο; Ετσι απλά, για την πάρτη μας. Είναι ένα στοίχημα για εμάς, για να μετρήσουμε αν όντως υπάρχουμε ακόμη και αξίζει να δοθεί η μάχη της επιστροφής. Αν όντως ο ΑΡΗΣ εξακολουθεί να ζεσταίνει τις ψυχές των φιλάθλων του.
Στον ΑΡΗΣ του 2017 όλα είναι διαφορετικά σε ότι αφορά το έμψυχο δυναμικό και τα ονόματα των ποδοσφαιριστών. Αλήθεια όμως, ποιος θα πάει στο γήπεδο την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου για να δει τον αγώνα; Ποιος θα έχει αγωνία για την εντεκάδα του ΑΡΗ ή της αντιπάλου μας; Ποιός θα νοιαστεί για το αποτέλεσμα; Ποιός θα θυμάται το αποτέλεσμα; Η αγωνία όλων θα είναι μια, πόσο κόσμο θα έχει στο γήπεδο. Τα μάτια όλων θα είναι στα πέταλα, στο τι θα διοργανώσουν οι σύνδεσμοι του ΑΡΗ. Τα μάτια των πιτσιρικάδων θα είναι το ίδιο βουρκωμένα από συγκίνηση και η καρδιά ξα προσπαθεί να βγει από τη θέση της όταν ξανανάψει το «δαχτυλίδι της φωτιάς», είτε παίζει ο βασικός σέντερ φορ της Boca Juniors, είτε αυτός της Κ19.
Ο αγώνας της Τετάρτη 8 Νοεμβρίου είναι μια κλεφτή αλλά ξεκάθαρη ματιά στο μέλλον. Δεν έχει καμία σχέση με ότι συμβόλιζε ο αγώνας το 2009. Άλλη εποχή, άλλες ανάγκες. Τότε ήταν η ανάγκη για επιβεβαίωση. Σήμερα είναι η ανάγκη για επιβίωση. Ένας αγώνας είναι. Ας τον δώσουμε μαζί. Τον χρωστάμε στον ίδιο τον Σύλλογο που αγαπάμε. Δεν είναι μελοδραματικό το κειμενάκι. Είναι δυστυχώς η πραγματικότητα όπως εξελίσσεται τα τελευταία 4 χρόνια και η οποία δυστυχώς έχει συγκεκριμένη κατάληξη αν δεν αλλάξει κάτι. Ένα άδειο ή έστω και μισογεμάτο Κλ. Βικελίδης σηματοδοτεί την ανυπαρξία. Ότι η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί είναι μη αναστρέψιμη. Ένα γεμάτο Κλ. Βικελίδης σηματοδοτεί τη ζωή. Ότι αυτός ο Σύλλογος έχει ακόμη σπίθα, έχει θέληση να επιβιώσει και να διεκδικήσει την επάνοδο, κάτι που φαίνεται κάτι παραπάνω από εφικτό φέτος μετά από τα δυο συνεχόμενα νικηφόρα πρόσφατα αποτελέσματα.
Ο καθένας Αρειανός μπορεί πραγματικά να επικαλεσθεί, και όχι άδικα, πολλούς λόγους για να μην πάει στο γήπεδο. Ωστόσο, κανένας δεν μπορεί να είναι πιο ισχυρός από την ανάγκη για την επιβίωση του Συλλόγου, όχι της ΠΑΕ ή της ΚΑΕ, του Συλλόγου, της συλλογικότητας που λέγεται ΑΡΗΣ, των φιλάθλων του, του λαού του, των μικρών παιδιών μας που κάτι πρέπει να κληρονομήσουν από εμάς….
Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε,
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους,
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε,
ονόματα και βλέμματα και δρόμους…
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι,
τίποτα δε χάθηκε ακόμα,
όσο ζούμε και πονάμε…