Ο φετινός θεσμός του Κυπέλλου ήταν μία ευκαιρία για τον ΑΡΗ όπως και να το δει κάποιος. Θες εμπορικά; Θες οικονομικά; Θες από πλευράς κόσμου; Ηταν μία μεγάλη ευκαιρία που πήγε χαμένη.
Αν ο σταθερότατος Μαραγκός δεν έκανε το μοιραίο λάθος που κόστισε στην ομάδα, ίσως τα πάντα να ήταν διαφορετικά. Ισως πάλι και όχι. Σίγουρα η ευθύνη του είναι μεγάλη, αλλά δεν την έχει μόνο αυτός. Διότι μπορεί ο κάθε Μαραγκός να έρθει και να αντιπαραθέσει την αδυναμία του ΑΡΗ να “κλειδώσει” νωρίτερα την πρόκριση και να μην μείνει σε αυτό το εύθραυστο 1-0. Εστω και αν είχε το αριθμητικό πλεονέκτημα. Δεν χρειάζεται να… σταυρώνουμε τον Μαραγκό, που σίγουρα φταίει, παραβλέποντας το γεγονός ότι ο ΑΡΗΣ στο “9” κάποιες φορές υστερεί. Και ισως το χθεσινό παιχνίδι να έπεισε περισσότερο από κάθε άλλο τους ανθρώπους της ομάδας για αυτό.
Η ομάδα αδικείται από τον αποκλεισμό της που σίγουρα είναι αποτυχία. Το μέγεθος της είναι τέτοιο που δεν της επιτρέπει να πει, “ε δεν βαριέσαι”. Συν ότι βάσει της εικόνας του χθεσινού αγώνα άξιζε σίγουρα το εισιτήριο για τους “16” συγκριτικά με τον ΠΑΣ Γιάννινα των δύο μόλις τελικών στο 90λεπτο.
Αυτό που ίσως αφήνει μία κάποια γλυκιά γεύση, είναι τα κέρδη που υπήρχαν από το χθεσινό ματς. Παίκτες με ελάχιστο ή καθόλου χρόνο συμμετοχής, χωρίς ρυθμό και έλλειψη χημείας, που όμως έβαλαν πολύ δύσκολα στον Σουπερλιγκάτο ΠΑΣ και ήταν ανώτεροι από αυτόν. Παίκτες που έδειξαν στον Σπανό ότι μπορεί να τους υπολογίζει για τη συνέχεια της σεζόν. Διότι η σεζόν συνεχίζεται όπως και η ζωή.
Ο ΑΡΗΣ απέτυχε. Τέλος! Τώρα πρέπει να προχωρήσει. Η χρονιά δεν τελείωσε χθες. Χάθηκε ένας στόχος αλλά υπάρχει ένας άλλος αυτή τη στιγμή. Αν ο αποκλεισμός αυτός δεν μπει στο “αρχείο”, τότε μόνο κακό μπορεί να κάνει στην ομάδα εν όψει των απαιτητικών αγώνων που έχει μπροστά της.