Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για το φαινόμενο της διαιτησίας που έχει γίνει… συνήθεια, τα δικαιώματα που δίνει η ομάδα και τον μοναχικό δρόμο που πρέπει να βαδίσει μέχρι το τέλος
Πως καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα τα ήθελες; Οταν πάλι αρχίζεις να περιμένεις… δώρα από άλλους. Και στην προκειμένη περίπτωση από τον Εργοτέλη, που σήμερα αγωνίζεται με την Παναχαϊκή και ελπίζεις να της “κόψει” βαθμούς. Πάνω-κάτω δηλαδή ό,τι ζήσαμε και πέρυσι.
Την περασμένη αγωνιστική περίοδο βέβαια, το παραπάνω ο ΑΡΗΣ το βίωσε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, διότι δεν κρατούσε τέτοια εποχή την τύχη στα χέρια του. Φέτος ευτυχώς το κάνει. Απλά με τα δύο τελευταία ανεπιτυχή αποτελέσματα δίνει δικαιώματα ή… καίει ζωές. Σαν αυτές που έχουν οι πρωταγωνιστές στα βιντεοπαιχνίδια ένα πράγμα. Και με την υπάρχουσα κατάσταση, του έμειναν ελάχιστες. Αν όχι μία και πιο συγκεκριμένα εκείνη της ερχόμενης Δευτέρας κόντρα στον Εργοτέλη.
Σε αντίθεση με τα Τρίκαλα, για την Καλλιθέα δεν μπορούμε να πούμε και πολλά όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, με εξαίρεση ένα “αλλά” που θα αναφέρουμε πιο κάτω. Ο ΑΡΗΣ και βελτιωμένος ήταν, και τη μπάλα κυκλοφόρησε, και κλασσικές ευκαιρίες δημιούργησε. Και γκολ έβαλε. Τρία συγκεκριμένα. Ένα σωστά ακυρωθέν, ένα οριακό και ένα καθαρό στα όρια του… αποστειρωμένου. Και εδώ μπαίνει στη κουβέντα ο παράγοντας της διαιτησίας.
Το χθεσινό ακυρωθέν γκολ δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση, ούτε να πέφτουμε από τα σύννεφα. Οπως το ίδιο ισχύει και για το πέναλτι που δεν δόθηκε με τα Τρίκαλα. Τα μηνύματα έχουν σταλεί εδώ και καιρό. Απλά το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει πολύ πιο έντονα με τις κάκιστες διαιτησίες που αντιμετωπίζει ο ΑΡΗΣ. Διαιτησίες που κάνουν ακόμα και τα πιο αθώα μυαλά να απορούν αν όντως υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν την ομάδα στη Super League. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κάποιος άλλωστε αυτή την εμμονή των… ανθρωπίνων λαθών στους αγώνες της ομάδας. Διότι ειδικά στα τελευταία δύο ματς μιλάμε για αλλοίωση αποτελέσματος και έναν ΑΡΗ που θα είχε +4 βαθμούς. Και όπως είπε και ο Παύλος Μυροφορίδης, “ή είναι ανίκανοι ή έχουν δόλο”. Και δεν γίνεται να είναι όλοι ανίκανοι…
Η ουσία είναι ότι ο ΑΡΗΣ και φέτος βαδίζει μόνος του. Δεν είναι λαϊκισμός αλλά η πραγματικότητα. Άλλοι έχουν ανέβει σε ασπρόμαυρα και κίτρινα άρματα. Αυτός όχι. Αν καταφέρουν Καρυπίδης και Μυροφορίδης να εξασφαλίσουν το 50-50, καλώς. Φαντάζει δύσκολο πάντως αυτή τη στιγμή… Απλά ο ΑΡΗΣ τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι θα πρέπει να ξεπερνάει και τον διαιτητικό σκόπελο. Το έχει κάνει κάποιες φορές φέτος. Οφείλει λοιπόν να προχωρήσει με αυτό το δεδομένο. Παράλληλα όμως θα πρέπει να κοιτάξει και τα του… οίκου του.
Ναι μεν η διαιτησία αλλοιώνει αυτή τη στιγμή την κορυφή, αλλά και η ομάδα ορισμένες φορές αλλοιώνει τη δική της προσπάθεια. Με τα Τρίκαλα πλήρωσε το προβλέψιμο -πλέον- και κάποιες φορές αντιμετωπίσιμο παιχνίδι της. Στην Καλλιθέα δίκαια “φωνάζει” για το γκολ του Διαμαντόπουλου. Αλλά σε ένα ματς με την τελευταία ομάδα της βαθμολογίας, 90 λεπτά μονότερμα και τόσες χαμένες κλασσικές ευκαιρίες, δυστυχώς δεν γίνεται να σταθείς μόνο στη μία. Όσο δίκιο κι αν έχεις, όσο κι αν αλλοίωσε το τελικό αποτέλεσμα, όσο κι αν είναι γνωστό από την αρχή της σεζόν ότι έχεις θέμα στο γκολ…
Πάνω απ’ όλα ψυχραιμία και στήριξη, γιατί ο μήνας που έχει μπροστά της η ομάδα, είναι δύσκολος και καθοριστικός. Και γιατί όχι, ένα “Βικελίδης” με εικόνα ανάλογη εκείνης κόντρα στα Τρίκαλα.