Το να μείνεις αμέτοχος σε όλο αυτό που εξελίσσεται στο χώρο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα είναι δύσκολο.
Όπως δύσκολο είναι να μην προσδώσεις κομματική χροιά, καθώς έχει πρωτίστως τέτοια, ενώ η αλληλεξάρτηση ποδοσφαίρου, πολιτικής, επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει πάει σε νέα διάσταση. Κάτι τέτοιο όμως θα αλλοίωνε το
σκοπό του κειμένου μου. Πολιτική ωστόσο (πολιτική υπογραμμίζω και όχι κομματική) χροιά όμως είναι αδύνατο να μην προσδώσεις.
Το θάρρος απαιτεί ηθική, αίσθημα δικαιοσύνης και μόρφωση. Διαφορετικά καταλήγει σε θράσος, και τελικά αντί να ενθαρρύνει, αποθρασύνει. Είναι θάρρος και ενθάρρυνση, π.χ., να λες “Θα κατακτήσω το πρωτάθλημα” είναι θράσος και αποθρασύνει να ισχυρίζεσαι “Πρωτάθλημα εμείς ή κανείς”
Πιστεύω ακράδαντα ότι η ηθική των ανθρώπων αξιολογείται από τον τρόπο που συμπεριφέρονται στον αδύναμο. Ομοίως, η ηθική μιας πολιτείας συνεπώς αξιολογείται απέναντι στον περιπτερούχο και όχι απέναντι στον μεγαλοεργοστασιάρχη.
Οι προθέσεις της πολιτείας απέναντι στο ποδόσφαιρο είναι υποκριτικές. Διαχρονικά. Μια πολιτεία η οποία έχει ηθική, θάρρος και αίσθημα δικαιοσύνης, αν αποφάσιζε να καθαρίσει το χώρο του ποδοσφαίρου και να επιβάλει κανόνες ισονομίας, θα ξεκινούσε από τους “αδύναμους”. Θα καλούσε πρώτα αυτούς ως συνομιλητές. Θα κατέγραφε τα προβλήματά τους, τις αδικίες που βιώνουν από τους “ισχυρούς”, τις εξαρτήσεις τις οποίες είναι αναγκασμένοι να αναπτύξουν ώστε να επιβιώσουν, τις αδικίες που βιώνουν από την αθλητική δικαιοσύνη.
Θα συνέχιζε με αυτούς που υπηρετούν το χώρο της δικαιοσύνης. Δεν μπορώ να φανταστώ πως ένας αθλητικός δικαστής δικάζει επί 2,5 χρόνια με έναν “αστείο αθλητικό νόμο” κατά δήλωσή του. Θα φρόντιζε μια ηθική πολιτεία να εξετάσει αν για παρόμοια παραπτώματα οι ομάδες αντιμετώπιζαν τις ίδιες ποινές.
Και τέλος θα καλέσει και τους οπαδούς. Και θα επιμείνει σε αυτό. Θα καλέσει εμένα, π.χ., για να του εξηγήσω πως γίνεται ένας μεσήλικας οικογενειάρχης να πάει στο γήπεδο ήρεμος, όταν για έναν “τραυματισμό” μιας επόπτριας με ένα άδειο μπουκάλι νερό τιμωρήθηκα με -3 και μηδενισμό και κεκλεισμένων και βρέθηκα εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ενώ το ρολό ταμειακής “ζυγίστηκε”, “μελετήθηκε”, “ερμηνεύτηκε αναλογικά”, και εξαφανίστηκε επισήμως ξημερώματα Κυριακής, ανεπισήμως πριν την εκδίκαση της έφεσης. Να μου αποδείξει ότι τα “λάθη” των διαιτητών δεν είναι σκόπιμα. Ένα λάθος, εξ ορισμού, είναι τυχαίο. Αν δεν είναι τυχαίο, δεν είναι λάθος. Και με επιστημονικούς όρους, όταν ένα λάθος (error) έχει μοτίβο (pattern), δηλαδή επαναλαμβάνεται με παρόμοιο τρόπο, τότε δεν ονομάζεται λάθος, αλλά μεροληψία (bias). Ιδίως σε εμάς τους Αρηανούς θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να μας αποδείξει κάτι τέτοιο.
Και στο τέλος, όταν τα κάνει όλα αυτά η πολιτεία, τότε να καλέσει τους «ισχυρούς» και να τους ανακοινώσει τις αποφάσεις της. Τότε υπάρχει μια προϋπόθεση εξυγίανσης. Και θα είναι μια γενναία απόφαση. Υπάρχει περίπτωση αυτό να συμβεί; Καμία. Οι γενναίες αποφάσεις λαμβάνονται από γενναίους ανθρώπους. Που σε κοιτάνε στα μάτια και τους πιστεύεις για τις προθέσεις τους. Και κυρίως δεν παίζουν πολιτικά παιχνίδια με το ποδόσφαιρο, δεν χαρίζουν πρόστιμα, βαθμούς, κανάλια, εφημερίδες, οφίτσια.
Φυσικά να τονίσω ότι οι αναφορές σε “ισχυρούς” και “αδύναμους” αφορά την οικονομική επιφάνεια και δυνατότητα πολιτικού επηρεασμού που έχουν οι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων ομάδων. Καμία σχέση με το μέγεθος και την ιστορία των ομάδων. Ο “ισχυρός” δεν έχει κατά ανάγκη και αξία και ο “αδύναμος” δεν σημαίνει φτηνός. Ισα-ίσα, ιδιαίτερα σήμερα, κάποιοι
“ισχυροί”, κατάντησαν τις ομάδες τους πολύ φτηνές.
ΥΓ. Λίγες αγωνιστικές έχουν μείνει. Στην ουσία σε τέσσερις αγώνες ο ΑΡΗΣ είτε θα πατήσει με ενάμιση πόδι στην superleague, ή θα μπει σε περιπέτειες. Ο ΑΡΗΣ δεν παίζει ποδόσφαιρο αξιώσεων, επαναλαμβάνει συστηματικά λάθη, λάθη μεροληψίας όπως ανέφερα παραπάνω. Ο Σπανός εκτιμώ θα είναι ο προπονητής μας μέχρι τέλους. Το δικαιούται και έτσι πρέπει. Διότι σε αυτήν την καμπή του πρωταθλήματος δεν αλλάζεις προπονητή. Αλλάζεις προσέγγιση των αγώνων. Οποιαδήποτε αλλαγή αυτή τη στιγμή αποτελεί παραδοχή αδυναμίας να διασφαλίσεις τα συμφέροντά σου. Έτσι λέω εγώ…