Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για όσα είδε στην Πάτρα και το πλεονέκτημα που διατηρεί ο ΑΡΗΣ με την ισοπαλία που πήρε στην Αγυιά.
Ένα ημίχρονο κατώτερο του μετρίου. Ένα δεύτερο μέρος ναι μεν ανωτερότητας αλλά και αναποτελεσματικότητας. Τι είναι όμως το ποδόσφαιρο; Μία φάση ή στην προκειμένη περίπτωση δύο, ώστε να ανατραπούν τα δεδομένα ενός αγώνα και ενδεχομένως μίας ολόκληρης χρονιάς.
Η φοβερή απόκρουση του Αναγνωστόπουλου στο 75′ και το φάουλ… μαχαιριά του Ντούνη στο 88′, έφταναν για να κρίνουν την έκβαση ενός αγώνα στον οποίο ο ΑΡΗΣ πήγε για δύο αποτελέσματα. Δεν πήρε αυτό που ήθελε -και θέλαμε όλοι μας- αλλά… έσωσε έστω και στο τέλος μία ισοπαλία που τον βολεύει. Τον ικανοποιεί. Οχι τόσο η νίκη όσο το γεγονός ότι έτσι όπως πήγε το ματς, βρέθηκε μία ανάσα από μία ήττα που τον έβαζε σε μπελάδες. Συν το γεγονός ότι με την υπάρχουσα βαθμολογική κατάσταση, το +7 από την 3η θέση και το πρόγραμμα των τριών πρώτων ομάδων, μιλάμε για μία ισοπαλία που ίσως αποδειχθεί καθοριστική και εξελιχθεί σε αποτέλεσμα… ανόδου! Για αυτό και στην Παναχαϊκή… χτυπιούνται ακόμα από χθες και προσπαθούν να κρυφτούν, χωρίς επιχειρήματα, πίσω από τη διαιτησία. Διότι σε ένα πολύ κρίσιμο ματς, με κίνητρο, το προβάδισμα από το 43′ και τον κόσμο τους να γεμίζει το γήπεδο, έκαναν μία τρύπα στο νερό. Και πλέον εναποθέτουν τον τελευταίο τους χαρτί σε ένα σενάριο. Να κερδίσουν τον ΟΦΗ στην έδρα τους και ο ΑΡΗΣ να περάσει από το “Γεντί Κουλέ”.
Στο αγωνιστικό κομμάτι του χθεσινού παιχνιδιού, ο ΑΡΗΣ φάνηκε από το ξεκίνημα να αιφνιδιάζεται όπως παραδέχθηκε και ο Σπανός στη συνέντευξη Τύπου. Αυτό έχει να κάνει μεταξύ άλλων με το γεγονός ότι οι Αχαιοί έπαιξαν με δύο εσωτερικούς μέσους -Φωτάκη, Αργυρόπουλο- και τον Φουρλάνο “σκουπά” από πίσω, εμποδίζοντας πολύ την πρώτη πάσα από την άμυνα και το παιχνίδι από τον άξονα. Ενώ το αρχικό πλάνο για το ΑΡΗ ήταν να πιέσει ψηλά, η εξέλιξη αυτή άλλαξε τα σχέδια του και τον ανάγκασε να κοιτάξει κυρίως τα μετόπισθεν. Εκεί όπου εκτός της φάσης του γκολ, δεν απειλήθηκε από την ομάδα του Οφρυδόπουλου ο οποίος στην επανάληψη είδε τον ΑΡΗ να ανεβαίνει και την τράβηξε πίσω. Με τους “κιτρινόμαυρους” να παίρνουν τον έλεγχο αλλά να μην απειλούν. Το φινάλε; λίγο-πολύ γνωστό.
Σίγουρα η χθεσινή εμφάνιση δεν άρεσε σε κανέναν. Σίγουρα έγιναν λάθη. Από τον ΑΡΗ όμως που κάνει 20 κλασσικές ευκαιρίες στο “Ελ Πάσο” χωρίς γκολ και τον ΑΡΗ που με ένα φάουλ παίρνει έναν πολύτιμο βαθμό σε μία δύσκολη έδρα ή κερδίζει με μισο μηδεν, προτιμώ τον δεύτερο. Τουλάχιστον για φέτος. Μία ιδιαίτερη χρονιά και με μία ομάδα ειδικών συνθηκών.
Το ποδόσφαιρο περνάει σε δεύτερη μοίρα φέτος. Αυτό που προέχει είναι η άνοδος. Και αυτή η ομάδα, με τα καλά και τα λάθη της, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, παραμένει πρώτη, αήττητη και κρατάει την τύχη στα χέρια της, πλησιάζοντας στην άνοδο. Και τώρα που μπήκαμε στην τελική ευθεία, ας βλέπουμε τη θετική πλευρά. Αυτή χρειάζεται και η ομάδα για να προχωρήσει.
Υ.Γ. Έπρεπε να πέσει ο Σπανός στον φραπέ. Αλλά ο ΑΡΗΣ μπορεί να μην διαθέτει τα χρήματα άλλων, έχει όμως αξιοπρέπεια και μέγεθος ως σύλλογος. Οπως και οι περισσότεροι που τον εκπροσωπούν και αντιλαμβάνονται που βρίσκονται.
Υ.Γ.1 Πολύ όμορφη η ατμόσφαιρα στην Πάτρα όπως και η φιλοξενία προς όλους. Τέτοια γήπεδα τα χαίρεσαι και όχι σαν κάτι άλλα… μαγαζιά με 80 άτομα που βολεύουν κάποιους. Πρώην και επίδοξους…