Ομολογουμένως ξένισε ορισμένους η απομάκρυνση του Παναγιώτη Γιαννάκη από τον πάγκοτου ΑΡΗ.
Προσωπικά την περίμενα πολύ καιρό πριν. Βασικά, πιστεύω θα συνέβαινε πολύ καιρό πριν αν υπήρχε διοίκηση στον ΑΡΗ. Δεν υπήρχε κι έτσι ο Παναγιώτης συνέχιζε στον πάγκο. Τόσο απλά.
Το θέμα ‘προπονητής Παναγιώτης Γιαννάκης” το θεωρώ λανθασμένο εξαρχής. Ο Λάσκαρης αναζήτησε έναν κυματοθραύστη, έναν προπονητή που θα του δώσει την άνεση του χρόνου και θα του διασφαλίσει ταυτόχρονα το απυρόβλητο για κάποιο σημαντικό χρονικό διάστημα αλλά και τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση, δεδομένων των προβλημάτων που είχε ο ίδιος να αντιμετωπίσει και δεδομένης της δυσπιστίας των Αρηανών αλλά και του μπασκετικού περίγυρου. Ο ΑΡΗΣ, διαμέσου του τότε προέδρου του προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το όνομα, τις όποιες διασυνδέσεις και την αίγλη του ονόματος Παναγιώτης Γιαννάκης ώστε να κάνει τη
δουλειά του. Να αγοράσει χρόνο και να καθησυχάσει.
Τις προθέσεις του Παναγιώτη δεν τις αμφισβητώ. Πιστεύω και καλώ όλον τον κόσμο του ΑΡΗ να το πιστέψει και αυτός, ότι ήταν οι καλύτερες δυνατές, ήταν και παραμένουν ειλικρινής, άδολες και ανιδιοτελείς. Ο Παναγιώτης πίστευε ότι μπορούσε να προσφέρει, προσέφερε όντως πάρα πολλά καθώς το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει ομάδα που αγωνίζεται οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτόν. Κράτησε τον ΑΡΗ όρθιο όταν κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το κάνει. Και ήρθε στον ΑΡΗ όχι γιατί του το ζήτησε ο Λάσκαρης, αλλά γιατί το ζήτησε ο ΑΡΗΣ που έτυχε εκείνη τη στιγμή να εκπροσωπείται από τον Λάσκαρη. Διότι ο Παναγιώτης ξαναήρθε
κοντά στον ΑΡΗ. Στην τελετή για τον Γκάλη. Δάκρυσε και μαζί του δάκρυσε όλος ο ΑΡΗΣ. Τότε δεν υπήρχε Λάσκαρης.
Εχθές έκλεισε ο κύκλος του προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη στον ΑΡΗ. Εύχομαι και ελπίζω ότι όταν ηρεμίσουν τα πράγματα, η ομάδα επιτύχει δηλαδή και μαθηματικά την παραμονή στην κατηγορία (διότι αυτός είναι ο αγωνιστικός στόχος) και βάλει σε μια πρώτη τάξη τα διοικητικο-οικονομικά, θα ανοίξει ένας νέος κύκλος του Δράκου στον ΑΡΗ. Του το χρωστάμε και μας το
χρωστάει. Ως προπονητής δεν πέτυχε να παρουσιάσει ο ΑΡΗΣ ένα ανταγωνιστικό πρόσωπο.
Βέβαια τα προβλήματα πολλά. Αλλά σίγουρα, ταπεινή που γνώμη, αγωνιστικά η ομάδα είχε πολλά περιθώρια βελτίωσης που δεν τα έδειξε. Άκουσα πολλές απόψεις από το βράδυ της Τετάρτης. Συγκράτησα μερικές: “Δεν μπορείς να διώξεις τον Γιαννάκη μετά από ήττα από αυτούς”, “Δηλαδή ο επόμενος προπονητής θα κάνει πιο εύστοχους τους παίκτες στις ελεύθερες βολές;”, “Είναι μαχαιριά πισώπλατα να απομακρύνεις αυτόν που κράτησε όρθια την ομάδα όταν δεν υπήρχε κανείς, αυτόν που πλήρωνε τα γεύματα των παικτών, αυτόν που φρόντιζε που θα κοιμηθούν οι παίκτες όταν τους έκοψαν το ρεύμα”, “Ο προπονητής πρέπει να είναι ήρεμος. Ο Παναγιώτης μπέρδευε τους ρόλους του παίκτη και του προπονητή”, “Δηλαδή διώχνουμε τον Παναγιώτη για να κάνουμε το
χατίρι στον σωλήνα (οι μυημένοι ξέρουν ποιον εννοώ…) που τον στοχοποίησε;” Ναι, τα γράφω όλα. Διότι όλα αυτά αναδεικνύουν το μεγαλείο του Δράκου αλλά και το σύνθετο της κατάστασης.
Λαμβάνοντας υπόψη όμως όλα τα παραπάνω, η λύση στο πρόβλημα “Αγωνιστική σωτηρία ΑΡΗ” έμοιαζε αδύνατη. Ένα πρόβλημα, πολλοί περιορισμοί. Κι όσο αυξάνονται οι περιορισμοί σε ένα πρόβλημα τόσο δυσκολεύει η λύση του.
Η όποια διοίκηση υπάρχει αυτή τη στιγμή στον μπασκετικό ΑΡΗ αποφάσισε την έλευση ενός νέου προπονητή που θα ταρακουνήσει την ομάδα και θα δώσει μια ώθηση που είναι απαραίτητη. Τούτη τη στιγμή το μοναδικό που έχει αξία είναι “Πρώτα ο ΑΡΗΣ, πάνω από όλα ο ΑΡΗΣ”. Πιστεύω ότι και ο Δράκος δεν διαφωνεί σε αυτό. Άλλωστε τόσο χρόνια που γ@μ@@σε και έδερνε μαζί με τον Νίκο Γκάλη, έβαζε το εγώ του κάτω από την ομάδα, θυσιάζονταν για τη νίκη. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, αναλαμβάνει ο ίδιος και πάλι το βάρος της ευθύνης της “τελευταίας επίθεσης”. Βάζοντας, θέλω να πιστεύω, το εγωισμό κάτω από το καλό της ομάδας.
Το μέλλον θα δείξει αν η απόφαση αντικατάστασης ήταν ορθή. Η ιστορία όμως έγραψε και αυτό δεν αλλάζει ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης, στην πιο δύσκολη χρονιά των τελευταίων ετών ήταν δίπλα στον ΑΡΗ, τον κράτησε όρθιο, τσαλακώθηκε για τον Σύλλογο, δεν δίστασε να αποτύχει, άλλωστε αυτό ποτέ δεν το φοβόνταν ως γεννημένος νικητής. Θα τα ξαναπούμε Παναγιώτη, εύχομαι σύντομα.
Το πνεύμα του Δράκου ας φωτίσει αυτήν την ομάδα και όλους εμάς στα δύσκολα που είναι μπροστά μας. Ώστε να πιάσει τόπο αυτή η θυσία. Διότι περί θυσίας πρόκειται, ας μην γελιόμαστε…