Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για την τετραετία που φτάνει στο τέλος της και την επόμενη μέρα που αρχίζει από σήμερα κιόλας
Λένε ότι τη στιγμή που κάποιος φτάνει κοντά στο θάνατο, βλέπει όλη του τη ζωή να περνάει από μπροστά του. Στην περίπτωση του ΑΡΗ, πολλοί πρέπει να ήταν αυτοί που χθες είδαν μία ολόκληρη τετραετία να περνάει από μπροστά τους, με το τελευταίο σφύριγμα στον αγώνα με τη Δόξα Δράμας.
Νομίζω ότι δεν έχει τόσο πολύ σημασία να σταθούμε στο αγωνιστικό σκέλος του αγώνα με τη Δόξα. Ο ΑΡΗΣ έκανε ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο στο οποίο θα μπορούσε να “καθαρίσει” κιόλας με ένα δεύτερο γκολ. Η Δράμα είχε ένα καλό διάστημα 15-20 λεπτών στην επανάληψη και από εκεί και πέρα οι ρυθμοί έπεσαν. Η ουσία χθες ήταν η νίκη με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Στο τέλος ήρθε και έτσι ο ΑΡΗΣ πλέον μπορεί να λέει φωναχτά ότι επέστρεψε. Ούτε ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας άλλωστε, θα μπορούσε να σκαρφιστεί ένα σενάριο που θα ήθελε την ομάδα να χάνει την άνοδο στις εναπομείναντες δέκα αγωνιστικές.
Κάπως έτσι λοιπόν, κλείνει μία πολύ δύσκολη τετραετία σιγά-σιγά. Μία τετραετία που ξεκίνησε ως αυτοεξορία, με τον ΑΡΗ να παίρνει τη δύσκολη απόφαση να συμμετάσχει στη Γ’ Εθνική. Μία αυτοεξορία όμως που μετέπειτα εξελίχθηκε σε εξορία. Διότι την πρώτη σεζόν στη Γ’ Εθνική και ενώ έπρεπε να ανέβεις ως 2ος σου έκοψαν τον δρόμο. Οπως έκαναν και πέρυσι με τα… όργια της Λαμίας αλλά και τους κανόνες που άλλαξαν πάλι για να μην ανέβεις ως 3ος. Τους έδωσες το δικαίωμα βέβαια και αυτοί που είχαν συμφέρον, το εκμεταλλεύτηκαν.
Κανένας δεν θέλει να θυμάται αυτά τα τέσσερα χρόνια. Το μεγαλύτερος λάθος όμως για τον οργανισμό που λέγεται ΑΡΗΣ, θα είναι να τα ξεχάσει. Διότι το παρελθόν, μας έχει δείξει ότι η ομάδα παθαίνει και δεν μαθαίνει. Επειδή λοιπόν το όνομα του ΑΡΗ είναι βαρύ, δεν σηκώνει σε καμία περίπτωση άλλη μία τέτοια κατάσταση όπως αυτή που έζησε τα τελευταία χρόνια. Κάτι που πρέπει να γνωρίζουν πρωτίστως όσοι κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του συλλόγου -τώρα αλλά και μελλοντικά- όπως και όσοι βρίσκονται γύρω του ή αποτελούν κομμάτι του.
Η μαθηματική άνοδος και η πρωτιά, είναι αυτά που εκκρεμούν. Από το ματς με τον ΟΦΗ και μετά όμως, το αγωνιστικό καλώς ή κακώς θα αρχίσει να περνάει σε δεύτερη μοίρα. Τα παιχνίδια που απομένουν θα αποτελούν μία καλή ευκαιρία για τον Σπανό να δώσει ευκαιρίες στους παίκτες που έχουν πάρει λίγο ή καθόλου χρόνο συμμετοχής, ώστε να γίνει μία ολοκληρωμένη αξιολόγηση του ρόστερ. Η ουσία είναι περισσότερο σε όσα θα γίνουν εκτός γηπέδου.
Το ιδανικό και πιο σωστό ποδοσφαιρικά πλάνο για τον ΑΡΗ, είναι μέχρι τις 27 Μαΐου -τότε λήγει το πρωτάθλημα- να έχει παρθεί το μεγαλύτερο μέρος των αποφάσεων για την ομάδα της νέας σεζόν. Δηλαδή ποιος θα είναι προπονητής, ποιος θα είναι τεχνικός διευθυντής, ανανεώσεις, αποχωρήσεις, μπάτζετ, προετοιμασία. Πράγματα που θα εξαρτηθούν από τα πόσα που θα διατεθούν. Άρα πράγματα που θα εξαρτηθούν από τις επαφές Καρυπίδη-Τομ Παπαδόπουλου και την εμπλοκή ή όχι του ομογενή επιχειρηματία με τους συνεργάτες του στη μετοχική σύνθεση της ΠΑΕ. Η διάθεση υπάρχει και μάλιστα είναι μεγάλη. Αρκεί να τα βρουν οι δύο πλευρές. Και εφόσον γίνει, θα μιλάμε με διαφορετικά δεδομένα. Μετά το Πάσχα και με την έλευση του Παπαδόπουλου στην Ελλάδα, θα φανεί.
Υπάρχουν βέβαια πράγματα που μπορούν να γίνουν από τώρα. Οπως κάποιες ανανεώσεις συγκεκριμένων παικτών που θεωρούνται δεδομένο στο ρόστερ της νέας σεζόν. Κάποιες προετοιμασίες στο γήπεδο που έχουν ήδη ξεκινήσει, το θέμα του τηλεοπτικού και κάποια οργανωτικά. Χρόνος υπάρχει. Βάσεις υπάρχουν. Άμα έρθει και το επιπλέον ρευστό, τότε ακόμα καλύτερα…