Ο αγώνας με τον Πανσερραϊκό σύμφωνα με το αγωνιστικό καλεντάρι είναι ο τελευταίος του ΑΡΗ στην Football League.
Είναι ο αποχαιρετιστήριος αγώνας στον ποδοσφαιριστή Νέτο, έναν ποδοσφαιριστή που ενώνει διαφορετικές εποχές, την εποχή του “τα καλύτερα έρχονται” , την latin εποχή που τόσο πολύ αγαπήθηκε αλλά και προβλημάτισε τον οπαδό του ΑΡΗ, με την εποχή της παρακμής, των αλλεπάλληλων λαθών, της εσωστρέφειας, του υποβιβασμού, της
περιπλάνησης σε χωριά και χωράφια.
Ευκαιρία για τον οπαδό του ΑΡΗ μαζί με τον Νέτο να αποχαιρετίσει μια και καλή νοοτροπίες και πρακτικές που οδήγησαν στην απαξίωση. Ο ΑΡΗΣ έχει μια σταθερά. Τον κόσμο του. Τα τελευταία πολλά χρόνια ελάχιστες είναι ο αγωνιστικές επιτυχίες του Συλλόγου. Πολλές όμως η επιτυχίες του λαού του ΑΡΗ. Ενός λαού που δικαιούται να τραγουδάει περήφανα “Πως δεν σ’άφησα στα δύσκολα”. Ενός λαού όμως που έχει εμποτιστεί με την εσωστρέφεια, έχει χαμηλώσει τον πήχη των προσδοκιών, πέφτει εύκολα θύμα του παρορμητισμού του και ακόμη ευκολότερα συμμετέχει σε τρυπάκια που με μαεστρία τον καθοδηγούν οι προφέσορες της προπαγάνδας και θιασώτες του “Μια πόλη, μια ομάδα”. Όσα όμως αρνητικά και να καταλογίσεις στον Αρειανό, το παράσημο-χαρακτηρισιτκό αυτού του λαού είναι ότι ξεπερνάει τις δυσκολίες και τα εμπόδια, άσχετα να καμιά φορά ο ίδιος τα βάζει στον εαυτό του.
Ο αγώνας της Κυριακής δεν είναι αγώνας-φιέστα. Προφανώς. Δεν έχει καμία κρισιμότητα, ο αντίπαλος είναι αδύναμος, υποβιβασμένος, έρχεται ουσιαστικά ως κομπάρσος σε μια θεατρική πράξη. Πως τα φέρνει η πουτ@ν@ η ζωή όμως. Κάποιοι παράγοντες αυτού του κομπάρσου μόλις δυο χρόνια πριν λοιδορούσαν τον ΑΡΗ, φιλοξενούνταν στα ερτζιανά της πόλης και με
περιπαικτικό-χλευαστικό ύφος υποδείκνυαν στον οπαδό του ΑΡΗ ότι οφείλει να κάνει το αγροτικό του. Δεν ξεχνάμε. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ. ΠΟΤΕ. Όχι τον χλεχλέ που έκανε αυτές τις δηλώσεις, αλλά τα λάθη που με έφεραν να συνυπάρχουμε στην ίδια αγνωστική κατηγορία με αυτόν τον χλεχλέ.
Ο αγώνας της Κυριακής θεωρώ ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί ως η πρώτη αγνωστική της επόμενης χρονιάς. Ένα προμήνυμα. Trailer από ταινία προσεχώς. Μια πρώτη αγνωστική που θα θέσει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Για όλους. Για αυτούς που θα μείνουν, για αυτούς που θα έρθουν. Για αυτούς που θα διαπραγματευτούν με τον ΑΡΗ, για αυτούς που θα στελεχώσουν
τον ΑΡΗ, για αυτούς που θα διοικήσουν τον ΑΡΗ.
Σε αυτήν την πρώτη αγνωστική της νέας χρονιάς θα συμμετέχουν οι παίκτες, ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής της ανόδου. Το δικαιούνται απόλυτα. Και πρέπει να τους προσφερθεί απλόχερα. Δικαιούνται μια τελευταία ανάμνηση από τον ΑΡΗ της Superleague. Κι αν ο αγωνιστικός αντίπαλος δεν προδιαθέτει, αντίπαλος, ας μην γελιόμαστε, είναι τα γελάκια, τα υπονοούμενα, τα βρουμ-βρουμ, όλα αυτά που βιώσαμε από όλους όσους μας θεωρούσαν τελειωμένους. Αντίπαλος είναι η εικόνα που προσπαθούν να περάσουν, πληρώνοντας αδρά δεξιά και αριστερά, κυρίως αριστερά αλλά σύντομα και δεξιά, οι νεόπλουτοι της πόλης και χαϊδεμένοι διαχρονικά του εκάστοτε πολιτικού συστήματος. Αντίπαλος είναι η αμφισβήτηση προς τον ΑΡΗ από εχθρούς αλλά και από “φίλους”.
Την Κυριακή αδερφέ μου, εσύ που κάποια στιγμή σκίρτησες για τον ΑΡΗ αλλά για διάφορους λόγους πικράθηκες και έμεινες μακριά, έλα δίπλα μας. Με απόλυτο και απεριόριστο σεβασμό στο θρησκευτικό συναίσθημα του καθενός, θεωρώ το Χαριλάου μια “εκκλησία”. Μπορεί να κάνεις χρόνια να πατήσεις, αλλά σαν το διαβείς αισθάνεσαι σαν να μην έλειψες ποτέ.
Αισθάνεσαι λυτρωμένος από κακές σκέψεις και συναισθήματα. Αισθάνεσαι λυτρωμένος από την σκιά της απουσία και έτοιμος να κοινωνήσεις των Αρειανών μυστηρίων. Ερχόμαστε υφάσματα της γυναικείας ευαίσθητης περιοχής, ερχόμαστε. Που να πάρει ο
διάολος την ώρα και τη στιγμή που ξεχάσαμε ότι όσες πίκρες και να έρθουν, η χαρά του να είσαι ΑΡΗΣ τα επισκιάζει όλα. Τρελαίνομαι για ένα Χαριλάου που την Κυριακή θα συνταράσσεται στην ιαχή “Πως δεν σ’ άφησα στα δύσκολα”. Διότι αυτή η επιστροφή
επιτεύχθηκε διότι ο λαός του ΑΡΗ δεν άφησε τη φλόγα να σβήσει.