Το Κλεάνθης Βικελίδης γέμισε από κίτρινο χρώμα και δεκάδες παιδικά χαμόγελα. Χαμόγελα που σε ωθούν στο να κάνεις βήματα μπροστά. Αλλά παράλληλα, ο μελλοντικός ΑΡΗΣ, είναι η μεγαλύτερη σου ευθύνη…
Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Για την ακρίβεια, παραμένει ένα παιχνίδι για το τέλος της σεζόν. Αυτό στην Καρδίτσα, εκεί που ο ΑΡΗΣ ξεκίνησε πέρσι “στραβά” την χρονιά. Και που στο δεύτερο παιχνίδι συνέχισε με τον ίδιο στραβό τρόπο. Μόνο που φέτος ξεκίνησε με 7/7 και άντε μετά να την προλάβεις.
Φυσικά και είχε τα σκαμπανεβάσματα της και τις άσχημες εμφανίσεις, αλλά αυτό που δεν έλειπε ποτέ ήταν το πάθος μέχρι το τελευταίο σφύριγμα της λήξης. Ομάδα με όλη την σημασία της λέξης, που δεν άφησε τα όποια προβλήματα τριβής να την επηρεάσουν γιατί μιλάμε για ένα ρόστερ υπεράριθμο. Οποιοσδήποτε παίκτης που πήρε λίγες ευκαιρίες φέτος, θα ήταν βασικός και αναντικατάστατος στην Football League. Αλλά, υπήρχε ο υπέρ πάντων αγώνας όπως τόνισε στην συνέντευξη τύπου ο Δημήτρης Σπανός.
Θα είναι ψέμα από μέρους μου, αν πω πως χάρηκα την ημέρα της ανακοίνωσης του. Τα σερί αποτυχημένων ετών, με έκαναν δύσπιστο για τον οποιονδήποτε, και μαζί με τα ξερά πήραν φωτιά και τα χλωρά. Η πρώτη μου ανακούφιση, ήρθε την ημέρα που η αποστολή της ομάδας έφυγε για προετοιμασία έχοντας συμπληρώσει το 90% (!) του ρόστερ. Αυτό μπορεί να μην έχει ξαναγίνει ποτέ στον ΑΡΗ. Το μεγαλύτερο όπλο του; Η ειλικρίνεια του μετά από κάθε παιχνίδι. Δεν τα έριξε σε καμία διαιτησία, δεν “έταξε” λαγούς με πετραχήλια. Ήθελε από παιχνίδι σε παιχνίδι να γίνεται καλύτερος, πρώτα ο ίδιος και μετά οι παίκτες του. Έστω και… μια ολόκληρη σεζόν μετά και αν τύχει να διαβάσει αυτές τις γραμμές, του ωφείλω ένα συγγνώμη και αρκετό σεβασμό.
Δεν μπορείς να παραλείψεις και το “έργο” Μυροφορίδη. Απέπνεε υπέρμετρη σιγουριά στα όρια παρεξηγήσεως. Είχε άδικο; Δεν θα το κρίνω εγώ. Τα χειροπιαστά δεδομένα λένε πως ήξερε κάθε σπιθαμή του ρόστερ του και ήταν κατευναστικός σε κάθε “φωτιά” που άναβε μετά από αποτυχημένα αποτελέσματα. Όπου αποτυχημένα, ας σημειώσουμε ότι σημαίνει “όχι νίκη”. Οι αντίπαλοι με ομάδες-τρένα που προηγήθηκαν, έκαναν τον Αρειανό να νιώθει ανασφάλεια.
Και πως αντέδρασε στην ανασφάλεια; Έκανε κάθε γήπεδο της επαρχίας “Κλέανθης Βικελίδης”. Και που δεν έχουν ταξιδέψει τα τελευταία χρόνια σε μια εποχή που η απαγόρευση μετακινήσεων έρχεται ως λύση στο πρόβλημα. 15 χιλιάδες κόσμος. Ένα γήπεδο κατακίτρινο. Φωνή… που περνούσε μέσα από την τηλεοπτική μετάδοση. Για ποιο πράγμα; Για το αυτονόητο σε έναν ΑΡΗ του παραλόγου.
Έχεις απαιτήσεις για τον ΑΡΗ της νέας σεζόν; Φυσικά. Διάολε, για τον ΑΡΗ μιλάμε. Όμως, θυμήσου ότι τα τελευταία χρόνια έχεις κάνει αρκετά βήματα πίσω με την προοπτική να επιστρέψεις για τα καλά. Για να φτάσεις στο επίπεδο που ήσουν, είτε θα πας μεθοδικά είτε θα ρισκάρεις. Το ρίσκο εμπεριέχει κίνδυνο. Το βάρος πέφτει στον ιδιοκτήτη. Εγώ -που την τελευταία φορά που κοίταξα στον καθρέφτη, δεν ήμουν ο ιδιοκτήτης της ομάδας- θα έριχνα μεγαλύτερο βάρος στο οργανωτικό κομμάτι. Αφήσαμε πολλά στην άκρη για τον “υπέρ πάντων” αγώνα γιατί δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Αλλά επιστρέψαμε, χωρίς καμία διάθεση απλού παρατηρητή του πρωταθλήματος.
Υ.Γ. Ότι ήθελα να πω για τον Νέτο, αποτυπώθηκε στο σημερινό χειροκρότημα. Το χειροκρότημα που περιλάμβανε όλους τους ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε αυτούς. Δεν έχουν ακούσει και λίγα για ομάδα που τελείωσε με την υπόθεση-άνοδο κάτι μήνες πριν.
Υ.Γ.2 Λιγότερα “ερχόμαστε”, περισσότερα “θα συμμετέχω και εγώ με τον τρόπο μου για να γιγαντωθεί ο ΑΡΗΣ”. Είναι Σύλλογος, δεν περισσεύει κανείς.
Υ.Γ.3 Τα χρόνια πέρασαν, ώρα να βρούμε και την γιατρειά.