Το φετινό καλοκαίρι μας βρίσκει μετά από χρόνια να ασχολούμαστε στον ΑΡΗ με την ουσία. Δηλαδή το ποδόσφαιρο. Αυτό που μας είχε λείψει.
Να μιλάμε για νέους παίκτες. Αναλύσεις επί αναλύσεων. 4-3-3 ή 4-2-3-1; Μακριά από τις δικαστικές αίθουσες, τις γενικές συνελεύσεις και τους δικηγόρους. Ικανότατοι ειδικά όσοι βρίσκονται στην οικογένεια του συλλόγου, αλλά αχρείαστοι να’ ναι…
Το διαφορετικό μεταξύ άλλων στο φετινό καλοκαίρι, είναι και τα διαρκείας. Βρίσκονται δυνατά στο προσκήνιο. Θες σε ραδιόφωνα; Θες στα social media: Συζητήσεις επί συζητήσεων. Διαφορετικές απόψεις και το ερώτημα που πλανάται πάνω από αυτή τη λέξη που κάνει… τζιζ! Να στηρίξεις ή όχι;
Αυτό είναι το πρώτο λάθος. Να σκέφτεσαι δηλαδή και να αναρωτιέσαι εάν θα στηρίξεις την ομάδα, την οποία λες ότι αγαπάς και πονάς. Την ομάδα που χαρακτηρίζεις ως ιδέα για σένα και νιώθεις περήφανος που είσαι οπαδός ή φίλαθλος της.
“Πρώτα να ανέβει η ομάδα και μετά θα στηρίξω”. “Να δω να γίνονται έργα και μετά θα στηρίξω”. “Βρε ας γίνει καμιά μεταγραφή πρώτα και μετά θα στηρίξω”. Αυτά έγιναν. Υπάρχει μία νέα αύρα. Δημιουργείται επιτέλους κάτι διαφορετικό. Γίνονται κινήσεις οι περισσότερες εκ των οποίων είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα έχουν θετικό αποτέλεσμα; Ισως ναι, ίσως και όχι… Δεν μπορούμε όμως να προδικάζουμε το αποτέλεσμα μίας προσπάθειας την ώρα που αυτή βρίσκεται ακόμα στα πρώτα στάδια της. Ο μαγαζάτορας δεν κοιτάει το ταμείο όταν ανοίγει το πρωί, αλλά το βράδυ που κλείνει.
Για να προλάβω αρκετούς, οι παραπάνω λέξεις και όσες θα διαβάσετε παρακάτω δεν αποτελούν αβάντα για τον Θεόδωρο Καρυπίδη. Οπως ήμασταν όμως δίκαιοι όταν του ασκούσαμε κριτική για τα λάθη του τα αναγνώρισε και πλήρωσε (και ίσως να συνεχίσει να πληρώνει) έτσι πρέπει να του αναγνωρίσουμε όσα κάνει μέχρι στιγμής. Με λεφτά από την τσέπη του αφού δεν προκύπτουν για την ώρα έσοδα από κάπου αλλού. Ναι μεν όλα αυτά είναι αυτονόητα αλλά και σημαντικά αλλά από την εποχή του Κοντομηνά δεν βρέθηκε κάποιος άλλος να βάλει τόσα χρήματα από την τσέπη του και να μην τα πάρει πίσω, πλην του Αντώνη Ζαμπέτα.
Ούτε όμως ο Καρυπίδης είναι το θέμα για τα διαρκείας. Απλά ο συγκεκριμένος πληρώνει την προκατάληψη αρκετών προς το πρόσωπο του, λόγω των όσων έγιναν τα τελευταία χρόνια. Και είναι δικαιολογημένο έως έναν βαθμό για έναν κόσμο που έχει… καεί τόσες και τόσες φορές. Μέχρι ένα σημείο όμως.
Το θέμα στην περίπτωση των διαρκείας, δεν είναι ο Καρυπίδης και ο κάθε Καρυπίδης. Δεν είναι ο Κολάσο, ο Ματέο Γκαρσία και οι υπόλοιποι που ήρθαν. Για να καταλάβουμε το νόημα των διαρκείας, μπορούμε να απλά να κοιτάξουμε τι γίνεται στο εξωτερικό.
Στα προηγμένα πρωταθλήματα της Ευρώπης, τα πρόσωπα και οι μεταγραφές δεν αποτελούν κριτήριο για την πλειοψηφία των οπαδών. Δεν κοιτούν ποιος είναι διοίκηση και ούτε περιμένουν τις μεταγραφές για να στηρίξουν την ομάδα. Αυτοί εκεί έξω, που τους δώσαμε και πολιτισμό, βλέπουν το διαρκείας ως ένα τρόπο στήριξης στην ομάδα που αγαπούν. Κλείνουν τη θέση τους στο γήπεδο όπου γουστάρουν να περνούν τις Κυριακές τους, γνωρίζοντας ότι θα ζήσουν χαρές και λύπες. Απλά αυτοί πιστεύουν στην ιδέα και το δείχνουν έμπρακτα. Δεν είναι μόνο τα χρήματα που θα μπουν στα ταμεία της ομάδας. Νιώθουν γεμάτοι και μόνο με αυτή την κίνηση. Οι περισσότεροι βέβαια αφού πάντα θα υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Στον ΑΡΗ και στην Ελλάδα γενικότερα, οι περισσότεροι είναι η μειοψηφία του εξωτερικού. Είμαστε κάπως… χαμένοι στη μετάφραση. Εχουμε προσεγγίσει πολύ λάθος το θέμα. Και για να προλάβω πάλι κάποιους που μπορεί να παραθέσουν ως επιχείρημα το όραμα που θέλουν, ένα γήπεδο σχεδόν γεμάτο βδομάδα παρά βδομάδα είναι ίσως η καλύτερη διαφήμιση για να προσελκύσει ο σύλλογος έναν επιχειρηματία με πολλαπλάσιες δυνατότητες από αυτές του Θεόδωρου Καρυπίδη. Το ότι όμως ίσως να μην σου γεμίζει το μάτι ο κάθε Καρυπίδης, δεν σημαίνει ότι θα γυρίσεις και την πλάτη σου στην ομάδα. Διότι μπορεί με τον νου σου να νομίζεις ότι δεν στηρίζεις αυτόν αλλά στην πραγματικότητα ο ΑΡΗΣ είναι ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης.
Κανένας δεν θα πει στον κόσμο ότι πρέπει να πάρει διαρκείας και ούτε θα κατηγορήσουμε όποιους δεν το κάνουν. Δικαίωμα τους είναι. Και μιλάμε πάντα για αυτούς που έχουν την οικονομική δυνατότητα. Το θέμα είναι τι νιώθει ο καθένας. Οποιος γουστάρει πραγματικά την ομάδα του, αγοράζει. Οχι για τα λεφτά μόνο. Για την ιδέα. Για το κίτρινο και το μαύρο. Το πράσινο, το μπλε, το κόκκινο, το μαύρο. Για τα τέσσερα γράμματα, τα πέντε, τα έξι ή τα οκτώ Για αυτή την ιδέα που γεμίζει την καθημερινότητα του και είναι κομμάτι της ψυχής του. Οχι για τα πρόσωπα. Ετσι και αυτός γίνεται δικό της κομμάτι. Ο σύλλογος θα βγει κερδισμένος. Ειδάλλως; Χαμένος. Απλά στον ΑΡΗ και στην Ελλάδα, κάποιοι αγαπούν περισσότερο την επιτυχία της ομάδας από την ίδια την ομάδα. Και κάποια στιγμή, αυτό πρέπει να αλλάξει.