Ο ΑΡΗΣ επέστρεψε στα σαλόνια του Ελληνικού ποδοσφαίρου και ο κόσμος της ομάδας είναι πιο ανυπόμονος από ποτέ για την επανέναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων.
Εχθές στον Βόλο με αντίπαλο τον τοπικό Ολυμπιακό, ολοκληρώθηκε μια σειρά από φιλικά παιχνίδια στα οποία ο ΑΡΗΣ ήταν εξαιρετικός στον αμυντικό τομέα θέλει όμως χρόνο για να βρει ομοιογένεια στην επίθεση.
Θεωρώ πως αυτό είναι καθαρά θέμα χρόνου καθώς ο ΑΡΗΣ έχει ποιοτικό σύνολο και οι μεταγραφές που πραγματοποιήθηκαν το φετινό καλοκαίρι ήταν επιλεγμένες με στόχο να υπάρξει ένα ικανό ρόστερ άξιο να σταθεί στην Super League.
Θέλω όμως να σταθώ σε κάτι άλλο που ίσως σε κάποιους φανεί “αιρετικό”. Υπήρξαν και άλλες φορές που ο ΑΡΗΣ είχε ποιοτικό ρόστερ στο πρόσφατο παρελθόν, το οποίο κινήθηκε όμως στα ρηχά νερά της “χρυσής μετριότητας” με ταβάνι την 4η θέση και την απλή συμμετοχή σε τελικούς κυπέλλων.
Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι διαφορετικό πράγμα είναι η ιστορική ομάδα και διαφορετικό πράγμα η μεγάλη ομάδα. Ένας σύλλογος μπορεί να έχει μεγάλη ιστορία και βαριά φανέλα αλλά το να είναι μεγάλη ομάδα στο παρόν είναι άλλο πράγμα.
Κατά την πεποίθηση μου λοιπόν αυτό που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ο ΑΡΗΣ είναι να βρει ξανά την στόφα της πραγματικά μεγάλης ομάδας, την χαμένη του αίγλη.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο ΑΡΗΣ είναι μια από τις ιστορικότερες Ελληνικές ομάδες. Οι παλιότεροι πρόλαβαν τον ΑΡΗ σαν ομάδα φόβητρο για οποιονδήποτε αντίπαλο που ερχόταν στο “Κλεάνθης Βικελίδης” με στόχο… μια καλή εμφάνιση, ενώ όπου ταξίδευε εκτός έδρας η ομάδα μας μαχόταν σαν ίσος προς ίσο.
Ανεξάρτητα από το αν κατακτούσε τους τίτλους ή όχι, ο ΑΡΗΣ ήταν κάποτε από τους πλέον υπολογίσιμους αντιπάλους για οποιονδήποτε. Πλέον οι νεότερες γενιές μεγάλωσαν με έναν διαφορετικό ΑΡΗ ο οποίος έχει χάσει προ πολλού την νοοτροπία νικητή.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο ΑΡΗΣ γνώρισε ταπεινωτικές ήττες από ομάδες χαμηλού βεληνεκούς και που βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ μικρούς αντιπάλους μέσα στο ίδιο το “Κλεάνθης Βικελίδης”. Μιλάμε για την ίδια έδρα που έχουν προσκυνήσει στο παρελθόν ομάδες μεγαθήρια του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και που γνώρισε 17/17 νίκες την περίοδο 1978-1979.
Σίγουρα οι διαιτητικές αδικίες που έχει υποστεί ο ΑΡΗΣ κατά καιρούς παίζουν τον ρόλο τους όμως μια πραγματικά μεγάλη ομάδα δεν πρέπει να χρησιμοποιεί την “αδικία” σαν δικαιολογία επί μονίμου βάσεως.
Ο ΑΡΗΣ του μέλλοντος εκτός από ποιότητα (που φαίνεται να έχει το φετινό ρόστερ), πρέπει να διαθέτει και αυτή τη νοοτροπία νικητή. Πρέπει τους αγώνες με τις μικρές ομάδες να τους “καθαρίζει” από τα αποδυτήρια, να πηγαίνει σε έδρες μεγάλων αντιπάλων και να μην φοβάται ούτε την εχθρική ατμόσφαιρα ούτε τις αντίπαλες ομάδες καθ’ αυτό. Πρέπει να μην θεωρεί κανένα ματς χαμένο εξ αρχής όπως έχουμε δει να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές σε συγκεκριμένα γήπεδα στο Λεκανοπέδιο.
Μόνο τότε ο ΑΡΗΣ θα μπορούμε να πούμε ότι είναι και πάλι τεράστια ομάδα. Και για να αλλάξει νοοτροπία η ομάδα, πρέπει πρώτα ο κόσμος του συλλόγου (που είναι ο μόνος που μένει για πάντα σε έναν σύλλογο) να επανακτήσει αυτό το DNA νικητή. Να αρχίσει να απαιτεί και να μην αρκείται με τα ελάχιστα.
Τα υπόλοιπα μετά την Λαμία.