Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω, απ’όσα πέρασαν…

από ΑλανιΑΡΗΣ

Γράφω σβήνω, γράφω σβήνω. Ειλικρινά δεν μπορώ να γράψω κάτι.

Τα συναισθήματα κυριαρχούν στο μυαλό. Να κάνω αναδρομή στα χρόνια που ο ΑΡΗΣ φλέρταρε με τον αφανισμό; Για το κάθε τσουτσέκι που ασελγούσε πάνω στον πεσμένο Θεό; Για το μηδενικό εκείνο που χαρακτήρισε τοπικό ντέρμπι τον αγώνα Αγροτικός
Αστέρας – ΑΡΗΣ;

Το σφίξιμο σε κάθε γκολ που ο ΑΡΗΣ πετύχαινε στη Β’ και Γ’ Εθνική; Τα τραγουδάκια του εφταμηνίτικου έξω από το Χαριλάου; Τις συνελεύσεις της απόγνωσης για αποφάσεις αν θα παίξουμε Β’ ή Γ’ Εθνική; Την πίκρα που φτύναμε κάθε πρωί; Τέσσερα γ@μημένα χρόνια απουσίας, έξι ανυπαρξίας.

Και έρχεται η σουτάρα του Γκάμα και διαλύει, όπως και τα δίχτυα, κάθε επαφή με το παρελθόν.

Ξανακατέβηκε μια ανεμόσκαλα της ευτυχίας, από τον ουρανό μέσα στο ΔΑΚ Λαμίας, για να μας πάρει και να μας σηκώσει, να μας πάει μακριά… Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το γήπεδο που προσέφερε τόση πίκρα και επιβεβαίωσε το ατελείωτο-ανελέητο κυνηγητό εναντίον του ΑΡΗ, σε αυτό ακριβώς το γήπεδο και σε έναν αγώνα που διεξήχθη με ασταμάτητη βροχή, σαν και αυτή να ήθελε με τον τρόπο της να μας ξεπλύνει από “σημάδια” της εξαετούς περιπέτειας, ακούστηκε με εκκωφαντικό τρόπο το ΗΡΘΑΜΕ.

Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα. Ποιά Λαμία. Δεν υπήρχε Λαμία στο μυαλό κανενός τη Δευτέρα το βράδυ. Ο ΑΡΗΣ έπαιζε με αντίπαλο το παρελθόν, τον ευτελισμό και την απαξίωση από τους αντιπάλους, τη λοιδορία από κάθε λογής σκουπίδι που ένιωθε να ψηλώνει πόντους χλευάζοντας τον ΑΡΗ, το διασυρμό από τα χωριά και τους ήχους των τρακτέρ. Αυτός ήταν ο αντίπαλος. Ποια Λαμία και ποιος Τεννές και ποιος ασχολήθηκε μαζί τους. Ευλογημένος που το έζησα, θυμούμενος τα λόγια του πατέρα μου: ΑΡΗΣ σημαίνει
τσιμέντο και ψυχή. Μπαίνει το πρώτο γκολ και το αλάνι δεν πανηγυρίζει κάνοντας το δάχτυλο πιπίλα, δεν υποδύεται τον τοξοβόλο, δεν βάζει τη μπάλα κάτω από τη φανέλα, δεν επιλέγει κανένα ξενέρωτο ξενόφερτο πανηγυρισμό, αλλά μεταμορφώνεται στον Θεό ΑΡΗ. Τον αναπαυόμενο, ήρεμο αλλά πανίσχυρο Θεό ΑΡΗ. Η ψυχή αγαλλιάζει, το λαρύγγι σπάει, τα μάτια τρέχουν. Λίγο πριν το γκολ του Γκάμα, το ανατριχιαστικό “Παίξε για εμάς που δεν σ’αφήσαμε, ποτέ στα δύσκολα σου χρόνια…” ακούγεται για τρίτη φορά. Και έρχεται η σουτάρα και η γκολάρα. Και αντί για πανηγυρισμό, η φωνή γίνεται ουρλιαχτό. “ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΡΗ ΜΟΥ, ΓΙ’ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΝΑ Σ’ΑΚΟΛΟΥΘΑΜΕ…”. Πώς να το αποτυπώσεις αυτό σε χαρτί και πώς να το
περιγράψεις;

Ευχαριστώ καταρχήν τον αδερφό που όταν λύγισα, με κράτησε και μου είπε “πάμε”. Που όταν είπα μετά το 0- 0 με τον Ορφέα Ελευθερούπολης “Κουράστηκα, αφανιζόμαστε, δεν το καταλαβαίνεις;” μου έπεισε να συνεχίσω τη μάχη. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που ταξίδεψαν σε κάθε χωριό και σε κάθε γειτονιά, κάνοντας την καρδιά πέτρα και το στομάχι ατσάλι, φωνάζοντας συνθήματα που πριν λίγα χρόνια τα λέγαμε μέσα στο Βιθέντε Καλδερόν. Αυτοί όλοι, εμείς όλοι, κρατήσαμε το ΑΡΗ όρθιο, αισθάνομαι ότι σώσαμε έναν τεράστιο σύλλογο από τον αφανισμό, αισθάνομαι ευλογημένος που μπόρεσα να δώσω και εγώ κάτι σε αυτήν τη μάχη.

Πρέπει να αισθανόμαστε όλοι ευλογημένοι που συμμετείχαμε με κάθε τρόπο σε αυτήν την έντιμη αναγέννηση. Ξέρω, πολύ καλά, τόσο καλά όσο δεν φαντάζεται κανένας αναγνώστης, ότι φτάσαμε ως σύλλογος πολύ κοντά στον πειρασμό να γίνουμε “πλυντήριο”. Να γίνομαι κι εμείς, σε μικρογραφία βέβαια καθώς το βασικό όχημα είναι άλλο, το όχημα επιρροής ρωσικών και τούρκικων συμφερόντων. Σε πολλούς διαδρόμους των Αθηνών, εκείνη τη μαύρη εποχή που ο ΑΡΗΣ καρκινοβατούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αυτό φάνταζε στο μυαλό τους η μοναδική λύση για τον πονοκέφαλο που λέγεται ΑΡΗΣ. Ο Θεός όμως και οι
φύλακες που συνήθως “έχουν γνώση” απέκλεισαν, πριν καν σχηματοποιηθεί, κάθε τέτοιο πιθανό ενδεχόμενο. Και από το ποδόσφαιρο και αργότερα και από το μπάσκετ. Και σήμερα, περήφανα αισθάνομαι ότι επιστρέψαμε, όπως αξίζει σε μια αυθεντική αξία που λέγεται ΑΡΗΣ. Δίχως άπειρο μπάτζετ (άλλωστε δεν υπάρχουν υπόγειες στοές ροής βρώμικου χρήματος σε αυτό το Σωματείο και ούτε υπήρξαν ποτέ), αλλά με άπειρη αγάπη και άπειρες φιλοδοξίες και όνειρα.

Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη χρονική συγκυρία. Ο ΑΡΗΣ, μετά το εκκωφαντικό 0-3, να αγωνιστεί στο μεγαλύτερο γήπεδο της πόλης και όχι στο ενδεχομένως ανέτοιμο Χαριλάου. Τολμώ να μοιραστώ την υποψία ότι ίσως να επιλεγεί το ίδιο γήπεδο και για τον αγώνα με το Λεβαδειακό. Όχι γιατί δεν θα είναι έτοιμο το Χαριλάου. Αλλά διότι θα είναι μικρό το Χαριλάου, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν με τη Λάρισα. Καθώς αυτήν την εβδομάδα όλα επιτρέπονται και επειδή κουράστηκα να κρατάω την μπάλα χαμηλά, ανατριχιάζω στην ιδέα ενός γεμάτου γηπέδου και μιας ανάλογης εμφάνισης, απόδοσης και αποτελέσματος. Ανατριχιάζω στην ιδέα των συνθημάτων, ανατριχιάζω στην ιδέα ότι θα ακουστεί η ιαχή ΑΡΗΣ – ΑΡΗΣ, από το κέντρο της Θεσσαλονίκης σε όλη τη Θεσσαλονίκη, και τα χέρια θα τα ξαναδίνουν οι ποδοσφαιριστές. Και είμαι σίγουρος, 100% σίγουρος, πως τα μάτια πολλών, αν όχι όλων, θα είναι βρεγμένα και πάλι, όπως στη Λαμία, και δεν θα είναι από τη βροχή.

Ραντεβού στην όμορφη Θεσσαλονίκη, στην πόλη των ευγενών ανθρώπων, στην πόλη του Θεού, στην πόλη του ΑΡΗ, στην πόλη όπου τα χαμόγελα επέστρεψαν και το πρόσωπα έγιναν λίγο πιο όμορφα. Στην πόλη που ζει την καλύτερη εβδομάδα της τελευταίας 6ετίας.

Και μια φωτογραφία για τα γατάκια που νομίζουν ότι τα ρούβλια, οι επόπτες και διαιτητές της επιρροής τους, η “δική τους” ΕΠΟ, τα υποτελή ΜΜΕ, μπορούν να τους μετατρέψουν σε κάτι που δεν είναι. Είναι σκληρό, θα γίνει σκληρότερο, αλλά θα επαναφέρει την τάξη.

Προτεινόμενα Άρθρα

ALLABOUTARIS TV! ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΙΣ 20:00 ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ ALLABOUTARIS.GR ΣΤΟ YOUTUBE!

X