Το 1999 οι Τρύπες του Γιάννη Αγγελάκα έλεγαν ότι η αγάπη είναι ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή. Οπως το ταξίδι του ΑΡΗ την τελευταία τετραετία…
Ελεγαν επίσης όμως ότι είναι επίσης ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή. Σαν τις γιορτές που στήνει ο ΑΡΗΣ από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Ομάδα και κόσμος μαζί.
Χθες η γενικότερη ατμόσφαιρα ήταν μία γιορτή. Τουλάχιστον δύο ώρες πριν το παιχνίδι. Οταν έφτανες στο γήπεδο 2,5 ώρες πριν και δυσκολευόσουν να παρκάρεις. Οταν ήσουν μέσα στο γήπεδο και άκουγες τον κόσμο στην Παπαναστασίου να αποθεώνει την αποστολή κατά την άφιξη της. Και όλα αυτά; Απέναντι στον Λεβαδειακό.
Προς Θεού, εννοείται ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση να μειώσουμε την ομάδα της Βοιωτίας. Είναι όμως ένας αντίπαλος χαμηλής δυναμικότητας, εμπορικότητας και θα παλέψει για την παραμονή του. Πράγματα που όμως δεν στάθηκαν αρκετά για να περιορίσουν τον ενθουσιασμό του κόσμου και να τον κρατήσουν μακριά από το πρώτο φετινό παιχνίδι στο “Κλεάνθης Βικελίδης”.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια να χάσαμε αρκετά. Οχι όλα. Υπάρχει ακόμα, υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί, όπως θα έλεγε ο Αγγελάκας. Η δίψα του κόσμου. Να γουστάρει να πάει στο γήπεδο, ασχέτως αντιπάλου. Να περιμένει με ανυπομονησία να έρθει το Σάββατο, η Κυριακή, η Δευτέρα… Σαν τη χθεσινή που διατήρησε τον ΑΡΗ στα top θέματα συζήτησης στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η ομάδα αυτή αποτελεί αντικείμενο συζήτησης για φίλους, εχθρούς και ουδέτερους. Βγάζει υγεία. Βγάζει ενθουσιασμό. Με τον κόσμο να γεμίζει το γήπεδο και την ομάδα να δείχνει ότι δουλεύει κάτι καλό. Οτι προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο στην πραγματική του διάσταση. Τις πρώτες δύο αγωνιστικές, τις “βγήκε” σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό. Οχι όμως στον ίδιο και χθες.
Η νίκη είναι πάντα η ουσία. Και αυτή κρατάμε πάντα στο τέλος. Χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι θα παραβλέψουμε τις όποιες αδυναμίες παρουσιάζει η ομάδα. Αλλωστε μετράει περισσότερο όταν τις καταγράφουμε στις επιτυχίες παρά στις αποτυχίες. Και ο ΑΡΗΣ ναι μεν ήταν ανώτερος χθες όπως και ουσιαστικός. Αλλά παρουσίασε και κάποιες ανορθογραφίες.
Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι η έλλειψη υπομονής στο παιχνίδι του. Δεν είχε την ίδια ηρεμία και… καρτερικότητα επιθετικά με τα πρώτα δύο ματς της σεζόν. Nα κρατήσει δηλαδή τη μπάλα κάτω και να την κυκλοφορήσει περιμένοντας την ευκαιρία του να πατήσει περιοχή, πλην λίγων στιγμών. Στοιχείο που σε συνδυασμό με την έλλειψη κίνησης από τους μεσοεπιθετικούς και την απόσταση μεταξύ των γραμμών ανά διαστήματα, είχαν ως αποτέλεσμα τη μικρή παραγωγικότητα κλασσικών ευκαιριών στο πρώτο μέρος. Πάνω-κάτω δηλαδή ό,τι έγινε και στην επανάληψη, όπου η ομάδα έπεσε περισσότερο όταν ο Ερέρα άλλαξε το σύστημα σε 4-3-3.
Ισως σε έναν βαθμό να φταίει ότι όλοι αρχίζουν να μαθαίνουν τον ΑΡΗ ο οποίος ακόμα δουλεύει την ομοιογένεια και τις αδυναμίες του. Για αυτό και ο Ερέρα δήλωσε απαιτητικός. Παρόλα αυτά, τις νίκησε και αυτές για να λέμε και τα θετικά. Με την ποιότητα και το μέταλλο του. Οπως επίσης κράτησε και το μηδέν που επίσης αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς, με τον Κουέστα να εξελίσσεται σε… εφιάλτη του Μαρκόφσκι στις λίγες καλές στιγμές των φιλοξενούμενων και να κάνει τον Ερέρα να νιώθει ήρεμος για το τέρμα.
Οπως και να’ χουν τα πράγματα, υπάρχει πάντα αυτό το ενδιαφέρον. Που μπορεί να φτάσει ο φετινός ΑΡΗΣ; Αν τώρα που ακόμα φαίνεται ότι θέλει δουλειά κερδίζει, τι θα κάνει όταν θα μπορέσει να αποδώσει ακόμα καλύτερα; Η χρόνια μόλις ξεκίνησε και έχει μπόλικο… ψωμί. Για έναν ΑΡΗ που αφήνει υποσχέσεις…
Για το Κύπελλο θα τα πούμε από την επόμενη εβδομάδα αφού προηγείται το ματς με τον ΠΑΣ. Αυτός ο ΑΡΗΣ πάντως, εύκολα δύσκολα μπορεί να πάρει την πρόκριση. Το θέμα είναι η θέση στην οποία θα τερματίσει…