Από την αρχή της χρονιάς… μύριζε το “χειρουργείο”. Και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, από το ακυρωθέν γκολ του Γιουνές στη Λαμία.
Ο ΑΡΗΣ είναι στα μεγάλα brand names του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν είναι όμως το ίδιο ισχυρός με άλλους. Δεν κάνει συμμαχίες. Προχωράει μόνος του. Ξεκίνησε πολύ καλά στο πρωτάθλημα. Και αυτό προφανώς ενόχλησε…
Ενοχλεί όταν ο Κομίνης έχει στην ευθεία του την ανατροπή του Ματέο Γκαρσία αλλά δεν κινείται αμέσως στην άσπρη βούλα. Και δεν γίνεται να μην το είδε. Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας…
Εξ αρχής βέβαια περιμέναμε ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Κάπου θα έκοβαν τη φόρα της ομάδας. Και τελικά αυτό έγινε στο κομβικό -εάν κέρδιζε- παιχνίδι με τον Πανιώνιο.
Και μιλάμε μάλιστα για μία φάση που έρχεται στις αρχές ενός δευτέρου ημιχρόνου στο οποίο ο ΑΡΗΣ μπήκε καλύτερα. Ο Ερέρα ανακάτεψε την τράπουλα, διαφοροποίησε τη στρατηγική της ομάδας και έστω και αν κάποιες φορές έμοιαζε να παίζει κάπως ανορθόδοξα, κυριάρχησε του αντιπάλου της. Και ας κάτσουμε να αναλογιστούμε τι θα γινόταν εάν μέσα σε όλα αυτά είχαμε το 1-1. Δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ότι ο ΑΡΗΣ θα κέρδιζε -ποδόσφαιρο είναι άλλωστε- αλλά σίγουρα θα ήταν το φαβορί.
Και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι Ελληνες διαιτητές, καλώς ή κακώς είναι ανεπαρκείς στην πλειοψηφία τους. Δεν είναι μόνο το τελευταίο κρούσμα του Κομίνη. Είναι πολλά που έχουν συσσωρευτεί ήδη από αυτές τις έξι πρώτες αγωνιστικές. Πολλά, που άλλους τους αδικούν και άλλους τους ευνοούν. Και φυσικά ο ΑΡΗΣ ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Ενας ΑΡΗΣ που θα μπορούσε να πάει κάλλιστα στη διακοπή μόνος 3ος και να έχει έναν βαθμό διαφορά από την κορυφή.
Οσο και να φωνάζουμε βέβαια εμείς, δεν θα γίνει κάτι. Ο κάθε Κομίνης μπαίνει στο… περίφημο ψυγείο και όλα καλά. Χορτάσαμε όμως ως ελληνικό ποδόσφαιρο από “ψυγεία”. “Σκούπα” χρειαζόμαστε. Είπαμε να κάνουμε εξυγίανση για όλους, όχι για συγκεκριμένους. Διότι τότε δεν μιλάμε για εξυγίανση. Μιλάμε για εύνοια.
Αν δεν θέλουν ξένους διαιτητές, ας φέρουν το VAR. Ηρθε η ώρα. Ετσι ώστε να δοθεί κανονικά το πέναλτι του Ματέο και όχι εκείνο του… ισχυρού. Γιατί ο δικός του νόμος συνεχίζει να ισχύει στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Για το αγωνιστικό, τα δεδομένα είναι λίγο-πολύ απλά. Ο ΑΡΗΣ “πέταξε” πάλι ένα ολόκληρο ημίχρονο, με τους Γκάμα, Γκαρσία και Σιώπη να είναι ίσως οι μοναδικές εξαιρέσεις από το πρώτο 45λεπτο. Στον Ερέρα πιστώνεται σίγουρα το λάθος δίδυμο στα στόπερ με Δεληζήση-Μάβραϊ. Και το λάθος έχει να κάνει περισσότερο με την επιλογή του Αλβανού. Δεν είναι ακόμα έτοιμος. Και δεν ρισκάρεις με τη χρησιμοποίηση δύο αριστερών στόπερ στο ίδιο ματς. Θα ήταν προτιμότερο να παίξουν Δεληζήσης-Σόουζα. “Δένουν” λόγω χημείας αλλά και επειδή έτσι έχεις έναν στόπερ καλό με τη μπάλα χαμηλά και έναν που υπερτερεί στον αέρα.
Πρέπει όμως από την άλλη να πιστώσουμε στον Ερέρα και την άμεση αντίδραση του στο ξεκίνημα της επανάληψης. Εδειξε πάλι αντανακλαστικά και βοήθησε την ομάδα του να γίνει καλύτερη. Τόσο με το σύστημα όσο και με τα πρόσωπα που επέλεξε. Απλά δεν γίνεται συνέχεια να… κυνηγάς το σκορ και να σου βγαίνει. Κάπου θα στραβώσει.
Η διακοπή που έχουμε μπροστά μας είναι μία ευκαιρία ώστε ο ΑΡΗΣ να δουλέψει. Να πάψει να μοιάζει… μπερδεμένος. Γιατί αυτή την εικόνα δείχνει ώρες-ώρες. Να κινηθεί προς την κατεύθυνση που θα του επιτρέψει να μην αδικεί όχι μόνο την ποιότητα του, αλλά κυρίως τις προοπτικές που έχει ως ομάδα. Να διορθώσει πράγματα. Οχι τόσο στη χημεία του, αφού αυτή κρίνεται ικανοποιητική, όσο στην εφαρμογή του πλάνου που δίνει ο προπονητής.
Να αρχίσει να δημιουργεί, διότι εκεί είναι και το μεγάλο του πρόβλημα. Μία δημιουργία για την οποία όσο και να προσπαθούν τα άκρα, πρέπει να βάλει πλάτη και ο άξονας. Το κέντρο του ΑΡΗ δεν δίνει αυτά που μπορεί βάσει ποιότητας. Και εκεί πρέπει να αλλάξει κάτι. Δεν φάνηκε χθες μόνο αλλά και σε προηγούμενα ματς. Ολα με ηρεμία βέβαια, σε μία χρονιά που έχει ακόμα δρόμο για την ομάδα.