Στο Περιστέρι λοιπόν, είδαμε τον ΑΡΗ. Οχι όμως αυτόν των τελευταίων δύο αγώνων.
Ούτε ακόμα εκείνον του βλέπαμε τις περισσότερες φορές επί Ερέρα. Το φάντασμα… του φαντάσματος θα μπορούσαμε να πούμε. Μία κακή εκδοχή του ανούσιου ΑΡΗ που παρατηρούσαμε σε πολλά ματς προ Παντελίδη. Για ένα ημίχρονο τουλάχιστον, έτσι ήταν τα πράγματα στο Περιστέρι.
Η ομάδα ήταν πολύ χειρότερη από μέτρια έως κακά παιχνίδια που έκανε με τον Ισπανό στον πάγκο της. Αν ψάξουμε λόγους, υπάρχουν πολλοί. Ο βασικός όμως είναι ένας και τον αποτύπωσε στα λεγόμενά του ο Παντελίδης
“Ημασταν αλλού…”, είπε ο ο προπονητής του ΑΡΗ. Και είχε δίκιο. Τόσο βάσει της εικόνας στο πρώτο μέρος όσο και εκείνης στα τελευταία λεπτά. Ενός ΑΡΗ αποκαρδιωτικού, σε μία εμφάνιση και μία ήττα που έρχονται πολύ σπάνια. Δεν μπορεί μία ομάδα όπως αυτή, να παρουσιαστεί σε άλλο ματς τόσο κακή και αφελής όσο χθες. Δεν θα την αφήσει ο όποιος εγωισμός διαθέτει αλλά και ο προπονητής της. Διότι ο Ερέρα μετά από τέτοια αποτελέσματα το φιλοσοφούσε αλλιώς. Ο Παντελίδης έχει σίγουρα μεγαλύτερο εγωισμό, διαχειριζόμενος αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας. Θα μιλήσει διαφορετικά και θα προσπαθήσει να λειτουργήσει πιο δραστικά. Θα τα καταφέρει; Αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Η εικόνα του πρώτου μέρους είναι αυτή που τον προβλημάτισε και περισσότερο, μαζί με την αντίδραση της ομάδας στα τελευταία λεπτά. Ολοι πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων -δηλαδή Μπάσα, Βέλεθ και Σιώπη παρά τα λάθη του τελευταίου- ήταν από μέτριοι έως κακοί στο σύνολο. Μία ομάδα καθόλου μυαλωμένη που ξεκίνησε το ματς με στόχο να πιέσει πάνω στη μπάλα. Το έκανε όμως ο Ατρόμητος και την αποσυντόνισε. Την έβγαλε από το πλάνο της, για να την οδηγήσει σε… σκοτωμένες ατομικές προσπάθειες μεσοεπιθετικά και σε ένα αργό παιχνίδι που ήταν αποτέλεσμα του δεύτερου, του τρίτου ή και του τέταρτου χρόνου που παιζόταν η μπάλα από τους ποδοσφαιριστές της.
Ο Παντελίδης είχε ως σκέψη το 4-3-3 αλλά ήξερε το… κακό παρελθόν της ομάδας του με αυτό το σύστημα. Ετσι λοιπόν αντί του Ματίγια προτίμησε τον Κολάσο ώστε να διατηρήσει το 4-2-3-1. Μόνο που ο Αργεντινός πήρε άλλη μία ευκαιρία και την πέταξε στα σκουπίδια. Είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί. Δεν… τραβάει. Οχι ότι δεν ξέρει μπάλα. Αλλά δεν ταιριάζει σε αυτή την ομάδα. Και υπάρχουν κι άλλοι που περιμένουν και αξίζουν μίας ευκαιρίας. Στη δική του θέση αλλά και γενικά.
Η άλλη αλλαγή με τον Μάβραϊ είναι δικαιολογημένη κατά το ήμισυ. Και αυτό λόγω της βελτιωμένης εικόνας του Αλβανού στόπερ στις προπονήσεις. Ηταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα έπαιρνε την ευκαιρία. Και δικαιολογημένα. Απλά χθες το τάιμινγκ ήταν κακό, με έναν ποιοτικό αντίπαλο κόντρα στον οποίο ο Παντελίδης μάλλον θα έπρεπε να διατηρήσει το δίδυμο Βέλεθ-Δεληζήση. Και να χρησιμοποιήσει τον Μάβραϊ για παράδειγμα κόντρα στον Παναιτωλικό. Εκεί όπου υπάρχει μικρότερος βαθμός επικινδυνότητας. Στην περίπτωση του Τζανακάκη, μιλάμε για έναν παίκτη ψυχολογίας και ρυθμού. Δεν έχει αυτά τα δυο, δεν του βγήκε και το ματς και έτσι ούτε αυτός δικαίωσε τον προπονητή του
Ολα τα παραπάνω θα ίσχυαν ακόμα και αν ο Γιουνές ευστοχούσε στο πέναλτι. Εκεί είναι πιθανό να άλλαζε όλη η ροή του ματς. Αν ο Γιουνές έκανε αυτό που κάνει στις προπονήσεις. Αν σημάδευε ψηλά δηλαδή και όχι χαμηλά. Αλλο όμως στο Ρύσιο και άλλο την ώρα του ματς… Για τον Τυνήσιο αλλά και για άλλους. Οπως δηλαδή τον Γκαρσία που παραμένει… εξαφανισμένος, διανύοντας περίοδο ντεφορμαρίσμματος
Η εβδομάδα που αρχίζει σήμερα είναι δύσκολη. Κακή ψυχολογία και μία ακόμα μεγαλύτερη πίεση για να έρθει η νίκη κόντρα στον Παναιτωλικό. Πράγματα που μεταξύ άλλων αγωνιστικών ζητημάτων, καλείται να διαχειριστεί ο Παντελίδης για να παρουσιάσει ξανά τον βελτιωμένο ΑΡΗ των αγώνων με ΟΦΗ και Παναθηναϊκό. Που λίγο-πολύ, ήταν και δικό του έργο. Απλά, τα αποτελέσματα είναι που τον κρίνουν. Και με εξαίρεση το ματς κόντρα στον ΟΦΗ, δεν έρχονται μέχρι στιγμής…
Υ.Γ. Οι αφορισμοί και οι… πούλοι μέσα στην εβδομάδα, δεν βοηθούν. Γιατί αν κουραστήκαμε τώρα, ας σκεφτούμε που ήμασταν την προηγούμενη τετραετία… Και τα πρόσωπα ή τα αποτελέσματα, δεν έχουν να κάνουν με την παρουσία ή όχι στο γήπεδο. Εκεί, πάμε για την ομάδα…