Είχα σκοπό να γράψω μετά τον αγώνα με την Ξάνθη, ώστε να υπάρχει σαφέστερη εικόνα μετά την αλλαγή προπονητή. Ωστόσο, η σειρά των αποτελεσμάτων δεν μου δίνει αυτόν τον αναγκαίο χρόνο.
Υπενθυμίζω, διότι μου αρέσουν οι ξεκάθαρες σχέσεις, ότι ήμουν από τους πρώτους που επεσήμανα τις αδυναμίες του Ερέρα, μετά από νίκες. Τότε που ο ΑΡΗΣ κέρδιζε τους αγώνες και οι νίκες κάλυπταν τα αγωνιστικά προβλήματα, τον μονότονο και αργό τρόπο ανάπτυξης που ήταν θέμα χρόνου να διαβαστεί από τους αντίπαλους προπονητές.
Ο ΑΡΗΣ επέλεξε για νέο του προπονητή τον Σάββα Παντελίδη, μια επιλογή πουδημοσιογραφικά λέγεται υψηλού ρίσκου, ποδοσφαιρικά όμως είναι μια ασφαλής επιλογή. Δεν έχει το ειδικό βάρος του Κούπερ ή του Μπάγιεβιτς που αφενός προσέδιδαν όραμα και προδιάθεση υπομονής και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους, αφετέρου λειτουργούσαν ως ανάχωμα ανάσχεσης των κρίσεων. Ωστόσο, ο Σάββας Παντελίδης είναι ένας προπονητής που επενδύει ώρες σε αυτό που κάνει, λειτουργεί έχοντας δίπλα του μια ολοκληρωμένη προπονητική ομάδα, δουλεύει στην ατομική βελτίωση του κάθε ποδοσφαιριστή και την επιδιώκει. Δεν είναι αυτονόητα χαρακτηριστικά αυτά σε κάθε προπονητή. Δεν είναι και απαραίτητα σε ορισμένες ομάδες σε προηγμένα πρωταθλήματα. Στον ΑΡΗ όμως και μέχρι η ομάδα να αποκτήσει κάποιες σταθερές στο παιχνίδι της είναι απαιτούμενα. Μετά τον νικηφόρο αγώνα του ΑΡΗ με τον Αστέρα Τρίπολης είχα γράψει “Η Τρίπολη είναι μια εκπληκτικά περίπλοκη ομάδα, με μεγάλη συνοχή που συνδυάζει την τεχνική με την φυσική κατάσταση και την σκληρότητα (εντός αθλητικών ορίων)…”. Αυτό περιμένω από τον Σάββα Παντελίδη να επαναλάβει στον ΑΡΗ, ότι έκανε στον Αστέρα Τρίπολης.
Σιχαίνομαι τις ταμπέλες. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι δικαιούνται να κρίνονται για το αποτέλεσμα που παράγουν. Δεν τολμώ να μειώσω και να υποβαθμίσω εκ των προτέρων τις ικανότητες κάποιου προπονητή επειδή είναι Έλληνας, όπως δεν διανοούμαι να καθρεφτιστώ σαν ιθαγενής
στο βιογραφικό κάποιου Ισπανού που αγνοούσα μέχρι πριν έξι μήνες την ύπαρξή του. Θα αρχίσω να αξιολογώ τη δουλειά του νέου προπονητή μετά τη διακοπή των του πρώτου γύρου και του αγωνιστικού διευθυντή στο τέλος της χρονιάς. Τέσσερις αγώνες και τρεις εβδομάδες είναι ελάχιστος χρόνος να κριθεί ένας προπονητής που είναι αναγκασμένος να μάθει μια ομάδα μέσα από τους αγώνες.
Στο τι παρέλαβε ο Παντελίδης θα αρκεστώ σε αυτά που έγραψε ο Χαριστέας “Παρέλαβε μία ομάδα με χτυπητές αδυναμίες και χρειάζεται χρόνο για να την μοντάρει. Είμαι σίγουρος πως η φετινή χρονιά του Αρη θα κυλήσει κάπως έτσι με πολλά σκαμπανεβάσματα τα οποία έχουν να κάνουν ξεκάθαρα και μόνο με την κακή δουλειά που έγινε το καλοκαίρι”. Αυτά έγραψε ο Χαριστέας, ένας άνθρωπος που η ποδοσφαιρική του γνώση και το έμπειρο μάτι ξεπερνά το σύνολο των 20.000 Αρειανών που προσέρχονται στο Βικελίδης και της αφεντιάς μου δίχως άλλο. Ο ΑΡΗΣ έκανε όποιες επιλογές έκανε το καλοκαίρι, το καλοκαίρι δεν γυρίζει πίσω, γίνεται πλέον μια προσπάθεια να καλυφθούν αυτά τα κενά.
Όλα αυτά που συμβαίνουν στον ΑΡΗ είναι φυσιολογικά σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Η επιτυχία μιας ομάδας είναι μια διαδικασία μείξης χαρακτήρων και χαρακτηριστικών, η συνταγή όμως είναι άγνωστη. Δεν υπάρχει βασικά συνταγή, υπάρχουν προϋποθέσεις.
Η κριτική είναι απαραίτητη και είναι μια από αυτές τις προϋποθέσεις της επιτυχίας. Η κριτική όμως και όχι η υστερία. Στον ΑΡΗ δυστυχώς έχει διαμορφωθεί μια υστερική τοξικότητα που δηλητηριάζει την προσπάθεια που εξελίσσεται. Δεν ξέρω πως διάολο έχει διαμορφωθεί η
κατάσταση εκεί πάνω, αλλά προβλέπω ότι αν δεν αλλάξουν γρήγορα μερικά πράγματα και μερικές σχέσεις, οι οριακές καταστάσεις είναι κοντά. Ο ΑΡΗΣ για πρώτη φορά κινείται σε ένα ορθολογικό δρόμο. Ανέβηκε κατηγορία αξιοπρεπέστατα και τηρώντας ευλαβικά μια ποδοσφαιρική λογική η οποία εκπορεύονταν από τον ποδοσφαιρικό του διευθυντή, ξεκίνησε μια πορεία στην Superleague από εκεί που θα την ξεκινούσε ο κάθε σοβαρός άνθρωπος που θέλει να εξελίξει μια προσπάθεια, από τις προπονητικές εγκαταστάσεις, τον προπονητικό εξοπλισμό, τον αγωνιστικό χώρο, την αποκατάσταση σχέσεων με όσους πιστόλιασε στο παρελθόν και του γύρισαν την πλάτη, την επαναλειτουργία των εμπορικών χώρων στο Βικελίδης. Εξελίσσει ένα πλάνο επέκτασης, ουσιαστικά διπλασιασμού, του Ρυσίου, εξελίσσει ένα πλάνο ανακαίνισης του Βικελίδης, δείχνει να προσπαθεί με τον τρόπο που πρέπει να διασφαλίσει τα νώτα του σε ό,τι αφορά τη
διαιτησία, έχει αποκτήσει διαύλους επικοινωνίας με όσους πρέπει σε πολιτικό επίπεδο τόσο για το παρόν, όσο και για το μέλλον (σε αυτό το τελευταίο δικαιολογώ τον Αρειανό της Θεσσαλονίκης να αγνοεί όσα συμβαίνουν στην Αθήνα).
Αυτά είναι συμβάντα. Που συμβαίνουν για πρώτη φορά στον ΑΡΗ εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Απομένουν φυσικά πολλά να γίνουν ακόμη ώστε να εξελιχτεί ο ΑΡΗΣ σε μια σύγχρονη ΠΑΕ.
Ενας εμπορικός διευθυντής που θα διαχειρίζεται τον όνομα ΑΡΗΣ και θα αυξήσει τα έσοδα της ΠΑΕ (ζητούμενο για τον Καρυπίδη) αλλά και τη διεισδυτικότητα του ΑΡΗ στην καθημερινότητα της ποδοσφαιρικής και όχι μόνο κοινωνίας (ζητούμενο για τον οργανισμό ΑΡΗΣ), υποδομές υγιεινής στις θύρες που θα απευθύνονται σε ανθρώπους και όχι σε ζώα, ξεκαθάρισμα (επιτέλους) σχέσεων με τον ΑΣ και τήρηση δεσμεύσεων, μια λειτουργία ΠΑΕ που θα αποπνέει εξωστρέφεια και όχι μυστικισμό, και φυσικά πολλά άλλα, μικρά και μεγάλα.
Μαζί με τα έργα για τις πράξεις, πρέπει να αναβαθμιστεί και η σοβαρότητα και η ψυχραιμία όλων όσων ηγούνται τον ΑΡΗ, διοικητικά, δημοσιογραφικά, οπαδικά.
Ο επικεφαλής του ΑΡΗ Θοδωρής Καρυπίδης να κατανοήσει ότι τα μεγάλα καράβια έχουν και μεγάλες φουρτούνες και οι αδέξιοι χειρισμοί εκτραχύνουν τις καταστάσεις. Ο ΑΡΗΣ είναι μεγάλο κουστούμι, οι αγωνιστικές του αποτυχίες δεν έχουν σβήσει την λάμψη του. Αφού
αποφάσισε να το φορέσει, να φροντίσει να το γεμίσει. Ο ΑΡΗΣ έχει κόστος οικονομικό, έχει ψυχική φθορά, έχει όμως και όφελος επικοινωνιακό και επιχειρηματικό. Όσο ενισχύει το δέσιμο με τον κόσμο, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το όφελος. Και το δέσιμο αυτό δεν έρχεται με μεταγραφές, αλλά ούτε και επιβάλλεται. Την γελοία συμπεριφορά μερίδας οπαδών του ΑΡΗ απέναντί του την καλλιέργησε και ο ίδιος με την ελαφρότητα αντιμετώπισης ορισμένων καταστάσεων και την ακατανόητη χρήση των μέσω κοινωνικής δικτύωσης. Παραμένει για εμένα ασυγχώρητο το γεγονός ότι πήρε τον ΑΡΗ, 102 ετών Σύλλογο τότε, για να κάνει φιλικό με μια ομάδα με το όνομα Ειρηνούπολη στην οποία αγωνίζονταν ο ίδιος. “Τον ΑΡΗ για να τον διοικείς σωστά, πρέπει καταρχήν να τον σέβεσαι κύριε Καρυπίδη” του είχα επισημάνει. Ο χρόνος όμως αμβλύνει τα λάθη, τα λάθη συγχωρούνται για όσους προσπαθούν και κυρίως προσπερνιόνται από όσους δεν έχουν απωθημένα και δεν είναι τα ορφανά του μούτσου ή της σοφής κουκουβάγιας.
Οι δημοσιογράφοι του ΑΡΗ να πάψουν να ενισχύουν το προφίλ του κάθε περαστικού, διότι αργά η γρήγορα θα έρθει η ώρα να διαχειριστούν την απουσία του. Για τον Ερέρα γράφτηκαν υπερβολές όταν ήρθε για να ενισχυθεί το μετέωρο της απόφασης Καρυπίδη, τώρα ήρθε η ώρα να διαχειριστούν αυτές τις υπερβολές. Στα 65 του χρόνια πρώτη φορά έβγαινε από την Ισπανία
ως προπονητής και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ούτε κολλητός του Βαρβέρδε ήταν, ούτε αναμορφωτής της Λίβερπουλ, ούτε κανείς πίνει νερό στο όνομά του στην Ισπανία. Κανείς μα κανείς από τους συνεργάτες του δεν τον ακολούθησε στο εγχείρημά του στην Ελλάδα και αυτό
έπρεπε να προβληματίσει. Αισθανόμενοι πολλοί δημοσιογράφοι την ανάγκη να πακετάρουν με ωραίο περίβλημα μια επιλογή προτεινόμενη από το σκοτεινό παρελθόν του ΑΡΗ, μια επιλογή που γκρέμιζε την πετυχημένη συνταγή της ανόδου (Πρόεδρος-τεχνικός διευθυντής-
προπονητής) και επέστρεφε τον ΑΡΗ στο αποτυχημένο μοντέλο “Καρυπίδης μόνος αποφασίζει”, προσπάθησαν να προσδώσουν ιδιότητες στην επιλογή Ερέρα που δεν είχε. Και να μεταφράσουν αυτό που έβλεπαν, υψηλά ποσοστά κατοχής, σε ποδόσφαιρο κατοχής. Σαν να
λέμε “η ομάδα κάνει πολλά φάουλ, άρα αμύνεται καλά”. Δεν αντέχει σε κριτική.
Το ίδιο ισχύει και για τον Ντίνο Διαμαντόπουλο. Η ουσιαστική προϋπηρεσία του αρχίζει και τελειώνει στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι κάποιος που έχει μαγικό ραβδί, δεν είναι κάποιος που δεν έχει κάνει λάθος εκτιμήσεις, δεν είναι ο Μίδας του Ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν έχει δώσει μέχρι σήμερα αξιόπιστο-μακρόχρονο δείγμα ικανοτήτων ώστε να αναχθεί σε “ισχυρό παράγοντα των κιτρίνων”. Ένα στέλεχος είναι, ιεραρχικά πάνω από τον προπονητή και κάτω από το διοικητικό συμβούλιο. Ο ΑΡΗΣ είναι μια ομάδα με υψηλότατο μέσο όρο ηλικίας, σε ό,τι
αφορά βασικούς ποδοσφαιριστές, και αυτό ίσως φανεί κρίσιμο. Ας περιμένουμε το τέλος της χρονιάς και αξιολογούμε και μακάρι να είναι ο ΑΡΗΣ και η επιτυχίες του που θα καθιερώσουν τον Ντίνο Διαμαντόπουλο στην ποδοσφαιρική συνείδηση όλης της Ελλάδας.
Οι δε οπαδοί να σοβαρευτούν στις κρίσεις προς την ομάδα. Για την οικονομία της κουβέντας, να δεχτώ ότι έγινε λάθος στην αντικατάσταση Ερέρα. Ποιος ο στόχος αυτής της γελοιότητας που εξελίσσεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ραδιόφωνα; Θα γυρίσει ο χρόνος
πίσω; Θα δει στο VAR ο Καρυπίδης και ο Διαμαντόπολυος την απόφασή τους και θα την αλλάξουν; Σε ό,τι δε αφορά το τι είναι ντροπή και τι όχι για έναν σύλλογο, παραθέτω τα παρακάτω:
“… ήθελαν να ρίξουν τον σύλλογο στην Γ’ Εθνική…, μην υπολογίζοντας την ιστορία του
Πανιωνίου” δήλωσε ο Ζαμάνης, Διευθυντή της ΠΑΕ Πανιώνιος. Ο Πανιώνιος βρέθηκε, όπως και
ο ΑΡΗΣ, αντιμέτωπος με τεράστια χρέη της τάξης των 10.5 εκατομμυρίων και οφειλές σε περίπου 170 ποδοσφαιριστές. Σήμερα τα χρέη του Πανιωνίου, που έχει πλέον περισσότερες παρουσίες στην Superleague από τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης, μειώθηκαν στα 4,5 εκατομμύρια και
θα μειωθούν στα 3 εκατομμύρια μετά τη ρύθμιση των 120 δόσεων για οφειλές στην εφορία, την οποία αναμένουν όλες οι ΠΑΕ (μεταξύ αυτών και ο ΑΡΗΣ). Ο Πανιώνιος των 1.500 εισιτηρίων ανά αγώνα εκ των οποίων τα περισσότερα κόβονται από φιλοξενούμενους
οπαδούς. Τα χρέη του ΑΡΗ όταν ουσιαστικά παραδόθηκε στον δρόμο δίχως επιστροφή ήταν δεν ήταν 6 εκατομμύρια. Αυτό ναι, είναι ντροπή για ένα Σύλλογο. Και σε αυτήν την ντροπή τον ΑΡΗ τον οδηγήσαμε όλοι μας. Διότι δεν βρήκαμε τον δικό μας Ζαμάνη, αλλά βρήκαμε μόνο Ζαμανφούδες. Ας αφήσουμε λοιπόν τον Καρυπίδη και όσους αυτός επέλεξε να τον πλαισιώσουν να κάνουν την δουλειά τους και εμείς θα μιλήσουμε στο τέλος της χρονιάς. Οταν ο ΑΡΗΣ ήθελε την βοήθειά μας, εμείς δημιουργήσαμε μια χάβρα ακατάληπτων εκφράσεων, ύβρεων και υπερβολών και τον δώσαμε μια να κατρακυλήσει παρακάτω. Τώρα είναι η ώρα άλλων να λαμβάνουν αποφάσεις, και αφού δεν μπορούμε να τις διευκολύνουμε, τουλάχιστον μην τις δυσχεραίνουμε.
Θα κλείσω με κάτι που έγραψα 20 μήνες περίπου στο κείμενο “Η αλήθεια να λέγεται…”. “Αυτός που αγαπάει τον ΑΡΗ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν λιθοβολεί το Σύλλογο, με όποιον και αν διαφωνεί. Διότι μετά το λιθοβολισμό και την ψυχοθεραπεία που αυτός
προσφέρει, θα κληθεί να κατοικήσει στον ΑΡΗ που προηγουμένως λιθοβόλησε. Μετά το ξεκατίνιασμα στα ραδιόφωνα και στα social media, θα κληθεί να πείσει την εκάστοτε κυβέρνηση, τον εκάστοτε υπουργό, τον εκάστοτε χορηγό, τον εκάστοτε δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό, τον πολυαναμενόμενο επιχειρηματία ότι ο ΑΡΗΣ είναι “Ομάδα μεγάλη” και “έχει φιλάθλους που τον αγαπούν” και ότι “είναι Αρειανοί και το έχουν καμάρι”. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο θα ήθελα όλοι να προσπαθήσουμε να το πούμε δυνατά για να διαπιστώσουμε αν βγαίνουν οι λέξεις ανεμπόδιστα, με καμάρι ή με ερωτηματικό. Ντόμπρα όμως…”.