Τρεις ημέρες έχουν περάσει και οι πληγές του ΑΡΗ από τον αποκλεισμό στο Κύπελλο, είναι ακόμα ανοικτές. Και πως να μην είναι άλλωστε όταν βγαίνει από τον χάρτη ο δεύτερος στόχος της ομάδας για φέτος, μετά την Ευρώπη.
Πολλοί λένε ότι οι τόνοι έπειτα από μία ήττα, πέφτουν με μία νίκη. Στην προκείμενη περίπτωση ένα “διπλό” στην Ξάνθη, εάν γινόταν το ματς. Μόνο που και στα “Πηγάδια” να πήγαινε ο ΑΡΗΣ και να κέρδιζε, δύσκολα θα ηρεμούσε πολύ η κατάσταση από τη στιγμή που μιλάμε για έναν αποκλεισμό. Και όχι μία απλή ήττα από τον Εργοτέλη.
Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Εδώ και καιρό βρίσκεται σε μία αγωνιστική κρίση. Και κάθε εβδομάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο σε αυτήν, με αποκορύφωμα το ματς της περασμένης Πέμπτης στο Παγκρήτιο.
Η ήττα αυτή θα σημάνει και ριζικές αλλαγές στο ρόστερ. Οχι ότι δεν θα γίνονταν. Απλά έχει ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής όσον αφορά την ομάδα συνολικά αλλά και για συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές που η άφιξη τους δημιούργησε προσδοκίες και δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν σε αυτές.
Θα φύγουν λοιπόν παίκτες. Οπως και θα έρθουν κιόλας. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Το “φύγε εσύ, έλα εσύ” δεν φτάνει από μόνο του για να αλλάξει αυτή τη στιγμή η εικόνα του ΑΡΗ ριζικά και να παρουσιάσει κάτι πολύ διαφορετικό στο δεύτερο μισό της σεζόν. Εξέχουσα θέση σε μία ομάδα, έχει και το κομμάτι της διαχείρισης. Και αυτή ξεκινάει μέσα από τα αποδυτήρια. Από την καρδιά της ομάδας.
Η αγωνιστική κρίση στην οποία εισήλθε ο ΑΡΗΣ εδώ και αρκετό καιρό, είχε τον αντίκτυπο της εντός των τοιχών. Βλέπεις μία ομάδα που αισθάνεσαι ότι δεν αντιπροσωπεύει τον συγκεκριμένο ορισμό. Στην προετοιμασία και στα πρώτα ματς της σεζόν, αντίκριζες μία οικογένεια. Ενας έπεφτε κάτω, δέκα πήγαιναν από πάνω του. Αυτό όμως από ένα σημείο και μετά χάθηκε. Κάποιοι δείχνουν ότι παίζουν για τον εαυτό τους. Και όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης… Οι παίκτες, ο Ερέρα, ο Παντελίδης και ο Διαμαντόπουλος. Αυτοί δηλαδή που μπαίνουν μέσα στα αποδυτήρια.
Ο Ισπανός είχε χάσει τα αποδυτήρια και ήταν ένας από τους λόγους που αποχώρησε. Ο Παντελίδης όμως ακόμα, δεν τα έχει πάρει. Δεν έχει κερδίσει μέχρι στιγμής τους ποδοσφαιριστές. Οι παίκτες όσες κουβέντες και να έκαναν, δεν βρήκαν τη φόρμουλα ώστε να αντιδράσουν πρώτα μεταξύ τους. Ο Διαμαντόπουλος βέβαια είναι ο αθλητικός διευθυντής και οι προτεραιότητες του είναι διαφορετικές. Από τη στιγμή όμως που μπαίνει και αυτός στα αποδυτήρια, πρέπει να έχει στο μυαλό του ότι ο λόγος του λόγω θέσης έχει μεγάλη βαρύτητα ως ο δεύτερος άνθρωπος στην ομάδα μετά τον πρόεδρο. Και μιας που πήγε η κουβέντα σε αυτόν, πρέπει να τονίσουμε και κάτι.
Εχει τις ευθύνες του, όπως όλοι και το κλίμα είναι βαρύ και για αυτόν. Θα ήταν όμως η χειρότερη δυνατή κίνηση αυτή τη στιγμή από πλευράς Καρυπίδη να απομακρύνει τον αθλητικό διευθυντή του. Και ο πρώτος λόγος είναι το τάιμινγκ. Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τον Γενάρη. Υπάρχουν θέματα αποδεσμεύσεων και διαπραγματεύσεις με παίκτες που θέλει η ομάδα. Τον πρώτο και τελευταίο λόγο φυσικά τον έχει ο πρόεδρος -αυτός που πληρώνει άλλωστε- αλλά χρειάζεσαι και τον άνθρωπο τον οποίο έφερες για αυτή τη δουλειά. Ασχέτως των ευθυνών που φέρει και αυτός όπως όλοι. Και κρίνεται μέχρι στιγμής. Οπως θα κριθεί και στη συνέχεια. Αλλά οι σπασμωδικές κινήσεις, ο πανικός ή το θυμικό ενός έξαλλου -δικαιολογημένα βέβαια-κόσμου, είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι σε περιόδους κρίσης. Μία κρίση από την οποία ο ΑΡΗΣ θα βγει μόνο με μία ρελάνς στον δεύτερο γύρο και εφόσον εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή του έξοδο. Ο,τιδήποτε άλλο, θα είναι αποτυχία για όλους. Και ήδη όσοι είναι στην ομάδα μετρούν μία. Την ξεφτίλα από τον αποκλεισμό στο Κύπελλο. Κάτι που από εδώ και πέρα, ίσως φέρνει συγκεκριμένα άτομα κάθε αγωνιστική με την πλάτη στον τοίχο. Τουλάχιστον μέχρι να έρθουν κάποια συνεχόμενα αποτελέσματα που θα αλλάξουν το κλίμα…