H ζωή θέλει ρεαλισμό. Το ποδόσφαιρο είναι ο μικρόκοσμος της καθημερινότητας. Αρα θέλει και αυτό ρεαλισμό. Ετσι λοιπόν ο ΑΡΗΣ και κάθε υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος, αν ήταν ικανοποιημένος με τον βαθμό στη Λάρισα ΠΡΙΝ το παιχνίδι, θα ήταν ρεαλιστής. Και ακόμα περισσότερο μετά το τέλος του.
Η ομάδα πήγε “λαβωμένη” σε μία έδρα όπου η αντίπαλος της είχε να χάσει από τον περασμένο Οκτώβριο και σε περίοδο που βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Είδε τον… αλχημιστή -με τόσες αλλαγές και λύσεις ανάγκης- Σάββα Παντελίδη να “καίει” τις δύο από τις τρεις αλλαγές του για τραυματισμούς. Και παρόλα αυτά, πήρε τον βαθμό, έχοντας και μία-δύο φάσεις για να “κλέψει” τη νίκη, συν το πέναλτι που δεν έδωσε ο Φωτιάδης. Αλλά αν ήταν υπέρ του Παναθηναϊκού ή του ΠΑΟΚ π.χ., οι καθηγητές διαιτησίας θα έκαναν παρέλαση και θα έφταιγε το σύστημα. Αλλη κουβέντα αυτή, για το κομμάτι της επικοινωνίας που κυβερνάει πλέον το ποδόσφαιρο.
Θα μπορούσε λοιπόν να την πάρει την νίκη. Αλλά δεν θα γυρίσουμε να πούμε στην ομάδα, “γιατί δεν κερδίσατε”, όταν υφίστανται όλα τα παραπάνω και μάλιστα σε έναν αγωνιστικό χώρο ο οποίος θέτει σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών. Δύο, την “πλήρωσαν” και αισίως το ιατρικό δελτίο του ΑΡΗ έχει φτάσει τα επτά ονόματα τα οποία αναγράφονται σε αυτό. Αλλη κουβέντα και αυτή. Πολύπλοκη και με προεκτάσεις.
Ποια είναι λοιπόν τα δεδομένα που έχουμε μέχρι στιγμής; Οτι ο ΑΡΗΣ με επτά τραυματίες, μόλις έναν νέο παίκτη που έχει αγωνιστεί, δέκα ημέρες πριν κλείσουν οι μεταγραφές, “άρρωστο” κλίμα και αμφισβήτηση για τους πάντες, βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην 6η θέση. Iσόβαθμος με την Ξάνθη στην οποία πάει την επόμενη εβδομάδα αλλά και με τον Παναθηναϊκό ο οποίος έχει έναν αγώνα λιγότερο. Με λίγα λόγια, βρίσκεται εντός του στόχου της Ευρώπης.
Αυτός είναι ο στόχος της ομάδας. Αυτόν έθεσε ο ίδιος ο Καρυπίδης στην αρχή της χρονιάς. Αν κάποιοι τώρα επειδή στις πρώτες αγωνιστικές έγιναν τα αυτονόητα και οι παίκτες άλλαξαν 3-4 καλές πάσες, ήθελαν πρωτάθλημα, αυτά βρίσκονται πολύ μακριά από το “Κλεάνθης Βικελίδης”. Ολοι το θέλουμε φυσικά. Μπορούμε όμως; Οχι. Ποιος είναι ο εφικτός στόχος φέτος; Η Ευρώπη. Αρα για αυτή θα πάμε.
Αυτή η μικρή διαφορά από την 5άδα βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυτούμε κιόλας ως οργανισμός. Για το χρονικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε και δεδομένων των συνθηκών, είναι ικανοποιητική. Δεν θα ίσχυε όμως το ίδιο αν για παράδειγμα βαδίζαμε προς το φινάλε της σεζόν.
Ο ΑΡΗΣ οφείλει αυτή την εβδομάδα να κλείσει μία καλή τα ανοικτά μέτωπα όσον αφορά την ενίσχυση του ρόστερ. Να “γεμίσει” το υλικό του διότι χρειάζεται βαθμούς που θα τον βοηθήσουν να κρατάει την τύχη στα χέρια του. Και όχι να κυνηγάει τους από πάνω όπως έχει κάνει στο παρελθόν με πλήρη αποτυχία τις περισσότερες φορές. Δεν τον “παίρνει” άλλο να πορεύεται με πειράματα και λύσεις ανάγκης.
Στα στόπερ έχουν εντοπιστεί πολλές καλές περιπτώσεις και κάποια στιγμή θα πρέπει να παρθεί μία απόφαση. Στην επίθεση, οι καλές επιλογές είναι περιορισμένες. Στα εξτρέμ προσωπικά δεν θεωρώ ότι η ομάδα πρέπει να… καίγεται, αφού με την προσθήκη ενός επιθετικού, μπορεί να πάει στα πλάγια ο Ντιγκινί και ενδεχομένως να αποκτηθεί ένας δεξιός μπακ αν χάσει τη χρονιά ο Κωνσταντινίδης. Σε θέση που η ομάδα παλεύει να κλείσει έναν παίκτη και για το καλοκαίρι.
Υ.Γ. Ο Ματέο πρέπει να κάτσει επιτέλους στον πάγκο. Και ο Κόρχουτ έδειξε τουλάχιστον χθες ότι προσωρινά μπορεί να καλύψει το κενό του. Από τα δικά του πόδια άλλωστε ξεκίνησαν οι κλασσικές ευκαιρίες του ΑΡΗ.