Αν μετά την Τρίπολη λέγαμε σε κάποιον ότι πριν δύο εβδομάδες αυτή η ομάδα έχανε στη Λιβαδειά με τραγική εμφάνιση και ότι ο προπονητής ήταν στην πόρτα της εξόδου, θα μας περνούσε για τρελούς. Δεν θα είχε κι άδικο…
Εκείνες οι μέρες της εσωστρέφειας και του ΑΡΗ που ήταν βυθισμένος σε αγωνιστική κρίση, φαντάζουν τόσο μακρινές αλλά απέχουν μόνο 15 ημέρες από αυτό που συμβαίνει τώρα. Το άλλο άκρο δηλαδή.
Ο ΑΡΗΣ επιβεβαίωσε χθες με εμφατικό τρόπο ότι βρίσκεται σε ένα πολύ καλό μομέντουμ. Οι παίκτες βγήκαν από την αγωνιστική κρίση στην οποία είχαν βυθιστεί, βρήκαν ψυχολογία και σήκωσαν κεφάλι, κερδίζοντας με εκκωφαντικό τρόπο σε μία δύσκολη έδρα. Ο Παντελίδης, από το μάτι το κυκλώνα στο οποίο βρέθηκε και ενώ ήταν με το ένα πόδι εκτός ομάδας, βρήκε τον τρόπο να διαχειριστεί την πίεση που είχε πέσει στις πλάτες του με την ομάδα να αποκλείεται από το Κύπελλο και να μην παρουσιάζει βελτίωση.
Μετά τη Λιβαδειά προσωπικά θεώρησα ότι δύσκολα θα το αλλάξει. Οχι επειδή δεν είναι καλός προπονητής αλλά επειδή έδειχνε να μην μπορεί να λειτουργήσει υπό πίεση και να βοηθήσει στην εξέλιξη της ομάδας. Από αυτό κρινόταν, όπως και απο τα αποτελέσμα που δεν έφερνε. Τώρα όμως κάνει και τα δύο.
Η εξέλιξη του ΑΡΗ δεν έχει έρθει μέσα από κάτι εξεζητημένο. Η ομάδα παίζει απλό ποδόσφαιρο. Και δεν το λέω για να υποτιμήσω την προσπάθεια της. Το αντίθετο. Το απλό ποδόσφαιρο, είναι πολλές φορές και το πιο δύσκολο. Και για να το είχε πει ο Κρόιφ, κάτι θα ήξερε παραπάνω.
Ο Παντελίδης μέσα από ορθολογικές επιλογές πλέον, έχει βρει μία ενδεκάδα παικτών που… κουμπώνουν μεταξύ τους και προσαρμόζονται στον τρόπο παιχνιδιού που θέλει ο προπονητής τους. Μία μεσοαμυντική λειτουργία που έχει σταθεροποιηθεί και έχει αποκτήσει ακόμη έναν παίκτη που βοηθάει σε αυτήν. Δηλαδή τον Λάρσον. Ενα δίδυμο στο κέντρο που βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση -ειδικά ο Σιώπης- και παίζει καθοριστικό ρόλο στην μία ταχύτητα πάνω που παίζει η ομάδα. Γιατί; Διότι κόβει και δίνει μπροστά. Κόβει και δίνει μπροστά. Ο ΑΡΗΣ είναι πιο γρήγορος στο επιθετικό τρανζίσιον και χθες έπιασε δύο φορές σε ανισορροπία την αντίπαλη άμυνα, με εξαιρετικά ποσοστά αποτελεσματικότητας στο πρώτο ημίχρονο.
Ο σωστός τρόπος βέβαια για να αξιολογήσεις μία ομάδα, είναι και ο αντίπαλος που έχει απέναντι της. Διότι σε Τρίπολη και Ξάνθη ο ΑΡΗΣ αντιμετώπισε ομάδες που του έδωσαν περισσότερους χώρους από αυτούς που βρίσκει συνήθως. Ειδικά χθες που έλειπαν Ινγκλέσιας-Μουνάφο, ο Βλάχος έπαιξε κατ’ ανάγκη στόπερ αλλά ο Παράσχος δεν παρέκκλινε της φιλοσοφίας του. Και με μία τέτοια μεσοεπιθετική γραμμή, δεν γινόταν να μην το πληρώσει. Οχι μόνο λόγω ποιότητας ή ταχύτητας στα πόδια αλλά και ταχύτητας στη σκέψη. Επαιξε τον ρόλο του και αυτό. Κάτι που περίμενε ο ΑΡΗΣ έχοντας έναν άνθρωπο που γνώριζε πολύ καλά τον Αστέρα.
Η ουσία είναι ότι από το… σκοτάδι, ο ΑΡΗΣ βγήκε ξανά στο φως. Επειδή εξελίσσεται. Επειδή αντιδρά στην πίεση. Επειδή τον βοηθούν και τα υπόλοιπα αποτελέσματα ή επειδή τον… έκατσαν “κουτί” τα τελευταία ματς. Ολα όμως παίζουν τον ρόλο τους για να διαμορφωθεί ένα μομέντουμ ή μία αύρα όπως είναι αυτή που υπάρχει τώρα. Πολύτιμο στοιχείο για τον στόχο της Ευρώπης και ειδικά για τα ντέρμπι που έχει μπροστά της η ομάδα. Πρέπει όμως να υπάρξει συνέχεια. Η διάρκεια που τόσο λείπει φέτος. Διότι η σεζόν ξεκίνησε περίπου με τον ίδιο τρόπο. Η συνέχεια όμως, δεν ήταν η ανάλογη….