Οι… σίγουροι λοιπόν, αυτοί που μόνο τα σπίτια τους δεν έβαλαν στον άσσο, πήγαν… κουβά. Τα λέγαμε όμως για την έπαρση.
Δεν ανοίγεσαι τόσο επικίνδυνα πριν από ένα τοπικό ντέρμπι. Σε ό,τι κατάσταση και αν είσαι εσύ ή ο αντίπαλος σου. Και ειδικά από τη στιγμή που ο τελευταίος βρίσκεται στο ίδιο καλό φεγγάρι αναλογικά με σένα λοιπόν.
Το ντέρμπι της Τούμπας δεν είχε νικητή, αλλά στα μάτια ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, υπάρχει ο ηθικός. Και αυτός είναι ο ΑΡΗΣ. Και για να προλάβω την άλλη πλευρά πριν υποτιμήσει τον όρο του “ηθικού νικητή”, τον χρησιμοποιούσαν πέρυσι για τους δικούς τους σκοπούς, “πνίγοντας” εντέχνως την είσοδο του μεγαλομετόχου τους στο γήπεδο με το όπλο.
Η επιτυχία για τον ΑΡΗ, δεν είναι τόσο η ισοπαλία. Κάλλιστα θα μπορούσε να κερδίσει κιόλας. Εχει δίκιο να απογοητεύεται. Το άξιζε. Η ουσία βρίσκεται στην εικόνα της ομάδας και ο αντίπαλος κόντρα στον οποίο την παρουσίασε. Είτε για αγωνιστικούς λόγους είτε για εκείνους του γοήτρου. Και η εικόνα αυτή, πέραν της “σφραγίδας” που αποτελεί -μέχρι την επόμενη- όσον αφορά την μετάλλαξη της ομάδας, είναι αποτέλεσμα δουλειάς που έγινε όλη την προηγούμενη εβδομάδα.
Παντελίδης, Βάβαλης και Τερζής μελέτησαν κάθε λεπτομέρεια στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ. Τα πέρασαν στους ποδοσφαιριστές και αυτοί το αφομοίωσαν. Φάνηκε άλλωστε. Ο ΑΡΗΣ εγκλώβισε τον ΠΑΟΚ στο δικό του παιχνίδι. Πήγε ναι μεν για να πάρει τον δεύτερο ρόλο και να χτυπήσει στην κόντρα αλλά όχι παθητικά. Και το 47%-53% της κατοχής στο ξεκίνημα της επανάληψης το αποδεικνύει. Δεν ήταν τόσο δημιουργική αλλά είχε περισσότερες τελικές από τον αντίπαλο της.
Πήγε στο χθεσινό ματς με αιχμή του δόρατος, την άμυνα της. Ενα δίδυμο στα στόπερ που… έσβησε τον Άκπομ, Ενα κέντρο που δεν ήταν δημιουργικό αλλά έκλεψε πολλές μπάλες -σε αυτό βοήθησαν και οι γραμμές που ήταν πολύ κοντά- και ένας Σιώπης που “εξαφάνισε” τον Μπίσεσβαρ μέχρι και το 85′ που ο παίκτης του ΠΑΟΚ έγινε αλλαγή. Μαζί με την άμυνα των Ντιγκινί-Μαρτίνες, οι οποίοι δεν άφησαν τα χαφ των γηπεδούχων να πάρουν τόσο πολύ τη μπάλα στα πόδια τους. Τα δύο τελευταία ήταν καθοριστικά ώστε η ομάδα του Λουτσέσκου να μην δημιουργήσει, καταγράφοντας μόλις μία τελική εντός περιοχής. Και από πλευράς ΑΡΗ να μην φανεί τόσο η κακή μέρα του ρυθμιστή -συνήθως- Γκαρσία και η μέτρια εμφάνιση του Λάρσον στο επιθετικό κομμάτι. Οπως δεν φάνηκαν τόσο, οι απουσίες των Τόνσο, Μπάσα και Δεληζήση τους οποίους πολλοί ξεχνούν.
Ολα αυτά έχουν τη δική τους αξία, διότι κακά τα ψέματα ο ΑΡΗΣ είχε απέναντι του έναν πολύ ποιοτικό αντίπαλο. Δεν το αμφισβητεί κανένας αυτός. Ούτε την επένδυση που έγινε εντός αγωνιστικού χώρου αλλά ούτε και εκτός. Και αυτή μετράει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί λοιπόν τόση φασαρία; Διότι ο ΑΡΗΣ σε τρία παιχνίδια φέτος, κοίταξε στα μάτια όλα τα παραπάνω. Και σε τρία παιχνίδια ήταν ανώτερος του αντιπάλου του, στη μεγαλύτερη διάρκεια τους. Με αποκορύφωμα το χθεσινό. Τρελό για κάποιους, αλλά λογικό και αληθές.
Οι “κιτρινόμαυροι” έδεσαν κόμπο μία πολύ ποιοτική αλλά πολυδιαφημισμένη ομάδα, πλην κάποιων ολιγόλεπτων διαστημάτων που πίεσε ανούσια. Το παραδέχονται μέχρι ένα σημείο και είναι προς τιμήν τους. Δεν θα το κάνουν όμως ολοκληρωτικά, αφού επικοινωνιακά δεν τους συμφέρει. Δίνουν έμφαση στο γκολ του Βέλεθ, όταν ο Κρέσπο κρατάει φανερά τον Ντιγκινί και ο Μάτος έπρεπε να δει τουλάχιστον σε μία φάση την κόκκινη κάρτα του Χάνσεν.
Στα αρνητικά, που έχουν μεγαλύτερη αξία να καταγράφονται στις καλές μέρες, ο ΑΡΗΣ δεν έπαιξε την κόντρα όσο πετυχημένα θα ήθελε. Ο Γιουνές μπήκε αφού ο Μαρτίνες ήταν δεδομένο ότι θα κουραζόταν. Ο τρόπος που έπαιζε ο ΑΡΗΣ όμως δεν ευνοούσε τον Τυνήσιο. Η ομάδα έχασε ενέργεια και ταχύτητα μεσοεπιθετικά. Ισως ο Παντελίδης θα μπορούσε για παράδειγμα να πάρει τον πιο έτοιμο, από τους Ανάκογλου και Σαββίδη, Παυλίδη -που του λείπει βέβαια ο ρυθμός- για να έχει μία επιλογή μεσοεπιθετικά. Χωρίς όμως αυτό να αναιρεί την πολύ καλή δουλειά του χθες. Οπως και το γεγονός ότι παρά το 1-0 δεν παρέκκλινε από το αγωνιστικό πλάνο του. Και δικαιώθηκε.
Αυτή η ομάδα λοιπόν, τη νίκη που δεν πήρε χθες μπορεί να την πάρει κόντρα στην ΑΕΚ. Εχει όλα τα φόντα να το κάνει όπως έπαιξε χθες. Αρκεί να εκμεταλλευτεί σωστά τα χθεσινά κέρδη και να μην παρασυρθεί. Και φυσικά να πάει με… παλτό. Αήττητο είναι άλλωστε το άτιμο…