Και καθώς το "πρωτάθλημα των Πρεσπών" οδεύει στον πλειοδότη του, ο οργανισμός ΑΡΗΣ ανέμενε στωικά τον αγώνα της Τούμπας, ακούγοντας δεξιά και αριστερά υποτιμητικά σχόλια και προγνωστικά για ντόρτια.
Και μετέτρεψε την απαξίωση σε πείσμα και την χλεύη σε θυμό, θυμίζοντας περισσότερο από ποτέ τον στίχο του Γιάννη Ρίτσου: «Και απά στην πέτρα της σιωπής, τα νύχια του ακονίζει, μονάχος και αβοήθητος, της λευτεριάς ταμένος». Ισως τελικά αυτός να είναι ο στίχος που εκφράζει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο τον Αρειανό. Το DNA αυτού του Συλλόγου, την ιστορία του, την παρακαταθήκη του, την προσφορά του προς τον ελληνικό αθλητικό.
Την κατά το ήμισυ επιτυχία του ΑΡΗ στον αγώνα με την ομάδα του Ιβάν Σαββίδη ακολούθησαν πολλά δημοσιεύματα που προσπέρασαν την ανάλυση του αγώνα και εισήλθαν στην ουσία του διακυβεύματος. Το οποίο ήταν η καταγραφή της αγωνιστικής απόστασης που διένυσε ο ποδοσφαιρικός οργανισμός του Ιβαν Σαββίδη, όσο ο αντίστοιχος του ΑΡΗ προσπαθούσε να ξεμπλέξει με τις εκκαθαρίσεις, τις Μαρούπες, τους Καραμελίδηδες, τα χωράφια και τους κάμπους της Γ’ και Β’ Εθνικής, να συμμαζέψει με λίγα λόγια τα κομμάτια του και να μπει σε ένα δρόμο κανονικότητας. Κι αν ο αγώνας του Κυπέλλου μπορούσε να θεωρηθεί χαμηλής σπουδαιότητας και ο αγώνας του πρώτου γύρου άφηνε ασαφείς υπολογισμούς καθώς κρίθηκε από τα 11 βήματα και την κλάση ενός και μόνο ποδοσφαιριστή, ο αγώνας της Τούμπας, με την σε πλήρη απαρτία ακριβοπληρωμένη ομάδα του Ιβαν από τη μια πλευρά, και την αξιόλογη και αξιόμαχη (και μέχρι εκεί) ομάδα του ΑΡΗ χωρίς 5 βασικούς ποδοσφαιριστές από την άλλη πλευρά, ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να εδραιωθούν ή να καταρριφτούν ισχυρισμοί και σημεία αναφοράς.
Από τα πολλά δημοσιεύματα ξεχώρισα ένα. Διότι γράφει αλήθειες που δύσκολα διαβάζεις σήμερα. Εκθείαζε τον ΑΡΗ, όχι φυσικά για το αποτέλεσμα στο γήπεδο της Τούμπας, αλλά για τον διαχρονικό χαρακτήρα του, το μέταλλο, την ηθική αυτού του Συλλόγου. Θύμισε σε όλους του μη Αρειανούς αυτά που θέλουν να προσπεράσουν. Ότι ο ΑΡΗΣ είναι η μοναδική ομάδα που ό,τι κατέκτησε, το κατέκτησε εντός γηπέδων με μηδενική παραγοντική-θεσμική βοήθεια. Και ότι τελικώς αυτό είναι που δίνει την αξία και το βάρος στην τροπαιοθήκη ενός συλλόγου. Ο ΑΡΗΣ έστησε μια αυτοκρατορία στο μπάσκετ κατακτώντας μια ντουζίνα και βάλε τίτλων δίχως κανείς να θυμάται το όνομα Χρήστος Μιχαηλίδης, το όνομα δηλαδή του προέδρου του στα χρόνια της Αυτοκρατορίας. Στους 99 από τους 100 μη Αρειανούς το όνομα αυτό δεν τους λέει απολύτως τίποτα. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο για το όνομα Γιαννακόπουλος, Κόκκαλης, Αγγελόπουλος, Σαββίδης, Μελισσανίδης;
Έγραψα σε προηγούμενο κείμενό μου ότι αυτού του τύπου οι παράγοντες, ιδιαίτερα στο χώρο του ποδοσφαίρου, επιλέγουν τις ομάδες που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και ουσιαστικά τις εξουσιάζουν. Το μέγεθός τους επισκιάζει το μέγεθος της ομάδας που αγοράζουν.
Εξουσιάζουν τις ομάδες τους όπως εξουσιάζουν τις επιχειρήσεις τους. Μιλάνε με το χρήμα και την πολιτική επιρροή και έχουν τον οπαδό ως «ασφαλιστήριο συμβόλαιο». Και με τη δύναμη αυτού του χρήματος και του εκάστοτε κόμματος, κάνουν τον περίγυρο να χοροπηδά στο ρυθμό που επιθυμούν. Όταν το χρήμα τους χάσει τη δύναμή του, τα κλειδιά παίρνει ο επόμενος που πρέπει να εξυπηρετηθεί. Ο Σωκράτης λατρεύονταν σαν Θεός στο λιμάνι, μέχρι που εμφανίστηκε ο Βαγγέλης. Και τότε ο Σωκράτης, ένα απόγευμα του Μάη του 2010, φυγαδεύτηκε άρον άρον από το γήπεδο που επί των ημερών του χτίστηκε, ενώ πάνω από το κεφάλι του ιπτάμενα αντικείμενα εμπόδιζαν την πρόσβασή του στο αυτοκίνητο διαφυγής.
Αυτή είναι η τακτική τίτλων στην Ελλάδα: ένας πανίσχυρος οικονομικά παράγοντας, μια κυβέρνηση φιλική, ο περίγυρος αυτού που ονομάζουμε «βαθύ ποδόσφαιρο» που ευχαρίστως αλλάζει αφεντικά κοιτώντας στις τσέπες, και μια ομάδα, μια οποιαδήποτε ομάδα, όποια κι αν είναι αυτή, η οποία στην ιστορία του ποδοσφαίρου καταλήγει ομάδα με ονοματεπώνυμο: VAGOS FC, SOKRATIS FC, TIGER FC, IVAN FC.
Ο ΑΡΗΣ πριν μερικά χρόνια έχασε στιγμιαία τον δρόμο του, στιγμάτισε την ιστορία του με δανεικούς ποδοσφαιριστές. Ο ίδιος ο οργανισμός ΑΡΗΣ απέβαλε αυτήν την ξένη προς το Σύλλογο υποχώρηση, δεν μπόρεσε να την ενσωματώσει. Επέλεξε την αυτοεξορία, τον υποβιβασμό, τα χωράφια και τα τρακτέρ. Διότι τον Αρειανό δεν τον πλήγωσε ο Αιγινιακός και ο Εβρος Σουφλίου. Ο Αρειανός έχει μάθει να πληρώνει τα λάθη του, στο ποδόσφαιρο αλλά και στη ζωή του. Τον πλήγωσε η έκπτωση. Αυτήν την έκπτωση δεν ήταν και δεν είναι διατεθειμένος να τη δεχτεί στη ζωή του και στην ομάδα του.
Σήμερα ο ΑΡΗΣ, με πολλά προβλήματα, προσπαθεί να επανέλθει εκεί που του αρμόζει. Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια, οι πληγές της εξαετούς απαξίωσης είναι μεγάλες. Καμία αγωνιστική επιτυχία δεν μπορεί να τις επουλώσει και είμαι απόλυτος. Ο ΑΡΗΣ πέρα από τις ομάδες του τύπου VAGOS FC, TIGER FC, IVAN FC έχει να αντιμετωπίσει πολλά ανοικτά θέματα.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αν συνασπισθεί ολόκληρος ο μηχανισμός προπαγάνδας του Ρώσου (εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικές εκπομπές, κ.λπ.) ο ΑΡΗΣ θα κλυδωνιστεί συθέμελα. Διότι ο Αρειανός, δικαιολογημένα ως ένα βαθμό, ακόμη δεν έχει τα αντισώματα να αποτινάξει την επιρροή και την πίεση που μπορεί να του ασκήσει ο μηχανισμός προπαγάνδας που καλολαδωμένα έχει στηθεί. Και θέλω να αναρωτηθούμε όλοι μας τί μπορεί να καταφέρει ο αντίστοιχος (ανύπαρκτος) μηχανισμός προπαγάνδας του ΑΡΗ. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ικανός να βγάλει ούτε ποδοσφαιριστή από την δεκαοχτάδα της Κ19 του αντιπάλου.
Φυσικά είμαι αντίθετος με την αποχαύνωση και την προβατοποίηση. Ο λαός του ΑΡΗ δεν αξίζει να του συμπεριφέρονται σαν ηλίθιο, αρκετούς έχει η πόλη. Ούτε φυσικά επιθυμώ από το δημοσιογραφικό κόσμο του ΑΡΗ να καταντήσει στο επίπεδο των «δημοσιογράφων» της γραμμής και της κατ’ εντολής δημοσιογραφίας. Δεν το σηκώνει ο Αρειανός αυτό, δεν είναι του χαρακτήρα του.
Εύχομαι και προσπαθώ από τούτο το χώρο ο Αρειανός να ωριμάσει και να ζεσταθεί. Να βγάλει από μέσα του την αμφιβολία και να αγαπήσει και πάλι τον Σύλλογο χωρίς αστερίσκους. Να είναι μεγαλόψυχος απέναντι στον ΑΡΗ του. Ο ΑΡΗΣ, το ξαναγράφω θα μεγαλώσει μέσα από τα λάθη του. Λάθη που θα κάνουν όλοι. Ο Καρυπίδης, ο Παντελίδης, ο Διαμαντόπουλος, ο Δεληζήσης, ο ιατρός της ομάδας, αυτός που κουρεύει το χόρτο, ο απλός οπαδός, ο οργανωμένος οπαδός, ο δημοσιογράφος του ΑΡΗ. Όλοι θα μεγαλώσουμε μέσα από τα λάθη, τα οποία και θα γίνουν και θα είναι και ορατά. Διότι δεν υπάρχει μηχανισμός να τα αποκρύψει ή να τα καλύψει με χρήμα και προπέτασμα καπνού.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι σήμερα, ένα διευθυντικό στέλεχος της ομάδας του Ρώσου μετράει διπλάσια χρόνια εμπειρίας στην Superleague από όλη την παρουσία Καρυπίδη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε Βέροια και ΑΡΗ. Για τα λοιπά στελέχη του ΑΡΗ δεν μπαίνω καν σε κουβέντα. Ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί είναι μεγάλος, και δυστυχώς θα πρέπει να τον διανύσουμε ολόκληρο. Και μ@λα@κιες, θα γίνουν, και λάθη θα γίνουν, και αστοχίες θα γίνουν. Και κριτική ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται. Διότι δεν γίνεται διαφορετικά. Αλλά με τρόπο εποικοδομητικό που συμπληρώνει την προσπάθεια και όχι ισοπεδωτικό.
Αισθάνομαι μετά από πολύ καιρό ότι τούτη η ομάδα του ΑΡΗ είναι οτιδήποτε πιο κοντά στον πραγματικό ΑΡΗ. Με τα λάθη της, με τις υπερβολές της στις καλές στιγμές αλλά και στις κακές στιγμές, αφελής σε κάποιους αγώνες, άτυχη σε άλλους, απρόβλεπτη το δίχως άλλο, παρ’ ολίγον αυτοκαταστροφική. Αλλά ομάδα με μέταλλο και ψυχή, με τσαγανό και θέληση. Ομάδα που ναι, μπορεί να αποτελέσει την μαγιά για κάτι καλύτερο.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα έρθει και πάλι η ώρα κρίσης, αναζήτησης υπαιτίων, ευθυνών, βηματισμού. Ελπίζω κάθε επόμενη φορά να είμαστε λίγο σοφότεροι, ώστε το πέρας της κρίσης να μας βρίσκει με τις λιγότερες δυνατές πληγές.
ΥΓ. 1. Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού. Τους γράφεις στα π@π@ρι@ σου και τους αφήνεις να αφρίζουν. Νιώθεις κόουτς, νιώθεις…
ΥΓ. 2. Ποιό πορτοφόλι ρε παιδιά να επιστρέψει και σε ποιόν; Αυτοί, ή δεν έχουν πορτοφόλι ή αν έχουν, κάποιος το κλαίει…
ΥΓ. 3. Αυτή η «καθημερινότητα» βελτιώθηκε καθόλου; Αν ναι, συγχαρητήρια. Αν όχι, είναι κρίμα και άδικο για την ομάδα και τους στόχους της.