Να ξυπνάς το πρωί της Κυριακής. Να βαράνε τα messenger και τα τηλέφωνα από τους κολλητούς σου. Και όλοι να σου λένε, "ρε μ…. τι κάνουμε; Τι ομάδα έχουμε;". Και όταν έχεις φύγει γεμάτος από το γήπεδο, κάτι τέτοια σε γεμίζουν ακόμα περισσότερο.
Ο ΑΡΗΣ που πριν έναν μήνα μας έριξε στα αναβράζοντα, τώρα μας κάνει να χαμογελάμε. Να πηγαίνουμε στο γήπεδο και να χαιρόμαστε αυτό που βλέπουμε. Να βλέπουμε την Ευρώπη να πλησιάζει. Μα πάνω απ’ όλα, να υποστηρίζουμε μία ομάδα που χαίρει της εκτίμησης όλης της υγιούς ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Εχει ίσως μεγαλύτερο respect ακόμα και από τον πρωτοπόρο. Γιατί θα ρωτήσει κάποιος…
Πριν έναν μήνα ο ΑΡΗΣ ξεπέρασε τα όρια με την ήττα στη Λιβαδειά και η δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου συνδυάστηκε με την τοξική εσωστρέφεια κάποιων, για να δημιουργήσουν ένα δηλητηριώδες μείγμα. Ολα κρέμονται από μία κλωστή και ήταν “τώρα ή ποτέ”. Με τους παίκτες που σήμερα αποθεώνονται, να βρίσκονται στο στόχαστρο. Τον προπονητή να… κουβαλάει τις δικές του ευθύνες -και με ελαφρυντικά φυσικά- μαζί με την πίεση που τότε δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Μία πίεση βέβαια που “επηρεάστηκε” και από την άδικη αμφισβήτηση που βίωσε από την πλειοψηφία του κόσμου με το καλημέρα στην ομάδα. Είναι άλλο να κρίνεις κάποιον κάθε εβδομάδα για τα λάθη που κάνει -όπως και έγινε- και άλλο να τον στοχοποιείς επειδή δεν τον λένε… Παντελίδοβιτς. Πάντα βλέπεις και κρίνεις αναλόγως.
Γιατί λοιπόν ο ΑΡΗΣ κερδίζει το respect του υγιούς περιβάλλοντος στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αποτελεί ίσως αυτή την περίοδο την πιο φορμαρισμένη ομάδα στην Ελλάδα; Για αυτά που έχει πετύχει μέσα σε έναν μήνα. Οχι τόσο τα αποτελέσματα όσο για την εικόνα. Μία ομάδα που δεν παίζει φαντεζί ποδόσφαιρο, αλλά απλό και αποτελεσματικό. Προσαρμόζεται σε αυτά που μπορεί και στον αντίπαλο της. Ξεκινάει από την άμυνα της και ποντάρει στην ταχύτητα και την ποιότητα της επίθεσης της, βελτιώνοντας στοιχεία του παιχνιδιού της που έχουμε καταγράψει. Θα της “βγουν” και κάποια πράγματα. Αλλά και αυτά χρειάζονται.
Με κόντρα διαιτησία σε αρκετές περιπτώσεις. Χωρίς Ενώσεις. Χωρίς… παραμάγαζα. Χωρίς πακτωλό χρημάτων αλλά με διαχειρίσιμη υπέρβαση στο μπάτζετ από τον πρόεδρο του και τους χειρισμούς στο διαπραγματευτικό από τον τεχνικό διευθυντή του που άνοιξε αρκετές πόρτες στο εξωτερικό. Με ανθρώπους που ξημεροβραδιάζονται για να βρουν… λαβράκια όπως ο Ρόουζ ή να διαβάζουν τους αντιπάλους, που τα επιτελεία τους δεν μπορούν να δουν την επαναλαμβανόμενη κομπίνα στα φάουλ του Ματίγια.
Παίκτες και τεχνικό επιτελείο κατάφεραν και αντέστρεψαν μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Και είναι το πρώτο θέμα γιατί δεν υπάρχει γύρω τους το κλίμα της αμφισβήτησης αυτού που κάνουν, όπως γίνεται σε άλλες περιπτώσεις. Και δικαιολογημένα. Μία καθαρή προσπάθεια. Με σωστά αλλά και λάθη διαφόρου φύσεως. Αλλά σε τούτη την χρονική περίοδο, τα δεύτερα μπαίνουν στην άκρη χωρίς να σημαίνει ότι δεν πρέπει να διορθωθούν.
Τα παραπάνω δεν μεταφράζονται ως μυαλά που πήραν αέρα. Κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια. Κανένας δεν είναι δεδομένος και θα έρθουν πάλι δύσκολες καταστάσεις. Μπορεί και άλλες. Ετσι είναι η ζωή. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Κρίνουμε όμως το δείγμα που έχουμε τώρα στα χέρια μας. Και σύμφωνα με αυτό, σε έξι μέρες παίκτες και Παντελίδης έδεσαν… κόμπο ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Λουτσέσκου και Χιμένεθ. Η διαφορά τους είναι ότι ο δεύτερος παραδέχθηκε την ανωτερότητα του αντιπάλου του. Ο πρώτος κρύφτηκε πίσω από δικαιολογίες για να δημιουργήσει εντυπώσεις.
Πάμε στον επίλογο. Και θα επιστρέψω στα τηλεφωνήματα του πρωινού της Κυριακής. Ενα, ήταν από πολύ καλό μου φίλο. Από τους αδελφικούς που έχουμε όλοι και που πρόσφατα νίκησε την κακιά αρρώστια στα 28 του. Αρειανός που ψιλοασχολείται αλλά τώρα τον “τραβάει” πολύ να πάει γήπεδο. “Θέλω να έρθω ρε να δω την ομάδα”… “Να σε φτιάξω εγώ φιλαράκι μου αν μπορώ;”, τον ρώτησα. “Οχι ρε. Θέλω να πληρώσω. Να βοηθήσουμε την ομάδα. Οχι τσάμπα, μην είσαι μ…ας”.
Εγώ ντράπηκα… Εσεις που σας περισσεύουν και ψάχνετε το τσάμπα;