Κάναμε λοιπόν Καθαρά Δευτέρα και αποφορτιστήκαμε λίγο από το ματς της Κυριακής. Χωρίς όμως να… πετάξουμε αετό, όπως έκανε ο Σιδηρόπουλος για παράδειγμα. Στη διαιτησία, θα πάμε λίγο πιο μετά…
Σε όλα τα “στραβά” αποτελέσματα φέτος, υπάρχει πάντα μία απογοήτευση στον ΑΡΗ. Μέχρι το σημείο που αρχίζουν τα ακραία σχόλια, είναι φυσιολογική. Και ο λόγος είναι απλός. Διότι από αυτή την ομάδα, περιμένεις πάντα κάτι καλύτερο. Και ειδικά τώρα.
Ο ΑΡΗΣ του Παντελίδη, έπειθε ότι μπορεί να διεκδικήσει κάτι κόντρα στον πιο ποιοτικό Ολυμπιακό. Και για ένα 25λεπτο, αυτό έκανε. Το ήθελε. Η λεπτομέρεια όμως ήταν ότι δεν τον… ήθελαν όλα τα υπόλοιπα.
Είχε κόντρα τις κακές τελικές του. Κόντρα στη διαιτησία, με τον Σιδηρόπουλο να έχει μπροστά στα μάτια του ξεκάθαρη φάση κόκκινης και να μην τη δίνει. Είχε κόντρα την τύχη στα τρία από τα τέσσερα γκολ του Ολυμπιακού. Είχε κόντρα την ευστοχία του Ολυμπιακού, ο οποίος από εκεί που ναι μεν δημιουργούσε αλλά δύσκολα σκόραρε, ξαφνικά είχε ποσοστά… μπάσκετ. Είχε κόντρα κάποιες επιλογές του Παντελίδη που δεν “βγήκαν”. Είχε κόντρα την άριστη άμυνα του όλο το προηγούμενο διάστημα. Ολα… κόντρα.
Ξεπερνώντας τις αστειότητες συγκεκριμένων πλευρών για το εν λόγω ματς, όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά από το 24′ και μετά. Εφόσον ο Σιδηρόπουλος δηλαδή άφηνε τον Ολυμπιακό με δέκα όπως έπρεπε να πράξει. Και σε ένα χρονικό σημείο στο οποίο ο ΑΡΗΣ ήταν καλύτερος, πιο απειλητικός αλλά δεν είχε την ουσία.
Σε παιχνίδια με τόσο ποιοτικές ομάδες, τις ευκαιρίες που σου δίνονται απαγορεύεται να της “πετάς”. Αυτό έκανε ο ΑΡΗΣ σε φάσεις που θα μπορούσε να απειλήσει αλλά καθυστέρησε ή στις δύο καλές στιγμές με τον Φετφατζίδη. Ενας παίκτης που τον είδαμε για πρώτη φορά βασικό. Είχε διάθεση, πήρε πρωτοβουλίες παίζοντας στην ουσία ως φορ αρκετές φορές αλλά δεν έδειξε τίποτα περισσότερο. Και είναι ένας παίκτης από τον οποίο έχεις απαιτήσεις, δεδομένης της ποιότητας του. Τεχνικά είναι ό,τι καλύτερο διαθέτεις άλλωστε. Την ώρα που στην επίθεση υπήρχε ένας ποιοτικός φορ περιοχής όπως ο Γιουνές, ο οποίος μακριά από το “κουτί” δεν μπορεί να προσφέρει σε παιχνίδια που θες να παίξεις στην κόντρα και γρήγορα.
Εκείνο που δεν λειτούργησε καθόλου καλά για τον ΑΡΗ, ήταν το μεσοαμυντικό κομμάτι, με δεδομένη την παρουσία του τελευταία. Ο Βαλεριάνος δεν “βγήκε” αυτή τη φορά ως επιλογή στον Παντελίδη. Μεσοεπιθετικά είχε διάθεση αλλά πίσω φέρει ευθύνη σε κάποια από τα γκολ. Τα πήγε περίφημα κόντρα στην ΑΕΚ, αλλά δεν είχε τον ίδιο… φόρτο εργασίας όπως στο “Καραϊσκάκης” όπου ο Ολυμπιακός έπαιξε περισσότερο από τις πλευρές. Εκεί όπου δεν “βγήκε” ούτε ο Κόρχουτ που φέρει ευθύνη στο πρώτο γκολ, όπως επίσης δεν υπήρχε η σιγουριά των Βέλεθ-Ρόουζ. Λόγω ατυχίας, λόγω κοντρών αλλά και λόγω λαθών. Αν προσθέσουμε και τον Ματίγια, ο μόνος που πάλεψε πίσω ήταν ο Σιώπης.
Θα υπάρξουν όμως και αυτές οι μέρες στο ποδόσφαιρο. Και ούτε το πλασματικό 4-1 είναι ικανό για να αναιρέσει ό,τι έχουν καταφέρει παίκτες και Παντελίδης στις προηγούμενες αγωνιστικές. Οπως επίσης δεν μπορεί να αναιρέσει την εικόνα της ομάδας στο πρώτο 25λεπτο του ματς. Το τελικό σκορ δεν αποτυπώνει την εικόνα στο γήπεδο αλλά την επιπολαιότητα του ΑΡΗ από ένα σημείο και μετά. Οι κακές μέρες είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το θέμα είναι να κρατάς αυτά που πρέπει, όπως είπε ο Παντελίδης. Στην προκειμένη περίπτωση τα λάθη που έγιναν, ώστε η ομάδα να αντιδράσει βαθμολογικά και αγωνιστικά στη συνέχεια και να “κλειδώσει” τον στόχο της Ευρώπης που συνεχίζει να κρατάει σφιχτά στα χέρια της. Και μακροπρόθεσμα, παρόμοια παιχνίδια φέτος ή την επόμενη σεζόν, να μην περιορίζονται για τον ΑΡΗ σε κάποια καλά λόγια. Διότι όλα τα παραπάνω μπορεί να ισχύουν, αλλά το τελικό σκορ “έγραψε”…