Οι ήττες είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα και δη στον αθλητισμίό. Δεν περίμενε κανένας ο αναγεννημένος ΑΡΗΣ του Σάββα Παντελίδη, στον 2ο γύρο, να πάει… τρένο. Ερχονται όμως σε κάποια φάση παιχνίδια όπως αυτό του ΟΑΚΑ για να σου δώσουν μία πολύ καλή ευκαιρία. Το θέμα είναι αν θα την αρπάξεις ή όχι.
Ο ΑΡΗΣ δεν αξιοποίησε την δική του, σε ένα ιδιαίτερο παιχνίδι όπως αυτό με τον Παναθηναϊκό. Δεν ήταν ένα ματς της σειράς. Ηταν ένα ντέρμπι απέναντι σε έναν άλλο… μεγάλο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ενα ματς που ήθελε χαρακτήρα μακριά από το “σπίτι” σου, ασχέτως της κατάστασης του αντιπάλου. Το τελευταίο δεδομένο είναι ίσως και αυτό που έχει ως αποτέλεσμα η χθεσινή ήττα να “πονάει” παραπάνω από το φυσιολογικό.
Μετά τα ματς σε Ριζούπολη και Νέα Σμύρνη, ήταν το τρίτο πιο εύκολο ματς για τον ΑΡΗ στην Αθήνα. Ο Παναθηναϊκός έχει… ξεφουσκώσει εδώ και καιρό. Δεν αποτελεί φόβητρο. Και αν το καλοσκεφτεί κάποιος, δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο χθες. Αφού για περίπου 60 λεπτά προσπαθούσε άσκοπα να απειλήσει από τον άξονα, διέκρινε τη αδύναμο σημείο του ΑΡΗ. Τη δεξιά πλευρά του. “Χτύπησε” από εκεί, πέτυχε δύο γκολ και όλα τελείωσαν, εκμεταλλευόμενος την αποτυχημένη επιλογή του Παντελίδη με τον Βαλεριανό -είναι άδικο και για τον παίκτη- μαζί με την κακή μέρα της άμυνας όπως και εκείνη του Ματέο Γκαρσία από τη δεξιά πλευρά. Οχι βέβαια ότι οι περισσότεροι από τους υπόλποιπους διέπρεψαν…
Με τον Ντιγκινί στην κορυφή και ένα πιο ευέλικτο σχήμα μπροστά, όλοι περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον ΑΡΗ μεσοεπιθετικά. Στο πρώτο μέρος είχε πολύ καλό πάσινγκ γκέιμ κυρίως από τα πλάγια αλλά αδυνατούσε να καταγράψει καλή τελική απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις δύο καλές φάσεις των “κιτρινόμαυρων” έγιναν με την άμυνα του Παναθηναϊκού να βρίσκεται σε ανισορροπία.
Προσωπικά, μου θύμισε αρκετά το παιχνίδι του ΟΑΚΑ κόντρα στην ΑΕΚ. Καλύτερος για ένα ημίχρονο, με καλή κυκλοφορία αλλά μηδέν ουσία μπροστά. Και στο δεύτερο… κατηφόρα.
Ολα αυτά σε ένα παιχνίδι στο οποίο ο ΑΡΗΣ είχε ισχυρό βαθμολογικό κίνητρο. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που έψαχνε ένα αποτέλεσμα γοήτρου το οποίο στο τέλος υπερίσχυσε. Εκεί είναι και το γ@μώτο. Δεν θα πετύχει τον Παναθηναϊκό σε χειρότερη φάση. “Αδειο” αγωνιστικά, χωρίς κίνητρο και σε άδειο γήπεδο. Ηταν… ταμάμ για τον ΑΡΗ. Να πάρει μία νίκη που θα έκανε τη ζωή του πιο εύκολη για την τετράδα και παράλληλα θα έδειχνε ότι κάτι ίσως να αλλάζει για αυτόν στην Αθήνα. Αλλά η νοοτροπία του στην πρωτεύουσα παρέμεινε πάλι η ίδια.
Με τον Παντελίδη η ομάδα έχει βελτιωθεί πολύ στο κομμάτι της νοοτροπίας. Αποκτάει χαρακτήρα και το έχει δείξει. Στην Αθήνα όμως αυτός σταματάει. Και δεν είναι φετινό φαινόμενο. Στην σύγχρονη του ιστορία ο ΑΡΗΣ έχει να επιδείξει στη Αθήνα μόνο κάποια αποτελέσματα… πυροτεχνήματα. Σπάνια θα πείσει με την εικόνα του. Εδω χθες, “ανέστησε” επικοινωνιακά τον Παναθηναϊκό. Και από την άλλη ξενέρωσε τον κόσμο του που ήλπιζε ότι αυτή η ομάδα θα πετύχει κάτι. Αλλο όμως να παίζεις στη Θεσσαλονίκη και άλλο κάτω. Αυτό αποδεικνύουν τα αποτελέσματα.
Αυτή είναι και η απόσταση που πρέπει να καλύψει ο ΑΡΗΣ, για να ξεφύγει από τον αυτονόητο στόχο της 5άς ή της 4άδας και σταδιακά να κάνει το βήμα παραπάνω. Να αλλάξει νοοτροπία και επίπεδο. Οχι μόνο στο αγωνιστικό αλλά σε όλους τους τομείς. Θα πει βέβαια κάποιος ότι είναι η πρώτη χρονιά του μετά από χρόνια στην 1η κατηγορία. Χρονιά προσαρμογής και με σκαμπανεβάσματα. Αλλά και πάλι με την εικόνα που παρουσιάζει τελευταία, αυτόν τον Παναθηναϊκό μπορούσε να τον κερδίσει. Οχι να χάσει και μάλιστα με τέτοια εμφάνιση.
Μάθημα λοιπόν και η φετινή παρουσία του στην Αθήνα. Ενας ΑΡΗΣ που πετυχαίνει με την Ευρώπη αλλά παιχνίδια όπως το χθεσινό οφείλει να τα αξιοποιήσει περισσότερο από τις νίκες με φόντο το μέλλον.
Υ.Γ. Επειδή ήρθε πάλι ήττα, μην πέσουμε πάλι να “φάμε” τους πάντες. Ούτε να απέχουμε ως αντίδραση από το ματς με τον Ατρόμητο. Κριτική στα επιτρεπόμενα όρια και μαζική παρουσία στο γήπεδο την Κυριακή. Τώρα είναι που η ομάδα την έχει περισσότερη ανάγκη,