Η αποχώρηση του Μανώλη Σιώπη ήταν δεδομένο ότι θα δημιουργούσε κουβέντα. Από εκεί και πέρα, είχε να κάνει με το είδος της κουβέντας.
Η περίπτωση αυτή -όπως και όλες- έχει δύο πλευρές. Το θέμα όμως είναι αφενός πως θα επιλέξουμε να δούμε το ποτήρι με βάση τα προσωπικά μας κριτήρια και αφετέρου ποια είναι η αντικειμενική κατάσταση.
Ο Σιώπης λοιπόν είδε να έρχεται στα χέρια του μία πρόταση την οποία ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να αρνηθεί. Τα λεφτά είναι πολλά. Υπάρχει το κίνητρο του εξωτερικού. Η φιλοδοξία με την οποία «τρέφεται» κάθε Έλληνας ποδοσφαιριστής της σύγχρονης εποχής. Πως λοιπόν να πει όχι όσο κι αν ήθελε να μείνει; Οσο και αν είχε δεθεί με την ομάδα;
Το δέσιμο δεν χάνεται. Ούτε λαΐκισε ποτέ όσον αφορά αυτή τη σχέση του με τον ΑΡΗ. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον παίκτη αλλά ούτε και τον ΑΡΗ ο οποίος θα καρπωθεί χρήματα από την πώληση ενός παίκτη για τον οποίο δεν έδωσε τίποτα. Τι θα γινόταν αν του στεκόταν εμπόδιο; Θα χαλούσε τη σχέση του με τον παίκτη και αυτός τον επόμενο Ιανουάριο θα υπέγραψε αλλού, με τον ΑΡΗ να βγαίνει χαμένος. Αρα ο ΑΡΗΣ έπραξε σωστά. Απ’ το να μην πάρει τίποτα, πήρε κάτι.
Προσωπικά θεωρώ ότι θα μπορούσε να κάτσει ακόμη μία χρόνια. Αγωνιστικά θα τον βοηθούσε περισσότερο, έχοντας ως δεδομένο και την περσινή η οποία… απογείωσε την ποδοσφαιρική μετοχή του. Επέλεξε όμως το χειροπιαστό. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να του ευχηθούμε καλή επιτυχία. Και αργά ή γρήγορα οι δρόμοι μας θα συναντηθούν ξανά.
Αν ο ΑΡΗΣ θέλει να εξελιχθεί, πρέπει να πουλάει κιόλας. Δεν πήρε όσα θα μπορούσε. Αλλά πάλι πήρε ένα σεβαστό ποσό. Αυτό είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αγοράζεις και πουλάς. Οταν ειδικά παίρνεις φθηνά και δίνεις ακριβά, αυτό είναι το ιδανικό. Αυτό είναι κέρδος. Και ο ΑΡΗΣ βγαίνει κερδισμένος με τον Σιώπη.
Εξέλιξη είναι επίσης τα ανακλαστικά που θα δείξει η ομάδα όσον αφορά το κενό που δημιουργήθηκε. Ο ΑΡΗΣ ήξερε εδώ και δύο εβδομάδες ότι μπορεί να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Αρα τώρα, ειδικά στη φάση που βρισκόμαστε, οφείλει να αντιδράσει άμεσα και μέσα στην εβδομάδα να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε στο ρόστερ.
Εξέλιξη είναι επίσης να αντιληφθούμε ότι… ουδείς αναντικατάστατος. Στην περίπτωση του Σιώπη, μιλάμε για ένα σπάνιο είδος ποδοσφαιριστή. Δύσκολα βρίσκεις τέτοιους αθλητικούς και ακούραστους χαφ που μπορούν να σου καλύψουν πολλούς χώρους. Δεν είναι λοιπόν τόσο απλό να ζητάμε έναν άλλο Σιώπη. Ούτε είναι επίσης λογικό να κρίνουμε αρνητικά τον όποιο Καστεγιάνο -ή και θετικά αν θέλετε- πριν καν τον δούμε. Ας αρκεστούμε στις μέχρι τώρα πληροφορίες που είναι θετικές. Αν και εφόσον έρθει.
Εξέλιξη θα είναι εάν ο ΑΡΗΣ καταφέρει την νέα χρονιά να αξιοποιήσει την ποδοσφαιρική ποιότητα του Γιάννη Φετφατζίδη. Πέρυσι δικαίως δεν ενθουσίασε κανέναν. Οι περισσότεροι ορθώς δεν… ψήνονταν με την παραμονή του. Υπάρχει όμως πολύ ταλέντο στα πόδια του. Φέτος με ένα διετές -και καλό οικονομικά- συμβόλαιο και τον ρόλο του βασικού, πιστεύω να το… δει αλλιώς. Οφείλει να το δει αλλιώς. Και είναι στο χέρι του Σάββα Παντελίδη, σε συνεργασία πάντα με τον παίκτη, να τον βοηθήσει ώστε να βγάλει στο γήπεδο αυτό που μπορεί.
Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα φέρει αυτή η εβδομάδα, μαζί με όσα θα δούμε στην Ολλανδία από την ομάδα. Το θετικό για τον Παντελίδη είναι ότι έχει μεγάλος μέρος του βασικού κορμού της ενδεκάδας, πέραν των “μικρών” και ενός δύο παικτών των οποίων η θέση είναι επισφαλής. Για την ώρα και για τα παιχνίδια με την ΑΕΛ Λεμεσού, είναι αρκετό. Οχι απόλυτα ικανοποιητικό αλλά αρκετό.
Και πάμε στην… επανάσταση. Ελεύθεροι που πηγαίνουν σε συγκεκριμένες ομάδες. Δανεικοί που διασκορπίζονται από το… λίκνο του revolution. Προς Θεού, ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει. Απλά κάποιοι ακολουθούν τις τακτικές που καταδίκαζαν χρόνια τώρα. Οπως επίσης ας παραδεχθούν τους λόγους που έφυγε το… σκουφί. Ή μήπως δεν κάνει;