Σε μια προετοιμασία είναι δίκαιο να μην είναι κανείς αυστηρός με μία ομάδα, είναι όμως ακόμη πιο δίκαιο και σωστό να μην είναι και ελαστικός
Περιμέναμε με ανυπομονησία το χθεσινό παιχνίδι κόντρα στον Ατρόμητο. Όπως και να το κάνεις, μία πρόβα générale είναι πάντα το αποκορύφωμα της καλοκαιρινής προετοιμασίας για μία ομάδα.
Τι συμβαίνει όμως όταν μια ομάδα χτίζεται για να είναι έτοιμη πριν από το πρώτο ευρωπαϊκό της παιχνίδι, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού; Είναι χαρακτηριστικό δείγμα του τι θα δούμε από τον φετινό ΑΡΗ το τέταρτο φιλικό μιας ομάδας, κόντρα σε έναν όχι και τόσο καλό Ατρόμητο; Είναι δυνατόν η ομάδα να βρίσκεται κοντά στο 100% της ετοιμότητας της τόσο νωρίς; Ανεξαρτήτως αν το επιτάσσει η ανάγκη.
Σαφώς και όχι.
Το είπε άλλωστε και ο προπονητής της ομάδας…
… όμως, ακόμη και να μην το παραδεχόταν ο ίδιος, το έβλεπε κανείς και στο χορτάρι. Ο ΑΡΗΣ είναι, (και θα γίνει λίγο περισσότερο μέσα σε μία εβδομάδα) όσο έτοιμος είναι εφικτό, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Δεν είναι όμως ούτε καν κοντά στο 100%. Λείπουν τρεξίματα, φυσική κατάσταση, συνεργασίες και αυτοματισμοί. Λείπει *άλλο τόσο* σε επίπεδο προετοιμασίας.
Το άνωθεν παραλήρημα ρεαλισμού (και ίσως αυστηρότητας) αποτελεί ερμηνεία του τίτλου του κειμένου, ο οποίος προέκυψε μετά από ματιές σε αναρτήσεις στο διαδίκτυο και βιαστικούς ενθουσιασμούς που παρατηρούνται τις τελευταίες ώρες.
Στα της (επιδερμικής) ανάλυσης του παιχνιδιού
Ξεκάθαρα, το χθεσινό δείγμα από το φιλικό παιχνίδι με τον Ατρόμητο είναι θετικό. Είναι θετικό βάσει σχετικότητας, τηρουμένων των αναλογιών και δεδομένων των συνθηκών.
Είναι λιγότερο θετικό όμως από αυτό που βιαζόμαστε να «φορτώσουμε» στην ομάδα και τον προπονητή, είτε επειδή τα πρώτα φιλικά δεν μας εντυπωσίασαν και αγωνιούσαμε για καλύτερη εικόνα, είτε γιατί θέλουμε να πιστεύουμε πως, μέσα από τα γκολ και τις νίκες στα φιλικά ,πας με άλλον αέρα στα επίσημα. Η πραγματικότητα λέει πως ,χθες, βράδυ Πέμπτης, ο ΑΡΗΣ είχε ουσία στο παιχνίδι του, έδεσε κάπως το μεσοαμυντικό του κομμάτι και έδειξε να έχει παραπάνω ανάσες. Αυτά όμως. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Όπως κάναμε αγώνα από το χαρτί, τον υπολογιστή και το ραδιόφωνο, τις προηγούμενες ημέρες να καλμάρουμε τις Κασσάνδρες και την καταστροφολογία, που δεν είχαν καμία βάση, καθώς μια ομάδα χτίζεται ακόμη στα φιλικά, έτσι δεν θα θριαμβολογήσουμε και μετά από μία φιλική νίκη. Είναι το δίκαιο. Είναι όμως και η πραγματικότητα.
Πέρα από την διάθεση των παικτών να τρέξουν, να πιέσουν και να σκοράρουν, κάτι το οποίο είναι απόλυτα λογικό για έναν αθλητή που αγωνίζεται, για πρώτη φορά στην σεζόν, μπροστά στο διψασμένο κοινό του, δεν είδαμε (και πάλι) κάτι το εξαιρετικό σε επίπεδο συνεργασίων στην επίθεση, παρατηρήθηκαν αρκετά κενά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, ενώ δεν έλειψαν και τα αβίαστα λάθη. Τα αρκετά αβίαστα λάθη.
Από την άλλη, ο ΑΡΗΣ είχε να κάνει με έναν Ατρόμητο άνευρο, που δεν μπήκε ποτέ στο πρώτο 45λεπτο και δεν απείλησε, με εξαίρεση το γκολ, τον Χουλιάν Κουέστα, δείχνοντας πως οι αλλαγές στην θέση του προπονητή και οι αποχωρήσεις παικτών καθιστούν την ομάδα κάτι το εντελώς διαφορετικό συγκριτικά με πέρσι. Και αυτό ο ΑΡΗΣ όφειλε να το εκμεταλλευτεί χθες και οφείλει να το εκμεταλλευτεί καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν…
Τα συμπεράσματα από το χθεσινό φιλικό είναι πολλά.
Για το αγωνιστικό, η ομάδα φωνάζει πως δουλεύει ασταμάτητα και βελτιώνεται.Έχει όμως ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης. Ίσως πολλά περισσότερα απ’ όσο πιστεύετε μερικοί. Ίσως εκπλαγούμε από τις δυνατότητες της φετινής ομάδας.
Ο προπονητής δεν φωνάζει, αλλά …δηλώνει ικανοποιημένος, όχι όμως στο 100%. Ίσως να είναι και λιγότερο ικανοποιημένος, όμως εδώ στην Ελλάδα βιαζόμαστε να βγάλουμε τίτλους, να γράψουμε παιάνες και ασκούμε πίεση που δεν βοηθάει, ειδικά το καλοκαίρι που χτίζεται η ομάδα.
Ο κόσμος πάλι, κλασικά, δείχνει να μην χρειάζεται προετοιμασία. Ποτέ δεν την είχε ανάγκη. Είναι σαν να έκλεισαν οι προβολείς στο Βικελίδης με το τέλος της προηγούμενης σεζόν και μήνες μετά να ξαναάνοιξαν, με τον κόσμο να μην έφυγε ποτέ από το γήπεδο.
Ένας κόσμος που δεν ξεχνάει τις …ποιητικές και καλοσυνάτες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες, τύπου Ουμπίδες, που πέρασαν, έστω και για λίγο, από την ομάδα και τις αγκαλιάζει με το ζεστό του χειροκρότημα. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Όσους γολγοθάδες και να έχει ανέβει η ομάδα του.
Ο κόσμος του ΑΡΗ όμως δεν ξεχνάει και την Ευρώπη. Δεν ξεχνάει την Ατλέτικο, την Σαραγόσα, δεν ξεχνάει την υπόσχεση για επιστροφή. Για ολική και δικαιωματική επιστροφή. Σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Άντε, γιατί η Ελλάδα τόσα χρόνια έχασε πολλές θέσεις και κάποιος πρέπει να μαζέψει καναν βαθμουλάκο στα εξωτερικά. Αφού οι άλλοι δεν μπορούν…
Τώρα αρχίζει το καλό…