Το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) ότι έχασε…

από Νίκος Παπαδόπουλος

Καλώς ή κακώς, το Γεντί Κουλέ είναι μία αφιλόξενη έδρα φέτος και αποδεικνύεται μέσα από τους αριθμούς του ΟΦΗ σε αυτήν.

Το έργο του ΑΡΗ ήταν εξ αρχής δύσκολο αλλά είχε ένα βασικό πλεονέκτημα. Οτι δηλαδή αντιμετώπιζε μία ομάδα που του έδωσε χώρους. Μόνο που δεν το αξιοποίησε. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο που οι γηπεδούχοι είχαν την αμυντική τους τετράδα πάνω από την μεσαία γραμμή.

Ο ΑΡΗΣ φάνηκε επιθετικά στο πρώτο μέρος, επειδή έως ένα σημείο του επέτρεψε και ο ΟΦΗ να το κάνει αφήνοντας πολλά μέτρα στην πλάτη της άμυνάς του. Η ταχύτητα του ΑΡΗ στον χώρο και ο τρόπος που παίζει ο ΟΦΗ, έδωσαν ωραίο ρυθμό στο ματς. Αλλά οι “κιτρινόμαυροι” δεν είχαν ευκαιρίες πλην του γκολ και του τετ α τετ στο 2′ βγήκε στον χώρο αλλά πλην του γκολ.Αυτές οι δύο φάσεις, μαζί με εκείνη του Ιντέγε στο 66′, είναι οι μόνες που μπορούμε να ξεχωρίσουμε. Διότι πολύ απλά ο ΑΡΗΣ δεν απείλησε ουσιαστικά σε άλλη στιγμή του ματς. Με ένα 4-4-2 που δεν έπιασε και έκανε ζημιά στον άξονα, αφού έχασες έναν παίκτη και φάνηκε ακόμα περισσότερο η απουσία του Σάσα. Απέναντι σε έναν ΟΦΗ που δεν είχε τον Μεγιάδο και στο 37′ έχασε τον Σεμέντο! 

Το πρόβλημα για τον ΑΡΗ δεν είναι μόνο η ήττα. Σίγουρα δεν τον βοηθάει, όμως η ουσία του προβλήματος είναι αλλού. Οτι μία ομάδα με τέτοια ποιότητα μεσοεπιθετικά, δεν απειλεί όσο θα μπορούσε. Δεν δημιουργεί πολλές ποιοτικές τελικές. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν το κατάφερε απέναντι σε μία ομάδα που έδωσε χώρους και είναι ευάλωτη ανασταλτικά.

Αυτό δεν φάνηκε μόνο στην Κρήτη. Είναι κάτι που γίνεται στα περισσότερα παιχνίδια φέτος. Αν θα το πληρώσει ή όχι, εξαρτάται από τον αντίπαλο. Ο Παναιτωλικός ή η Ξάνθη, είναι πιο αδύναμοι και χωρίς σοβαρό τακτικό πλάνο. Αυτό δεν το είχε ούτε η ΑΕΚ, ασχέτως της ποιότητας των μονάδων. Ο ΟΦΗ όμως παίζει ποδόσφαιρο. Και μπορεί να μην έχει τις top μονάδες αλλά είναι μία καλοδουλεμένη “μηχανή” και με συγκεκριμένο πλάνο. Αυτό που λείπει δηλαδή από τον ΑΡΗ.

Γενικά ο ΑΡΗΣ φέτος πάσχει από δύο πράγματα. Πρώτον, ότι στα περισσότερα ματς μοιάζει να μην έχει ταυτότητα ως ομάδα. Και το δεύτερο είναι ότι υπάρχουν διαστήματα που… χάνεται. Δεν έχει συγκέντρωση. Μέσα στο γήπεδο αλλά και στον πάγκο. Και φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο του Ηρακλείου. Μηδέν πάθος, μηδέν νεύρο από τους παίκτες και κακή διαχείριση από τον προπονητή για ακόμη μία φορά. 

Πάντα όλη αυτή η κουβέντα μετά από τέτοια αποτελέσματα, γίνεται διότι ο ΑΡΗΣ μπορεί! Και το έχει δείξει επί Ένινγκ κόντρα στην ΑΕΚ ή ακόμα περισσότερο επί εποχής Τερζή. Ηταν μία περίοδος που επιθετικά τουλάχιστον ήταν πολύ πιο ξεκάθαρο το πλάνο της, παρήγαγε κλασσικές ευκαιρίες και δεν βασιζόταν μόνο στα ατομικά χαρακτηριστικά των παικτών της. Όπως κάνει δηλαδή στα περισσότερα παιχνίδια της εποχής Ένινγκ, κατά την οποία προσωπικά δεν διακρίνω πρόοδο μεσοεπιθετικά. Για την ώρα τουλάχιστον. Ναι υπάρχουν ελλείψεις στο ρόστερ, προκύπτουν προβλήματα, έγιναν λάθη το καλοκαίρι, αλλά δεν μπορούν να αποτελούν πάντα δικαιολογία. 

Η Ευρώπη είναι ακόμα στο “κάδρο”. Το Κύπελλο επίσης. Τίποτα δεν έχει τελειώσει και είναι άδικο να κρίνουμε από τώρα την χρονιά ως αποτυχημένη. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με την λογική του “έχουμε ακόμα, εντάξει”.

Υ.Γ. Τα έχουμε ξαναπεί για την διαιτησία. Δεν είσαι δυνατός εξωαγωνιστικά, ούτε έχεις… φίλους. Είναι μία κατάσταση με την οποία πρέπει να μάθουμε να ζούμε.

Προτεινόμενα Άρθρα

ALLABOUTARIS TV! ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΙΣ 20:00 ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ ALLABOUTARIS.GR ΣΤΟ YOUTUBE!

X