Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για το σημερινό ματς και όχι μόνο…
Θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά, επειδή τις προηγούμενες μέρες δεν έγραψα κάτι, Ούτε μετά την νίκη επί του ΠΑΟΚ, ούτε μετά το ματς στην Ξάνθη. Και υπήρχε λόγος.
Όταν χάνεται μία ανθρώπινη ζωή και τυχαίνει να φτάσει στα αυτιά μας, πολλές φορές το προσπερνάμε σαν σελίδα περιοδίκου. Έχει και μία λογική, ειδικά όταν δεν πρόκειται για δικό μας άνθρωπο. Δεν είναι όμως ίδιες όλες οι περιπτώσεις.
Ο Τόσκο Μποτζατζίσκι ήταν ένα παιδί το οποίο οι περισσότεροι δεν γνωρίζαμε. Όταν όμως διαβάζεις ότι “χάθηκε” ένας άνθρωπος, επειδή φορούσε ένα κασκόλ μίας ομάδας, “παγώνεις”. Αδειάζεις. Ξενερώνεις με όλα. Ούτε νίκη επί του ΠΑΟΚ, ούτε τίποτα.
Δεν γίνεται εν έτει 2020 να πεθαίνουν άνθρωποι για τα αθλητικά ρε γαμώτο. Δεν γίνεται! Δεν γίνεται να πέφτει τηλεφώνημα ότι κάτι τύποι είναι με διακριτικά μίας ομάδας σε ένα σημείο και αμέσως να πηγαίνουν εκεί 20 άτομα για ξύλο!
Δηλαδή πρέπει να φοβόμαστε να κυκλοφορούμε στην πόλη πλέον; Και δεν έχει να κάνει με τον ΠΑΟΚ, τον ΑΡΗ, τον Ηρακλή, τον Παναθηναϊκό… Ο θάνατος δεν έχει χρώματα!
Ένα άθλημα το οποίο υπάρχει για να μας προσφέρει συγκινήσεις, δεν νοείται να είναι η αφορμή για δολοφονίες. Κάποτε -και οι παλιοί το γνωρίζουν καλύτερα- υπήρχε ένας σεβασμός παρά τα όσα γίνονταν. Πλέον έχει χαθεί και αυτός. Πρέπει να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Δεν ξέρω ποιος θα το κάνει. Η Πολιτεία; Οι ομάδες; Οι οργανωμένοι που έχουν πολλά σοβαρά μυαλά στις τάξεις τους; Ας το κάνουν. Οχι να σκοτωνόμαστε ρε παιδιά. Καζούρα να κάνουμε. Να κάνουμε τον χαβαλέ μας. Να μαλώσουμε και καμιά φορά. Αλλά μέχρι εκεί.
Το κλείνω γιατί μπορούμε να το συζητάμε μέρες. Πάμε στα καθαρά ποδοσφαιρικά…
Σήμερα ο ΑΡΗΣ δίνει το τρίτο του παιχνίδι σε διάστημα επτά ημερών! Και εκτός απροόπτου θα κάνει με την ίδια ενδεκάδα για τρίτη φορά. Τι σημαίνει αυτό; Κόπωση.
Υπάρχει κούραση. Και είναι ένα δεδομένο που μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ικανοποιημένοι έστω και με την ισοπαλία. Ανάλογα βέβαια και με τον τρόπο που θα έρθει, εάν έρθει. Η έδρα της Λάρισας άλλωστε “κρύβει” δυσκολίες και οι Θεσσαλοί είναι μία ομάδα που έχει το κίνητρο των βαθμών. Το ίδιο όμως έχει και ο ΑΡΗΣ. Μαζί με την διαφορά ποιότητας και το πολύ καλό μομέντουμ στο οποίο βρίσκεται.
Η νίκη επί του ΠΑΟΚ αλλά και εκείνη στην Ξάνθη “ανέβασαν” την ομάδα. Μία ενδεκάδα που ναι μεν “κουβαλάει” κούραση αλλά έχει και ψυχολογία. Πιστεύουν πολύ στους εαυτούς τους. Προσωπικά δεν θα άλλαζα τίποτα. Και δεν νομίζω να το κάνει ο Ένινγκ, για όλους τους παραπάνω λόγους.
Μία νίκη δίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο προβάδισμα στον ΑΡΗ για την 6άδα -και για την 4η θέση- ενώ η ισοπαλία τον “φρενάρει” λίγο αλλά τον κρατάει “ζεστά” στα πλέι οφ. Η ομάδα όμως είναι σε τέτοια φάση που σου εμπνέει εμπιστοσύνη. Τόσο ατομικά όσο και ως σύνολο στο οποίο σιγά-σιγά γίνονται πιο έντονα τα στοιχεία της φιλοσοφίας του Μίχαελ Ένινγκ. Με την πιο μεγάλη του αλλαγή να είναι το σύστημα. Ένα 4-4-2 που φαίνεται να “κουμπώνει” λα΄’α/
Υπάρχει βέβαια μία ιδιαιτερότητα σήμερα. Ο ΑΡΗΣ θα αντιμετωπίσει μία ομάδα η οποία θα παίξει κλειστά. Άρα μιλάμε για ένα ακόμη παιχνίδι υπομονής, όπως αυτό στην Ξάνθη. Στα Πηγάδια οι “κιτρινόμαυροι” βρήκαν τον τρόπο απέναντι σε λίγους χώρους. Για να δούμε εάν θα το καταφέρουν και σήμερα…
Υ.Γ. Στο μπάσκετ όλοι σήμερα. Ας χάσετε και κανα τέταρτο από την μπάλα, δεν πειράζει
Υ.Γ.1 Ντουάρτε, Μενέντεθ και Σούντγκρεν… Ή αλλιώς περίπου 600 χιλιάδες ευρώ “παρκαρισμένα” στην κερκίδα. Λάθη και κρίμα για την τσέπη αυτού που πληρώνει…