Για τρία δεκάλεπτα στη Ρόδο ο ΑΡΗΣ παρουσίασε πολύ καλό πρόσωπο. Άμυνα που δε είχε συνηθίσει να παίζει εκτός έδρας, αποτελεσματικότητα στην επίθεση. Όλα πήγαν στραβά στην 4η περίοδο.
Τα προβλήματα που είχε δεν ήταν λίγα. Ο Δημήρης Φλιώνης ουσιαστικά έπαιξε τραυματίας, τον δε Κεν Μπράουν τον καθάρισαν… σαν αβγό και απροκάλυπτα σε 10 λεπτά. Και μπορεί ο Αμερικανός να μην είχε κάνει κάτι ιδιαίτερο ως τότε, όμως η αποβολή του ήταν κομβική, αφού είναι ο μόνος παίκτης του ΑΡΗ που έχει την ικανότητα να αλλάξει μέσα σε λίγα λεπτά τη ροή ενός αγώνα.
Έτσι, και το βάρος της οργάνωσης έπεσε πάνω στον Λευτέρη Μποχωρίδη, ο οποίος έκανε μεγάλο παιχνίδι αλλά στο τέλος εύλογα κουράστηκε, έχασε σουτ και βολές και έκανε δύο κρίσιμα λάθη. Ο αρχηγός του ΑΡΗ δεν είχε την παραμικρή συμπαράσταση από τον Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους, ο οποίος εξακολουθεί να απογοητεύει σφόδρα, σε σημείο που να υπάρχουν αμφιβολίες ακόμα και για το ρόλο του στο ροτέισον. Πόσο χειρότερα θα πήγαιναν χθες οι πιτσιρικάδες του ΑΡΗ;
Οι ψηλοί βοήθησαν επιθετικά αλλά αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα στην άμυνα όπως δείχνουν και τα 22/33 δίποντα του Κολοσσού, ενώ και ο Βλάντιμιρ Ντραγκίτσεβιτς έπαιζε τραυματίας.
Για να χάσει ο ΑΡΗΣ στη Ρόδο, το διαιτητικό τρίο δεν έβαλε απλά το χέρι του, αλλά το έχωσε στην καρδιά των «κιτρινόμαυρων». Αυτό που έγινε στην τέταρτη περίοδο σπάνια το έχουμε ξαναδεί σε αγώνα μπάσκετ: Ομάδα που προηγείται με διψήφια διαφορά να φορτώνεται με πέντε φάουλ στο τρίλεπτο. Από εκεί και πέρα δύο κακά συνέβησαν για τον ΑΡΗ: Αφενός κάθε φάουλ οδηγούσε στη γραμμή των βολών, από πολύ νωρίς, αφετέρου η καλή άμυνα πήγε περίπατο, ειδικά από τη στιγμή που ο ΑΡΗΣ δεν έχει το βάθος του Κολοσσού. Άλλαξε η λογική στα σφυρίγματα των διαιτητών στην η περίοδο και κανείς δεν κατάλαβε γιατί. Όσο για τις τελευταίες φάσεις, υπάρχει το βίντεο…
Βέβαια, για να έρθει η ήττα έβαλε κι ο ΑΡΗΣ το χέρι του. Πολλά λάθη, κυρίως στην άμυνα με αποκορύφωμα το τρίποντο του Γκρίφιν για το 83-77, όπου το χέρι του Ντραγκίτσεβιτς δε σηκώθηκε ποτέ.
Ό γέγονε, γέγονε. Αν κρατάει κάτι ο ΑΡΗΣ, είναι ότι στα μεγαλύτερα διαστήματα των δύο τελευταίων αγώνων έπαιξε καλά. Εφόσον διατηρήσει την εικόνα του αγώνα με τον Παναθηναϊκό και των πρώτων 30 λεπτών με τον Κολοσσό, μπορεί να πάρει τις νίκες που θέλει, αν δεν του βάλουν ξανά τρικλοποδιές.
Φυσικά, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, τελειώνουν οι ευχές και αρχίζουν οι πράξεις. Όπου πράξεις, νίκες. Ο ΑΡΗΣ θέλει ροζ φύλλα αγώνα, όχι μόνο καλές εμφανίσεις. Αρχής γενομένης από το Σάββατο κόντρα στον Ήφαιστο Λήμνου.
Η απογοήτευση του κόσμου είναι δεδομένη και λογική. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις τη ναυαρχίδα του συλλόγου να βρίσκεται με το ενάμισι πόδι στον γκρεμό. Τι μπορεί να γίνει, όμως; Να τα παρατήσει η ομάδα; Αυτό δεν είναι επιλογή. Δεν είναι επιλογή προς τη φανέλα, την ιστορία και τους χιλιάδες φιλάθλους του ΑΡΗ. Η ομάδα είναι διασωληνωμένη, όμως δεν πέθανε. Και μνημόσυνο γίνεται μόνο για τους νεκρούς, όχι για τους ζωντανούς. Οι λέξεις ΑΡΗΣ και ρίψασπις δεν μπορούν να μπουν στην ίδια πρόταση.
Ούτως ή άλλως, δεν πρέπει να λησμονείται ότι ειδικά στο ελληνικό μπάσκετ, επτά αγωνιστικές είναι (πάρα) πολλές και πως σε τέτοιο διάστημα πολλά έχουν συμβεί. Υπάρχουν ομάδες που ο ΑΡΗΣ μπορεί να βάλει από κάτω. Με τέσσερις αγώνες στην έδρα του μπροστά σε συνολικά 20.000 κόσμο, όλα γίνονται. Από εκεί και πέρα, πρέπει να έχει ήδη «κλειδώσει» ως στόχος ο αγώνας με τον Πανιώνιο. Αν ο ΑΡΗΣ περάσει από το «Σοφία Μπεφόν», πέρα από τη δική του «ανάσα», θα έχει βρεθεί και ο πρώτος που αποχαιρετάει, γιατί με την αποψίλωση του ρόστερ και το πρόγραμμα που έχει, ο Πανιώνιος δε θα προλάβει να σωθεί.
Είπαμε, όμως. Ώρα για πράξεις. Ήτοι, για τέσσερις ή πέντε νίκες στα εναπομείναντα επτά παιχνίδια. Μπορεί να το κάνει μία ομάδα που έχει πετύχει πέντε νίκες σε 19 ματς; Πρέπει να το πιστέψουν όλοι. Από τον πρώτο παίκτη μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο. Θα έρθει και η ώρα για το ταμείο και εκεί θα ειπωθούν πολλά. Μέχρι τότε, μάχη. Είναι μονόδρομος.