Όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, κάθε λεπτομέρεια μετρά. Ο ΑΡΗΣ κέρδισε τον Ήφαιστο Λήμνου και πήρε βαθιά ανάσα για την παραμονή του. Μία νίκη που έχει… εξήγηση.
Το πρώτο συμπέρασμα που πρέπει να κατατεθεί είναι απλό: Η ομάδα παίζει καλά στα τελευταία παιχνίδια. Κυρίως επιθετικά, σε αρκετά σημεία των αγώνων και στην άμυνα: Πρώτο ημίχρονο με Ήφαιστο, 30’ με Κολοσσό, τελευταίο δεκάλεπτο με ΠΑΟ.
Και με τον Παναθηναϊκό, χωρίς Μπράουν, Φλιώνη, η ομάδα ήταν καλή. Και στη Ρόδο εξαιρετική για τρία δεκάλεπτα πριν κατασκηνώσει ο Κολοσσός στη γραμμή του φάουλ. Και με τον Ήφαιστο κατά γενική ομολογία έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ.
Μία από τις πληγές του ΑΡΗ στο πρώτο κομμάτι της σεζόν ήταν ότι κατέρρεε στο τέλος. Αυτό συνέβη πρόσφατα στη Ρόδο, με πολλές παραμέτρους να το συνοδεύουν, βέβαια. Κόντρα στον Παναθηναϊκό η ομάδα πάλεψε ως το τέλος, μάλιστα έκανε 19-14 στην τελευταία περίοδο. Απέναντι στον Ήφαιστο, πέτυχε 42 πόντους σε ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο και 46 στο δεύτερο (25 στην τέταρτη περίοδο), αποκρούοντας κάθε προσπάθεια αντεπίθεσης του αντιπάλου.
Η διαφορά του ΑΡΗ χθες ήταν ότι βρήκε μεγάλα σουτ και έβγαλε εξαιρετικές συνεργασίες όταν η μπάλα «έκαιγε» και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί η ομάδα να κατέρρεε (αν γινόταν ένα γκάλοπ με ερώτηση «πόσων φιλάθλων η καρδιά πήγε στην κούλουρη όταν ο Ήφαιστος μείωσε», το ποσοστό θα ήταν τεράστιο). Οι 16 πόντοι του Φιτζπάτρικ από το 28’ έως το 40’, τα κρίσιμα καλάθια του Μπράουν, οι εξαιρετικές συνεργασίες του Μποχωρίδη με τους ψηλούς στο τέλος, τα συνεχόμενα επιθετικά ριμπάουντ του Ντραγκίτσεβιτς, έβαλαν τις βάσεις για να έρθει αυτή η άκρως απαραίτητη νίκη. Ειδικά η απόδοση του πρώτου ήταν το «κάτι παραπάνω» που ήθελε ο ΑΡΗΣ για να μην κινδυνεύσει.
Πλέον ο ΑΡΗΣ ξεκόλλησε από την τελευταία θέση της βαθμολογίας, και όσο ντροπιαστικό αν ακούγεται αυτό (και είναι) για την ιστορία της ομάδας, είναι εξίσου σημαντικό, και στο ψυχολογικό κομμάτι, για να αποφευχθεί η πιο μαύρη στιγμή στην ιστορία αυτή. Ο ΑΡΗΣ απέκτησε δικαίωμα στην ελπίδα και είναι αλήθεια ότι αυτή η ελπίδα ενισχύθηκε από τα υπόλοιπα αποτελέσματα, ειδικά αυτά της Πυλαίας και του Λαυρίου.
Ο ΑΡΗΣ στο «Nick Galis Hall» είναι αποτελεσματικός, μετά τις τρεις καταστροφικές ήττες του πρώτου γύρου που ακόμα τον κυνηγούν (και αν δεν είχαν έρθει τώρα θα συζητούσαμε για το ποια θέση θα πάρει η ομάδα εν όψει πλέι οφ). Και στις περισσότερες περιπτώσεις παίζει και καλό μπάσκετ. Το ζητούμενο είναι να κερδίσει και εκτός έδρας. Είναι πρόδηλο ότι έχει ήδη στοχεύσει τον αγώνα του «Σοφία Μπεφόν» με τον Πανιώνιο. Όμως στη φάση που βρίσκεται η κατάσταση, δεν μπορεί να θεωρήσει κανέναν αγώνα «χαμένο». Γι’ αυτό και πρέπει να παλέψει στο Περιστέρι.
Υ.Γ.1: Η πολύ σημαντική νίκη δεν «κουκουλώνει» τους 56 πόντους που δέχτηκε η ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Αλίμονο αν ο ΑΡΗΣ στη φάση που βρίσκεται δείχνει το παραμικρό σημάδι εφησυχασμού. Σύμφωνοι, ο Ήφαιστος δεν είναι ομάδα για να χάσει με 25 πόντους από το φετινό ΑΡΗ και κάποια στιγμή θα αντιδρούσε, όμως σε μερικές φάσεις η αδράνεια στην άμυνα έβγαζε μάτι. Και σωστά ο Σάββας Καμπερίδης στάθηκε περισσότερο σ’ αυτό παρά στη νίκη. Με την αμυντική λογική του δεύτερου ημιχρόνου, ειδικά εκτός έδρας θα (εξακολουθεί να) έχει πρόβλημα.
Υ.Γ.2: Επιστρέφοντας στο επιθετικό κομμάτι, είναι πολύ σημαντικό που ο ΑΡΗΣ πέτυχε 88 πόντους έχοντας σχεδόν μηδαμινή προσφορά από τους Γκετσεβίτσιους, Μόρις. Ο πρώτος ήταν και πάλι παραφωνία, επιθετικά αλλά και αμυντικά όπου ο Γκίλμπερτ έκανε το ματς της χρονιάς (του), ο δεύτερος ήταν εμφανώς εκτός κλίματος. Ο ΑΡΗΣ θα τους χρειαστεί, με δεδομένο ότι έρχονται ακόμα πιο δύσκολα ματς στο Παλέ (με ΑΕΚ, Προμηθέα) και πως η ομάδα πρέπει να κερδίσει και εκτός έδρας.