Το τρίλεπτο που "έδειξε" το πρόβλημα του ΑΡΗ

από Αντώνης Γκάτζιος

Δε χρειάζονται μισόλογα για την εμφάνιση του ΑΡΗ στο Αγρίνιο. Η ομάδα ήταν κακή. Κι ας γύρισε το ματς στο τέλος. Πάντα η εικόνα έχει να κάνει και με τον αντίπαλο.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης (στον οποίο αξίζουν συγχαρητήρια για την προσπάθεια και τη νίκη του στο παρθενικό του παιχνίδι στα “σαλόνια”) είναι η χειρότερη, ποιοτικά, ομάδα της Basket League. Κι αυτό δεν το αλλάζει το χθεσινό αποτέλεσμα. Σίγουρα χειρότερη από τον ΑΡΗ, ο οποίος από χθες “φιγουράρει” ως εκ των υποψήφιων για τη μάχη της σωτηρίας. Γιατί έδωσε αυτό το δικαίωμα. Η εικόνα του έλεγε ότι με οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο χθες, δε θα γλίτωνε τη βαριά ήττα.

Στην Ελλάδα είμαστε. Το ανάθεμα δίνει και παίρνει από χθες και αν ο ΑΡΗΣ κερδίσει τον Ηρακλή το ερχόμενο Σάββατο (31/10) το “κλίμα” θα αλλάξει. Όμως το ερώτημα είναι πώς θα μπορέσει να “γυρίσει” την κατάσταση και θα καταφέρει κάτι που σήμερα (και με δεδομένη τη χθεσινή εμφάνιση του Ηρακλή κόντρα στον ΠΑΟΚ) μοιάζει τουλάχιστον δύσκολο. Γιατί η χθεσινή εικόνα του ήταν αποκαρδιωτική.

Μετά από τον αγώνα Κυπέλλου με τον Ιωνικό, αυτή η γωνιά είχε σημειώσει ότι είναι νωρίς για συμπεράσματα, παρά την κακή εμφάνιση. Και έτσι ήταν, γιατί επρόκειτο για το πρώτο επίσημο ματς και κάποιοι παίκτες ήρθαν σε κακή κατάσταση. Χώρια του ότι ο Ιωνικός δεν ήταν του… πεταματού, όπως φάνηκε χθες, όπου είχε την ακριβοθώρητη ΑΕΚ στα σχοινιά για τρεις περιόδους.

Χθες, όμως, φάνηκε ότι δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Ο ΑΡΗΣ έδειξε ελάχιστη βελτίωση, ένα μήνα μετά από τον αγώνα με τον Ιωνικό. Και το… εξοργιστικό είναι ότι, όταν είδε την ήττα κατάφατσα, έδειξε σε ένα τρίλεπτο πως αν ήταν σοβαρός, όχι μόνο θα είχε κερδίσει, αλλά δε θα αγχωνόταν και στο φινάλε.  Λες και άλλαξε τσιπάκι. Κλεψίματα, καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο, μεγάλα σουτ, με μπροστάρη τον Φλιώνη.

Από το 24’ ως το 37’, ο   ΑΡΗΣ “εξαφανίστηκε” από το γήπεδο. Είχε απέναντι έναν αντίπαλο που μπορούσε να παίξει “5” και έπαιζε “5” και ο ίδιος, ενώ μπορούσε να παίξει “7”, έπαιζε “3”. Βαρύς, ασύνδετος, χωρίς “θέληση”, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Στο τέλος, όταν κάλυψε διαφορά 12 πόντων μέσα σε μικρό διάστημα, τότε που πίεζε, έκλεβε, σκόραρε, έδειξε τι μπορούσε να συμβεί αν ήταν σοβαρός όταν έπρεπε.

Πώς, όμως, να γίνει αυτό όταν η ομάδα “περπατούσε” τη στιγμή που έπρεπε να επιβάλλει το “νόμο” της; Η νοοτροπία που έδειξε στο διάστημα που το ματς “στράβωσε” είναι τουλάχιστον ανησυχητική. Και αν δεν υπήρχε ο Φλιώνης, ο αγώνας δε θα κρινόταν στο τελευταίο σουτ, αλλά θα τελείωνε “χαλαρά” με 10-12 πόντους υπέρ των γηπεδούχων.

Το ερώτημα είναι το εξής: Έπρεπε ο ΑΡΗΣ να φτάσει “φάτσα κάρτα” με την ήττα για να… παίξει μπάσκετ; Για να κάνει αυτά που (στο τέλος έδειξε ότι) μπορεί να κάνει; Εδώ μπαίνει το θέμα νοοτροπίας. Κάτι που βαραίνει άπαντες στην ομάδα. Το τεχνικό τιμ, γιατί έπρεπε να έχει ήδη “περάσει” στους παίκτες το αυτονόητο και να τους “σφίξει τα λουριά”. Και τους ίδιους τους παίκτες, επειδή δεν έδειξαν ιδιαίτερα… ορεξάτοι, ενώ κανονικά πρέπει να “ανέχονται” να βλέπουν υποδεέστερους αντιπάλους να κάνουν το “κομμάτι” τους. Το ότι μετά από τάιμ άουτ δύο ξένοι δεν κατάλαβαν ότι η επίθεση είχε 7’’ και όχι 24’’, με αποτέλεσμα να τους μείνει η μπάλα στα χέρια, δείχνει ότι το μυαλό ήταν αλλού…

Πέρα από τα αγωνιστικά κενά του, ο ΑΡΗΣ δείχνει να μην έχει “φλόγα”. Αυτό το “βλέμμα”, που να λέει στον υποδεέστερο ότι “θα σε λυγίσω ό,τι κι αν κάνεις” και στον ανώτερο πως “θα βγάλεις τα συκώτια σου για να με κερδίσεις”. Από το υποτονικό “ΑΡΗΣ” που ακούστηκε όταν η ομάδα μπήκε στο παρκέ, μέχρι την αντίδραση όταν το ματς “στράβωσε”, η ομάδα “φώναζε” ότι της λείπει η “σπίθα”.

Αυτήν τη “σπίθα” τη δίνουν συνήθως οι Έλληνες παίκτες. Αποδείχτηκε χθες, αυτοί ήταν που “γύρισαν” το ματς. Αλίμονο, όμως, αν έχεις τέτοια εξάδα ξένων και δεν μπορείς να επιβληθείς του Χαρίλαου Τρικούπη. Μαθηματικά να το δεις, από τους πέντε που είχαν κάκιστη απόδοση χθες (ο Ντραγκίτσεβιτς ήταν ο μοναδικός “ανεκτός” και πάλι τηρουμένων των αναλογιών), ένας ή δύο να έπαιζαν καλά, ο ΑΡΗΣ δε θα έχανε. Αντίθετα, οι πέντε από τους έξι είχαν 7/34 σουτ…

Και μιας που αναφέραμε τους ξένους: Οι τέσσερις περιφερειακοί χθες ήταν κακοί και έχουν μέγιστο μερίδιο για την ήττα, αλλά η λογική “λέει” ότι δε θα ξαναπαίξουν, τουλάχιστον όλοι μαζί, τόσο άσχημα. Αυτό επιτάσσει η ποιότητά τους, αν και (παρότι πολύπειροι) πρέπει να πήραν το μάθημά τους από τον Φλιώνη που ειδικά στο τέλος έδειχνε να παλεύει μόνος του. Όμως στη ρακέτα υπάρχει “θέμα”, με τους βασικούς ψηλούς να είναι “παλαιάς κοπής”. Και τα ελαττώματά τους δείχνουν να υπερισχύουν των προτερημάτων τους.

Ο ΑΡΗΣ είναι η μοναδική ομάδα της Basket League που δεν έχει έστω έναν Αμερικανό (πιο σωστά εκτός Ευρώπης) ψηλό και αυτό (αποδεικνύεται ότι) είναι πρόβλημα, αφού του λείπει η αθλητικότητα. Βέβαια, αυτό το “θέμα” το είχε και πέρυσι (ο Φιτζπάτρικ ήταν “τεσσάρι” με σουτ και όχι “rim protector”) αλλά το κάλυψε στο δεύτερο μισό της σεζόν με συνολική προσπάθεια. Η οποία απαιτείται και τώρα. Άλλωστε, το μπάσκετ δεν έπαψε ποτέ να είναι ομαδικό άθλημα και ο ΑΡΗΣ πρέπει να γίνει “ομάδα”. Και άμεσα…

Προτεινόμενα Άρθρα

ALLABOUTARIS TV! ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΙΣ 20:00 ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ ALLABOUTARIS.GR ΣΤΟ YOUTUBE!

X