Δύο μέρες πριν από το ντέρμπι με τον Ηρακλή, αυτή η γωνιά έλεγε "η ώρα των απαντήσεων". Οι απαντήσεις ήρθαν. Το ντέρμπι με τον Ηρακλή απέδειξε ότι στο μπάσκετ οι παράμετροι ενός αποτελέσματος είναι πολλοί.
Στο μπάσκετ γίνεται πολύς λόγος για… διδακτικές ήττες. Υπάρχουν, όμως και “διδακτικές” νίκες. Τι μας δίδαξε, λοιπόν, η χθεσινή (10/11) νίκη του ΑΡΗ;
1) Ότι η καρδιά και το πάθος παίζουν σημαντικό ρόλο κι ας ακούγεται αυτό ως κλισέ. “Άλλον” ΑΡΗ είδαμε χθες και δεν εννοούμε (μόνο) την παρουσία του στο παρκέ. Παίκτες να βουτάνε για μία χαμένη μπάλα, ολόκληρο τον πάγκο να πέφτει πάνω σε έναν παίκτη μετά από καλάθι που όχι μόνο δεν έκρινε το ματς, αλλά απλά μείωσε τη διαφορά κάπου στο τρίτο δεκάλεπτο, άμυνα που να “σπάει κόκαλα” όταν το ματς “έκαιγε”, άρνηση στην ιδέα της ήττας ακόμα και στο -12 από μία καλή και ποιοτική ομάδα.
Η ανατροπή του ΑΡΗ στο Μεσολόγγι έγινε μέσα σε χρόνο… dt. Χθες, χρειάστηκε χρόνος, αν και όπως εξελισσόταν η κατάσταση, αυτός έμοιαζε με εχθρός του ΑΡΗ. Φάση – φάση, άμυνα – άμυνα, κραυγή – κραυγή. Όση “ψυχή” έβγαλε ο ΑΡΗΣ χθες, δεν την είχε βγάλει σε όλα τα προηγούμενα ματς μαζί.
2) Ότι (ειδικά) στο σύγχρονο μπάσκετ δεν έχει σημασία ποιος ξεκινάει το ματς, αλλά ποιος το τελειώνει. Η βασική πεντάδα στο μπάσκετ δεν είναι σαν την εντεκάδα του ποδοσφαίρου, όπου έχεις μόλις τρεις (και εσχάτως πέντε) αλλαγές σε όλο τον αγώνα. Οι παρεξηγημένοι ξένοι του ΑΡΗ άρχισαν όλοι μαζί ξανά στην πεντάδα. Ξεκίνησαν με 14-0 (πολύ καλός ο Μιλόσεβιτς στο πρώτο μέρος) κι αυτό τους πιστώνεται. Ένας αγώνας μπάσκετ, όμως, είναι “μαραθώνιος” παρά τα μόλις 40 λεπτά του. Η Ιστορία έγραψε ότι ο ΑΡΗΣ επέστρεψε από διαφορά 12 πόντων, κόντρα σε μία (επαναλαμβάνουμε) πολύ ποιοτική ομάδα, ως επί το πλείστον με μία πεντάδα από την οποία μόλις ο ένας ήταν βασικός: Ο εκπληκτικός χθες Κουίντον ΝτεΚόζι. Αποτέλεσμα: Παθητικό 9 πόντων στην τελευταία περίοδο.
Φλιώνης (η επιτομή του άγραφου νόμου “έναν παίκτη δεν τον κάνει μόνο το σκορ”), Λιτλ (πολύ μεγάλα σουτ και καλή άμυνα), ΝτεΚόζι (τα είπαμε παραπάνω, εκπληκτικός), Σλαφτσάκης (η προσωποποίηση του πάθους και το “κλειδί” για την ανατροπή με το απίστευτο τρίποντο), Κουζέλογλου (πληθωρικότατος, “σκέπασε” τα καλάθια). Όταν ο ΑΡΗΣ έδειχνε να “βουλιάζει” από τα 5 τρίποντα του Ηρακλή σε διάστημα σκάρτων 8 λεπτών στην 3η περίοδο, γύρισε ο διακόπτης. Σε ένα ρόστερ 12-14 παικτών, το ζητούμενο είναι να βρεθεί το “ιδανικό” σχήμα. Θέλει “ψάξιμο”, στη διάρκεια του αγώνα και το πόσο δύσκολο είναι αυτό, μόνο προπονητές μπορούν να το πουν. Αυτό το σχήμα βρέθηκε και ήταν το παραπάνω.
3) Ότι το βάθος σε μία ομάδα είναι σημαντικό. Δεν είναι μόνο ότι ο ΑΡΗΣ γύρισε το ματς με τα 4/5 της πεντάδας του να αποτελούνται από παίκτες “πάγκου” (αν και είπαμε ότι αυτό είναι ήσσονος, πλέον, σημασίας στο μπάσκετ). Πέρα από την καθοριστική συνεισφορά των παραπάνω, ουδείς μπορεί να μειώσει την επίσης καθοριστική συνεισφορά του Χαριτόπουλου. Ακόμα και οι σποραδικές είσοδοι του νεαρού Σιδηροηλία στο παρκέ, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που έγιναν, είχαν τη σημασία τους. Μία καλή άμυνα, ένα πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο, λεπτομέρειες που δε “φαίνονται” με γυμνό μάτι αλλά μετρούν.
4) Ότι οι προπονητές είναι αυτοί που ακούν πρώτοι το “ξεφωνητό”, που πρώτοι χάνουν τη θέση τους με τα άτυχα αποτελέσματα και σπάνια ακούνε το “μπράβο”. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και η “αλυσίδα” μιας ομάδας έχει πολλούς κρίκους. Έτσι, θα ήταν εμπαθής όποιος δεν έδινε credit στον Σάββα Καμπερίδη για τη χθεσινή νίκη. Ο κόουτς του ΑΡΗ έτυχε σκληρής κριτικής το τελευταίο διάστημα. Για την εικόνα της ομάδας, που δεν έδειχνε βελτίωση. Το τελευταίο ήταν γεγονός, αν συγκρίνει κανείς τους αγώνες με Ιωνικό και Μεσολόγγι, που είχαν απόσταση ενός μήνα. Χθες, ο ΑΡΗΣ έδειξε βελτίωση. Όπως κάθε κόουτς (και παίκτης, και παράγοντας, και δημοσιογράφος, και όλα τα συναφή) χρήζει κριτικής, έτσι χρήζει και του προαναφερθέντος credit.
5) Ότι μία νίκη δεν (πρέπει να) καλύπτει τις αδυναμίες. Είναι εύκολο να αναθεματίζεις στις ήττες και να αποθεώνεις στις νίκες. Η αλήθεια είναι ότι χθες ο ΑΡΗΣ πήρε λίγα πράγματα από τα πιο ακριβά συμβόλαιά του. Όπως αναφέρθηκε, στη βασική πεντάδα πιστώνεται το εξαιρετικό ξεκίνημα. Όμως σε γενικές γραμμές οι Τσάλμερς (και πάλι φορτώθηκε γρήγορα με φάουλ), Σούλερ (εκτός κλίματος, πλην της προσπάθειας στην άμυνα) και Ντραγκίτσεβιτς (χθες είχε πάθος, αλλά έκανε λίγα πράγματα) δεν πρόσφεραν αυτά που όλοι περιμένουν στον ΑΡΗ. Και πάλι (όπως και μετά τα προηγούμενα ματς) θα πούμε ότι η ποιότητά τους δεν αμφισβητείται. Η άλλη όψη του νομίσματος λέει ότι αν έρθουν κι αυτοί “στα ίσια” τους, ο ΑΡΗΣ θα είναι πολύ καλύτερη ομάδα απ’ αυτήν που όλοι φαντάζονταν μετά τα πρώτα δύο επίσημα ματς. Το βέβαιο είναι ότι χρειάζεται ακόμα πολλή δουέιά. Και οι συνεχείς διακοπές μόνο σύμμαχος δεν είναι.
6) Ότι δε χρειάζεται ανάθεμα στις ήττες και υπερενθουσιασμός στις νίκες. Αυτό είναι ίδιον (ειδικά) του Έλληνα, ο οποίος έχει τις νίκες σαν “όπιο”. Μέτρο, όμως. Όπως ο ΑΡΗΣ δεν… έπεσε μετά από ένα ματς (το ότι ο αγώνας με τον Ηρακλή, για τη 2η αγωνιστική, αναφερόταν ως “τελικός” οφείλεται στην έξτρα πίεση που έχει αυτή η ομάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν κρίσιμος, για πολλούς λόγους), έτσι και τώρα δεν πάει για… τετράδα μετά από μία νίκη επί μιας αντικειμενικά καλύτερης ομάδας. Απλά, έδειξε αυτό που φώναζαν πολλοί εδώ και καιρό: Ότι αυτό το ρόστερ έχει δυνατότητες και δεν πρέπει να αδικεί τον “εαυτό” του. Είναι στο χέρι της ομάδας να “χτίσει” πάνω σ’ αυτήν τη νίκη για τη συνέχεια. Την ώθηση που ήθελε, την πήρε…