Να που φτάσαμε λοιπόν στα 101 χρόνια ζωής του ΑΡΗ. Ενας αιώνας και ένας χρόνος ένδοξης ιστορίας. Επιτυχίες, τίτλοι, λύπες χαμένοι τελικοί και πάνω απ’ όλα περηφάνια. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την πορεία του συλλόγου από το 1914 μέχρι και σήμερα.
Ενα παρελθόν με το μεγαλείο του, αλλά και την θλίψη του, όπως επιτάσσει άλλωστε η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Εδώ όμως δημιουργείται ένα παράδοξο τα τελευταία χρόνια και μάλιστα από τον ίδιο τον ΑΡΗ!
Ο ΑΡΗΣ λοιπόν έχει την τύχη να είναι μία ομάδα, που μπορεί να μάθει από τις επιτυχίες και τα λάθη του χτες, ώστε να «χτίσει» το σήμερα. Αντ’ αυτού όμως, παραμένει ένας ρομαντικός νοσταλγός των μεγάλων στιγμών που έζησε και επαναλαμβάνει τα λάθη του, οδηγούμενος ξανά και ξανά στο χείλος του γκρεμού, από το οποίο και πέφτει. Δυστυχώς αυτός είναι ο κύκλος του τα τελευταία χρόνια…
Φτάσαμε έτσι στην 25η Μαρτίου του 2015. Και τι κάνουμε; Ανοίγουμε βιντεάκια, ξεσκονίζουμε τα αρχεία μας ή ανασύρουμε από τις μνήμες μας, στιγμές που ζήσαμε μέσα σε ένα γήπεδο. Καλά είναι και αυτά, δεν λέω, διότι κάθε λαός, ακόμα και στον αθλητισμό είναι υποχρεοωμένος να θυμάται την ιστορία του. Ο ίδιος ο ΑΡΗΣ όμως, μηδενός εξαιρουμένου μέσα σε αυτόν, οφείλει κάποια στιγμή να την επεκτείνει. Να καταργήσει τον ρόλο του… εραστή του παρελθόντος και να «χτίσει» το μέλλον. Ετσι οι επόμενες γενιές δεν θα περιοριστούν μόνο σε αυτά που μας άφησαν οι δικές μας προηγούμενες γενιές.
Και για να είμαι ξεκάθαρος. Εγώ δεν θα μιλήσω ποτέ για αναγέννηση. Ο ΑΡΗΣ δεν πέθανε για να αναγεννηθεί. Πεσμένος στο έδαφος είναι. Εκεί που τον άφησαν διάφοροι κερδοσκόποι, η εσωστρέφεια του και οι «δαίμονες» του. Αυτοί είναι και οι μεγαλύτεροι του εχθροί. Τώρα προσπαθεί να σηκωθεί ξανά. Για μία ακόμη φορά. Μετά από ένα ακόμη χτύπημα. Μόνο που τώρα θα πρέπει να μείνει όρθιος, όσο και αν ξέρει να επιβιώνει.
Και όπως είπε το 1966 ο ένας και μοναδικός Φρανκ
«I’ve been up and down and over and out
And I know one thing
Each time I find myself layin’ flat on my face,
I just pick myself up and get back in the race
That’s life…»