Το «4 στα 4» είναι μόνο η αρχή ενός σερί νικών που πρέπει να «χτίσει» ο ΑΡΗΣ. Η αρχή όμως ή μία καλή εκκίνηση, είναι το ήμισυ του παντός.
Γυρνώντας χθες από το Κιλκίς και με δεδομένο ότι ο ΑΡΗΣ βρίσκεται πλέον στην 1η θέση της βαθμολογίας, προσπαθούσα να θυμηθώ πότε το κατάφερε αυτό πέρυσι για πρώτη φορά. Και σημείωση, η πρεμιέρα με την Καστοριά δεν πιάνεται…
Αφου ζοριστήκαμε λοιπόν και ρίξαμε λίγες… κλεφτές ματιές στο ίντερνετ, πέσαμε πάνω σε ένα επίσης εκτός έδρας ματς, αυτό με το Βυζάντιο Κοκκινοχώματος. Τότε ο ΑΡΗΣ είχε επικρατήσει των Καβαλιωτών με 2-0 και πάτησε για πρώτη φορά στην κορυφή μετά από οκτώ αγωνιστικές. Φέτος το κατάφερε μόλις σε τέσσερις, δηλαδή στις μισές και μάλιστα με ματς λιγότερο.
Για τον ΑΡΗ που φαντάζεται ο κόσμος του, δεν είναι επιτυχία. Επίσης, μπορούν να γίνουν αρκετές συγκρίσεις με πέρυσι, θα έχουν όμως λίγη σημασία. Η ουσία είναι ότι η ομάδα δείχνει -χωρίς καμία δόση λαϊκισμού- ότι φέτος είναι το αφεντικό του ομίλου. Οχι όπως πέρυσι που «κυνηγούσε» άλλες ομάδες, οι οποίες το μόνο που έκαναν ήταν να εκμεταλλευτούν τις συνεχόμενες γκέλες του ΑΡΗ, κυρίως στις αρχές της σεζόν.
Το «4 στα 4» είναι μόνο η αρχή ενός σερί νικών που πρέπει να «χτίσει» ο ΑΡΗΣ. Η αρχή όμως ή μία καλή εκκίνηση, είναι το ήμισυ του παντός. Και η σημαντική λεπτομέρεια είναι, ότι έχει έρθει από έναν ανέτοιμο ΑΡΗ, που είναι ακόμα… υπό κατασκευή.
Η ομάδα κοντεύει να κλείσει έναν μήνα προπονήσεων υπό τις οδηγίες του Νίκου Αναστόπουλου και με τους περισσότερους παίκτες του υπάρχοντος ρόστερ. Μία περίοδος 30 ημερών, τέσσερα επίσημα ματς και δύο φιλικά, είναι ένα διάστημα αρκετό για να υπάρξουν σημάδια προόδου, όχι όμως για να θεωρηθεί μία ομάδα έτοιμη. Υπάρχουν όμως δύο παράγοντες που ισοσταθμίζουν αυτό το μειονέκτημα του ΑΡΗ σε σχέση με τους αντιπάλους του και κυρίως τον… κακό του εαυτό.
Πρώτος παράγοντας, η ποιότητα που περισσεύει από το φετινό ρόστερ. Και δεν μπορεί να μην περισσεύει, όταν τουλάχιστον το 70%-80% της ομάδας είναι επιπέδου Σούπερ Λιγκ και έχεις την πολυτέλεια να προφυλάξεις τον Τάτο, βάζοντας στην θέση του έναν επίσης πολύ καλό παίκτη, όπως ο Παυλίδης. Οι παίκτες που ήρθαν και κυρίως ο βασικός κορμός στον οποίο στηρίζεται ο Αναστόπουλος, έχουν παραστάσεις από Σούπερ Λιγκ, ξέρουν από πίεση και σίγουρα μπορούν να σηκώσουν το βάρος μίας βαριάς και… ιδιαίτερης φανέλας, όπως του ΑΡΗ. Φάνηκε στην Καβάλα, όταν η ομάδα βρέθηκε νωρίς πίσω στο σκορ, αλλά δεν έχασε την ψυχραιμία της και με καθαρό μυαλό έφτασε στην ανατροπή. Φάνηκε επίσης στο Κιλκίς, όπου μόλις ένα λεπτό μετά το γκολ του Αγιονερίου, ήρθε ο Κυβελίδης από τον πάγκο για να δώσει εκ νέου το προβάδισμα στον ΑΡΗ. Και κάπου εδώ έρχεται να «κολλήσει» ο δεύτερος παράγοντας. Αυτός της νοοτροπίας του νικητή.
Ο ΑΡΗΣ δεν παρατάει τα παιχνίδια όταν τα πράγματα ζορίζουν. Σίγουρα κάποιες φορές κατεβάζει ταχύτητα, μόνο εάν έχει ήδη ένα προβάδισμα ασφαλείας ή αν στην μέση μπει ο παράγοντας κούραση, που είναι φυσιολογικός σε αυτό το χρονικό σημείο. Υπήρξε ένας εφησυχασμός στο παιχνίδι με το Αγιονέρι, κυρίως στο δεύτερο μέρος, αλλά το πνεύμα νικητή φάνηκε ξανά, όπως και στην Καβάλα. Ενα πνεύμα νικητή που ξεκινάει από τον Νίκο Αναστόπουλο, ο οποίος ξέρει να… φτιάχνει τα αποδυτήρια και να παίρνει αυτό που θέλει από τους παίκτες του. Αγωνιστικά και όχι μόνο.
Ο ανέτοιμος ΑΡΗΣ λοιπόν, δεν λέει να χάσει. Και δεν σου δίνει αυτή την εντύπωση, είτε βρεθεί πίσω στο σκορ είτε ισοφαριστεί λίγο πριν το τέλος του αγώνα. Η φετινή ομάδα, για την ώρα, βγάζει μία σιγουριά μέσα στο γήπεδο για όσους την βλέπουν. Και όταν φτάσει στα επιθυμητά -από πλευράς Αναστόπουλου- επίπεδα, τότε η αποστολή «άνοδος» θα απλοποιηθεί πολύ περισσότερο και οι λέξεις «άγχος» ή κομπιουτεράκια, θα πάψουν να υφίστανται. Εστω και με καθυστέρηση ενός χρόνου…