Ότι και να πει κανείς για τον φετινό ΑΡΗ είναι λίγο. Μία ομάδα με συγκεκριμένο μπάτζετ και στόχους. Ένα σύνολο το οποίο από την αρχή της χρονιάς δέχθηκε έντονη κριτική μετά απο ήττες, με φωνές για αλλαγές παικτών την ώρα που ο προπονητής δεν προτίμησε την εύκολη λύση, αλλά πήρε το… βάρος πάνω του.
Όμως τους διέψευσε όλους στην πορεία της χρονιάς. Και φτάσαμε στα ημιτελικά όπου κάποιοι τους είχαν ξεγράψει. Και εκεί πάλι ο Πρίφτης και οι παίκτες του φώναξαν πάλι “ΠΑΡΩΝ”, και οι… σκούπες ορισμένων μπήκαν στην ντουλάπα.
Ο ΑΡΗΣ ταράζει και πάλι τα ήρεμα νερά του ελληνικού μπάσκετ. Όπως τότε το 1979 όταν “έσπασε” το κατεστημένο και μπήκαν οι βάσεις για την ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ. Έχει προκαλέσει φόβο και κρύο ιδρώτα σε ορισμένους οι οποίοι βλέπουν ότι τελικά εδώ πάνω κάτι καλό γίνεται και το οποίο δεν φαίνεται να μπορούν να σταματήσουν. Ο ΤΡΟΧΟΣ άρχισε να γυρίζει και δεν μπορεί κανείς να αλλάξει την πορεία του. Ο καιρός που ο ΑΡΗΣ ήταν ο φτωχός συγγενής, η ομάδα που όλοι έβλεπαν με συμπάθεια πέρασε. Η εποχή που ο θαυμασμός είχε δώσει την θέση του στην λύπηση και στον οίκτο ορισμένων, ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Ο ΑΡΗΣ όσο και αυτό αν ενοχλεί κάποιους, ΞΥΠΝΗΣΕ και βαδίζει στον σωστό δρόμο. Από όλες τις απόψεις, διοικητικά, αγωνιστικά, οικονομικά. Την ίδια στιγμή που όλες οι ομάδες έχουν οικονομικά προβλήματα, ο ΑΡΗΣ πληρώνει όχι μόνο στην ώρα του αλλά και πριν από αυτήν. Την ώρα που σε κάποιες ομάδες οι προπονητές δεν μιλάνε με τους παίκτες και άλλοι δεν πάνε στις προπονήσεις, στον ΑΡΗ κανείς δεν χάνει προπόνηση και όλοι βλέπουν τον Δημήτρη Πρίφτη σαν πατέρα, σαν αδελφό, σαν φίλο, σαν τον άνθρωπο που θα δώσουν τα πάντα για να τον προστατεύσουν. Την ίδια ώρα που στην Ελλάδα τα γήπεδα είναι άδεια, ένα Παλέ έχει πληρότητα 80%-90% και το “sold out” γίνεται μέσα σε 24 ώρες. Και μην ξεχνάμε και το διοικητικό, με την ΚΑΕ ΑΡΗΣ και τον τρόπο που χειρίστηκε αυτή την επικοινωνιακή επίθεση μετά τον τρίτο αγώνα αλλά και τον κόσμο που προστάτευσε την ομάδα με τον καλύτερο τρόπο.
Η πορεία έχει χαραχτεί πλέον και ο ΑΡΗΣ βαδίζει στον σωστό δρόμο. Είναι στο χέρι του Νίκου Λάσκαρη να κρατήσει το καράβι στην σωστή ρότα και να το φτάσει στον τελικό προορισμό του. Πρώτος στόχος και άμεσα η παραμονή ΠΡΙΦΤΗ. Το έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν, από το περσινό καλοκαίρι το έλεγα ότι είναι ο προπονητής πάνω στον οποίο πρέπει να χτίσει ο ΑΡΗΣ. Το θέμα των παικτών έρχεται μετά, είναι αρκετά πολύπλοκο και δεν έχει να κάνει μόνο με το οικονομικό το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο. Αυτό όμως που είδα στα παιχνίδια με τον Παναθηναικό και κρατάω είναι ότι ο ΑΡΗΣ δουλεύει πάνω στις σωστές βάσεις.
Στο αγωνιστικό οι “΄κίτρινοι” με βάση την ελληνική πραγματικότητα έχουν λίγες ελπίδες στο ΟΑΚΑ. Το κλίμα που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες ημέρες περιμένω πως θα επηρεάσει πρόσωπα και καταστάσεις, αν και δεν θα έπρεπε αλλά στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε. Ο ΑΡΗΣ ότι και να γίνει το Σάββατο είναι ΝΙΚΗΤΗΣ. Βέβαια το ιδανικό θα είναι να προκριθεί και στον τελικό, να πετύχει ακόμα ένα θαύμα. Θα δούμε, ένα παιχνίδι είναι…
Για μένα πραγματικά η χρονιά είναι ήδη πετυχημένη, άσχετα από το αποτέλεσμα της επόμενης φάσης είτε στους “μεγάλους” είτε στους “μικρούς” τελικούς. Πλέον δεν έχει σημασία η 4η θέση, ούτε για το γόητρο. Μόνο το 2-2 με τον Παναθηναικό, η κόντρα για τους τελικούς σε ένα ελληνικό πρωτάθλημα που έχει να ζήσει κάτι ανάλογο καμιά δεκαετία τώρα, εμένα μου φτάνει.
Υ.Γ.1: Ελπίζω κάποιοι να ανοίξουν τα… μάτια τους μετά τις τελευταίες ημέρες και συγκεκριμένα δημοσιεύματα και να δουν ορισμένες αλήθειες. Όσον δεν ενοχλούσες, ήσουν ο καλός, ο ΑΡΗΣ του Γκάλη και του Γιαννάκη. Τώρα που ενοχλείς έγινες ο κάφρος…
Υ.Γ.2: Δεν θέλω να αναφερθώ σε θέματα παικτών, δεν είναι η κατάλληλη ώρα εν μέσω πλέι οφ. Ας τελειώσουμε και θα τα πούμε για το ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει. Μακριά όμως, όχι 504 χιλιόμετρα νότια όπως ονειρεύονται κάποιοι.
Υ.Γ.3: Ο Νίκος Λάσκαρης και η σύζυγος του Τζώρτζια βγάζουν αρκετή τρέλα πλέον και το δείχνουν σε κάθε αγώνα. Δεν ήταν Αρειανός αλλά έγινε. Και αυτό ίσως να είναι το καλύτερο.
Υ.Γ.4: Όπως έγραψε και ένας φίλος του. Άλλο το “βρε λές να γίνει…” του Αρειανού το απόγευμα του Σαββάτου και άλλο το “βρε λες να γίνει…” του Παναθηναικού.