Τέτοια περίπου εποχή πέρυσι, ξενυχτούσαμε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» περιμένοντας συμβούλια επί συμβουλίων και συνελεύσεις επί συνελεύσεων, για να δούμε αν θα υπάρχει την επόμενη μέρα ΑΡΗΣ.
Ο κόσμος έμενε ξάγρυπνος πάνω από υπολογιστές και με το ραδιόφωνο ανοικτό, αναμένοντας με αγωνία αποφάσεις που θα έκριναν το μέλλον του συλλόγου. Κι αν ρωτούσες κάποιον πέρυσι, «λες τέτοια εποχή του χρόνου να πάρουμε τον Τζεμπούρ;», θα σε έλεγε τρελό ή την πολυδιαφημισμένη ελληνική λέξη με τα τρία «α».
Προχθες λοιπόν όλοι ξενύχτησαν με αγωνία. Αλλά με αγωνία που είχε να κάνει με κάτι καλό. Με αυτό που θέλουμε όλοι να ασχολούμαστε, το ποδόσφαιρο. Και τον ερχομό ενός εκ των κορυφαίων επιθετικών της τελευταίας δεκαετίας στην Ελλάδα.
Με την απόκτηση του Τζεμπούρ ο ΑΡΗΣ ισχυροποιεί ακόμα περισσότερο την παρουσία του στην Football League Σε σημείο που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε…. ψάξτε τον δεύτερο. Ο καθρέφτης βέβαια είναι πάντα το γήπεδο, αλλά ως ποιότητα το ρόστερ του ΑΡΗ απέχει αρκετά πλέον από εκείνα των ομάδων που θα διεκδικήσουν επίσης την άνοδο στην 1η κατηγορία.
Ο Νίκος Αναστόπουλος καλείται να διαχειριστεί ίσως το καλύτερο ρόστερ που είχε ποτέ στην προπονητική του καριέρα. Και το βάρος πλέον πέφτει σε αυτόν -πέραν των ποδοσφαιριστών- ώστε ο ΑΡΗΣ όχι μόνο να πάρει τα αποτελέσματα που θέλει και να μην αγχωθεί ούτε στο ελάχιστο για την άνοδο του, αλλά να παίξει και ωραίο ποδόσφαιρο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει πάντα, αλλά με τέτοια ομάδα σε μία κατηγορία όπως η Football League, το θέμα γίνεται λίγο επιβεβλημένο. Οταν βέβαια «δέσει» η ομάδα.
Ο Καρυπίδης από την πλευρά του έκανε μία οικονομική υπέρβαση. Σε μία χρόνια που θα υπάρχει άνοιγμα. Και δεν χρειάζεται να έχει κάποιος πτυχίο μαθηματικού για να το καταλάβει αυτό, όταν έχουν έρθει στην ομάδα παίκτες τέτοιου επιπέδου. Ακόμα και αν έκαναν υποχωρήσεις όσον αφορά τα κασέ τους.
Για τον Καρυπίδη η ενίσχυση του ρόστερ δεν έγινε μόνο με αγωνιστικά κριτήρια. Είναι και ένα στοίχημα του προέδρου της ΠΑΕ. Να «αναγκάσει» τον κόσμο να έρθει ξανά στο γήπεδο. Ενα γήπεδο από το οποίο απομακρύνθηκε δικαιολογημένα. Με κινήσεις όμως στυλ Τζεμπούρ, Διούδη, Καράμπελα, Ιλιτς, Ανάκογλου ή Μπουγκερά, εκ των πραγμάτων θα «αναγκαστεί» να στρέψει ξανά το βλέμμα του προς το «Κλεάνθης Βικελίδης». Εκεί όπου αν υπάρξει ηρεμία και σωστή οργάνωση σε όλα τα επίπεδα από πλευράς διοίκησης (στελέχωση γραφείων, συνέπεια στο οικονομικό, άνοιγμα μπουτίκ κλπ.) θα δούμε ωραία πράγματα φέτος, τα οποία ίσως να αποτελέσουν και προάγγελο των όσων ακολουθήσουν στην Super League.
Και επειδή θέλω να καταλήξω στα διαρκείας, τονίζω και πάλι ότι δεν υπάρχει «πρέπει». Ο Καρυπίδης όμως… πέταξε την μπάλα στην κερκίδα με τις κινήσεις που έκανε. Τώρα είναι η σειρά το κόσμου και συγκεκριμένα εκείνων που… αντέχει το πορτοφόλι τους, να στηρίξουν την προσπάθεια που γίνεται φέτος. Οχι τόσο για τον Καρυπίδη και τον κάθε Καρυπίδη, αλλά για τον ΑΡΗ…