Η αγορά ενός εισιτηρίου διαρκείας και η διασύνδεσή του με το αγωνιστικό, ειδικά στην Ελλάδα.
Η κουβέντα που ξεκίνησε από χθες μεταξύ αρειανών με αφορμή το παράπονο που έβγαλε ο Θόδωρος Καρυπίδης για την αναιμική κίνηση στα εισιτήρια διαρκείας επιβεβαιώνει αυτό που ταλανίζει τον ΑΡΗ χρόνια τώρα και είναι η… βαριά βιομηχανία του. Την απύθμενη εσωστρέφειά του. Πλημμύρισε το διαδίκτυο από σχόλια (οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι είναι αναπόφευκτο πλέον να υπάρχει διαδικτυακός θόρυβος), υπήρξαν αντιπαραθέσεις μεταξύ φίλων του ΑΡΗ, τα ίδια και στα ραδιόφωνα.
Άποψη έχουν όλοι και είναι σεβαστή. Με κάποιους συμφωνείς με κάποιους άλλους διαφωνείς. Έτσι πάει. Το κακό είναι όταν προσπαθείς να επιβάλεις σώνει και καλά τη δική σου άποψη ως… θέσφατο. Ο Καρυπίδης, ως επιχειρηματίας που είναι μίλησε με νούμερα, όπως είναι υποχρεωμένος να κάνει με όλες τις επιχειρήσεις του. Βάζει κάποια χρήματα, περιμένει να πάρει κάποια πίσω ώστε να έχει απόδοση η επένδυση. Απλά πράγματα. Την δική μου άποψη την έχω εκφράσει χρόνια τώρα για τα διαρκείας. Η αγορά του είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Είναι πως νιώθει ο καθένας τον ΑΡΗ. Ανεξαρτήτως προσώπων και μεταγραφών. Το κάνεις γιατί γουστάρεις αυτή την ομάδα, θέλεις να την βλέπεις και παράλληλα να την ενισχύεις οικονομικά (διευκρινίζω: εφόσον μπορείς), νιώθοντας έτσι και εσύ ένα κομμάτι της. Όχι για το αν θα φορέσει τη φανέλα της ο Τζεμπούρ ή ο Καρβούνης.
Στην β΄ γερμανίας δηλαδή που τα γήπεδα είναι… τίγκα (δεν μιλάω για Μπουντεσλίγκα γιατί είναι άστοχη η σύγκριση) οι φίλαθλοι αγοράζουν διαρκείας για τις μεταγραφές; Όχι φυσικά, αλλά γιατί γουστάρουν την κάθε SANDHAUSEN, HEIDENHEIM και πάει λέγοντας. Εδώ υπάρχει μια στρέβλωση. Περιμένουμε να δούμε πρώτα τις μεταγραφές, αν μας αρέσει ο Πρόεδρος, η διοίκηση και μετά θα αποφασίσουμε. Είναι γενικά πιστεύω λάθος η φιλοσοφία με την οποία προσεγγίζουμε την αγορά διαρκείας. Το διαρκείας είναι συνείδηση, υποχρέωση για κάποιους, για αυτό που λατρεύουν. Τώρα, αν μέσα από την αγορά διαρκείας βοηθηθεί ο κάθε μεγαλομέτοχος, το κέρδος δεν θα… ακουμπήσει στο φινάλε την ίδια την ομάδα; Το διαρκείας είναι φρέσκο χρήμα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, εποχή δηλαδή που οι ΠΑΕ δεν έχουν έσοδα. Είναι μια ανάσα. Το ίδιο είναι και για τον Καρυπίδη, που ποτέ δεν έκρυψε από τον κόσμο τα προβλήματα με τον Μαρινόπουλο που ως λογική συνέπεια, επηρέασαν και ακόμη επηρεάζουν ως ένα βαθμό τον ΑΡΗ. Αν είχε πουλήσει για παράδειγμα 3000 λέω εγώ προφανώς και δεν θα έλεγε τίποτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν θα χρειαστεί να βάλει και πάλι το χέρι στην τσέπη, ακόμη και αν διατεθούν 5000 κομμάτια!
Αρκετά όμως με αυτό. Πάμε τώρα στη διασύνδεση των διαρκείας με το αγωνιστικό. Η πορεία της ομάδας, η εικόνα της, το ποδόσφαιρο που θα παίξει, η μακροημέρευσή της στη φετινή διοργάνωση του κυπέλλου, θα είναι καταλύτης στη μαζική επιστροφή του κόσμου στο γήπεδο. Εφόσον η ομάδα που θα μας παρουσιάσει ο Νίκος Αναστόπουλος παίρνει τις νίκες και συνάμα παίζει και ελκυστικό ποδόσφαιρο (όσο μπορείς να παίξεις στη Football League) τόσο ο κόσμος θα πλησιάζει κοντά στην ομάδα. Όσο θα την βλέπει να προοδεύει, να ετοιμάζεται για την Σούπερ Λιγκ, να γίνονται πράγματα (μπουτίκ, τουρνικέ, αναβάθμιση του sports caffe και των χώρων στο Βικελίδης), θα αρχίσει να συμμετέχει πιο ενεργά στις εκδηλώσεις της.
Θέλει λίγο… σπρώξιμο, ένα ερέθισμα, ένα κίνητρο μετά τον λήθαργο των τελευταίων ετών. Κακά τα ψέματα, αυτό το ερέθισμα μόνο η ομάδα μπορεί να το προκαλέσει. Ρόστερ καλό υπάρχει, όταν ενσωματωθούν και οι τελευταίες προσθήκες (Καράμπελας, Τζεμπούρ, Μπουγκερά, Μπαργκάν) οι επιλογές για τον Νίκο Αναστόπουλο αυξάνονται και είναι στο χέρι του να βρει την ιδανική ενδεκάδα, τη χημεία ώστε μαζί με τις νίκες που είναι το πρώτο ζητούμενο να δει ο αρειανός και λίγη μπαλίτσα!
Μια καλή ομάδα, κόβει εισιτήρια και διαρκείας, από αυτά επωφελείται η ΠΑΕ και ο ερασιτέχνης, έρχονται πιο εύκολα χορηγοί και γενικά προοδεύει πιο γρήγορα ο σύλλογος…