Στις 25 Ιουλίου ο ΑΡΗΣ ξεκίνησε την καλοκαιρινή προετοιμασία του. Στις 7 Αυγούστου έδωσε το πρώτο του φιλικό και στις 15 Οκτωβρίου… το 12ο. Κωμικό, ναι… Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο πέρα από ελληνικό!
Κανένας δεν φανταζόταν το καλοκαίρι ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Να μετράει δηλαδή η ομάδα σχεδόν τρεις μήνες προετοιμασίας και να περιμένει καρτερικά την έναρξη του πρωταθλήματος. Την ώρα που μέχρι και στην… Μποτσουάνα παίζουν μπάλα! Και για τους δύσπιστους, Township Rollers-Black Forest 2-2 την προηγούμενη αγωνιστική!
Η ομάδα έπεσε θύμα των καταστάσεων που επικρατούν στην Football League και των συνεχόμενων αναβολών στην έναρξη της. Τώρα θα πει κάποιος σωστά, «ναι αλλά αυτό δεν ισχύει μόνο για τον ΑΡΗ». Φυσικά και θα έχει δίκιο. Και ένα κλασσικό παράδειγμα είναι ο Απόλλωνας Σμύρνης, που από τη μία κερδίζει την ΑΕΚ με 3-1 και από την άλλη χάνει από τον Αχαρναϊκό με 1-2.
Ολες οι ομάδες είναι λογικό να έχουν επηρεαστεί. Οι παίκτες φθείρονται ψυχολογικά και κάτι παραπάνω αυτοί του ΑΡΗ, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να αγωνίζονται σε υψηλότερο επίπεδο και σε πρωταθλήματα που ξεκινούν περίπου στα μέσα Αυγούστου. Για αυτό και μέσα από όλη αυτή την… κωμωδία και την αγγαρεία των φιλικών, έχει επέλθει μία γενικότερη χαλαρότητα στις τάξεις της ομάδας. Σε όλους τους τομείς και σε έναν μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη.
Σε αυτή τη χαλαρότητα αποδίδεται κυρίως το γεγονός ότι ο ΑΡΗΣ στα τελευταία φιλικά παρουσιάζεται μέτριος έως και κακός μερικές φορές, όπως επίσης άνευρος και χωρίς όρεξη. Λείπει το κίνητρο… Το είδαμε και στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα με τη Λαμία. Αλλο όμως όλα τα παραπάνω και άλλο η αδυναμία της ομάδας να δημιουργήσει ευκαιρίες και να γίνει παραγωγική. Αυτό δεν έχει να κάνει με την αναβολή του πρωταθλήματος ή την έλλειψη κίνητρου, αλλά με την ίδια την ομάδα.
Ακόμα και ένας δικαιολογημένα… ξενερωμένος ΑΡΗΣ στα φιλικά, δεν δικαιολογείται να μετράει τις κλασσικές του ευκαιρίες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οχι έπειτα από τρεις μήνες προετοιμασίας και με την ποιότητα που διαθέτει μεσοεπιθετικά, απέναντι στις μικρομεσαίες ομάδες της κατηγορίας. Η ομάδα ακόμα… φτύνει αίμα για να πατήσει με αξιώσεις στην αντίπαλη περιοχή και να «φτιάξει» εκείνες τις συνθήκες που θα της φέρουν το εύκολο γκολ. Εξακολουθεί να έχει μία ανούσια κατοχή και αν αυτό δεν αλλάξει στα επίσημα παιχνίδια, τότε θα έχει πρόβλημα.
Σε άμεση συνάρτηση με την προώθηση της μπάλας και τη δημιουργία φάσεων, είναι το εμφανές πρόβλημα στο κέντρο. Εκεί όπου ο Αντρέου συνεχίζει να μην ανταποκρίνεται ως 8άρι και να θυμίζει περισσότερο ένα… soft 6άρι. Την ώρα που πολύ απλά μπορεί να αναλάβει αυτό το ρόλο ο Ρόβας (ο μόνος καθαρός «κόφτης» στο ρόστερ), έχοντας δίπλα του έναν εκ των Ανάκογλου, Παυλίδη ή κατά συνθήκες ακόμα και τον Τάτο. Παίκτες δημιουργικοί για να «κουβαλούν» τη μπάλα στην επίθεση και να παίζουν κάθετα. Δηλαδή ένα ορθολογικό δίδυμο. Και σε έναν νευραλγικό χώρο του γηπέδου, ο οποίος συνδέει την άμυνα με την επίθεση και αποτελεί την ραχοκοκαλιά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.