Τα λάθη που ευτυχώς γίνεται προσπάθεια να διορθωθούν γρήγορα μετά από μια ήττα που.. άνοιξε τα μάτια στον κιτρινόμαυρο μπασκετικό οργανισμό.
Για τον φίλο του ΑΡΗ που έχει γαλουχηθεί μπασκετικά με την μεγάλη ομάδα, έχει ζήσει ονειρικές βραδιές στο γήπεδο που ισοδυναμεί με τοτέμ για το άθλημα της πορτοκαλί μπάλας και που γενικά διαθέτει ένα άκρως ανεπτυγμένο μπασκετικό αισθητήριο, το να βλέπει να… κακοποιείται το άθλημα στο ντέρμπι του Σαββάτου που μας πέρασε ήταν μια ακόμη μαχαιριά, κοντά σε αυτή της ήττας. Ο ΑΡΗΣ ούτε πέρσι είχε υπερομάδα, ικανή να χτυπήσει τίτλους. Έβγαζε όμως μια δυναμική στο παρκέ που μετέφερε την ένταση στην κερκίδα, δημιουργώντας ένα «δέσιμο» που φέτος δεν το βλέπεις. Δεν φτάνει να είσαι καλός παίκτης. Χρειάζεται να αντιλαμβάνεσαι το περιβάλλον στο οποίο εντάχθηκες, ώστε να προσαρμοστείς γρήγορα και ή να γίνεις αποδεκτός ή να… αποβληθείς ως ξένο σώμα.
Κάτι τέτοιο έχω την αίσθηση ότι θα συμβεί όχι μόνο με τον Μαρμπλ η απομάκρυνση του οποίου είναι δεδομένη αλλά και με τους Μπάκνερ και Τζένκινς μόλις βρεθούν οι αντικαταστάτες τους και η φόρμουλα να λύσουν τα συμβόλαιά τους. Είναι από μόνο του εκπληκτικό, ο Πρίφτης να συναινεί ο ίδιος προσωπικά στις αλλαγές, παραδεχόμενος το ποσοστό της ευθύνης που του αναλογεί, καταπατώντας παράλληλα και την προπονητική του φιλοσοφία που υπαγορεύει να μην αλλάζουν οι παίκτες σαν τα πουκάμισα, εν μια νυκτί. Αντιλαμβάνεται όμως, όπως φαίνεται, ότι μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει πρόσωπο η ομάδα και να μπορεί να δουλέψει και ο ίδιος, «πατώντας» πάνω στην συνταγή που ξέρει καλά.
Απολύτως λογική λοιπόν η σκέψη να πάει σε δοκιμασμένες λύσεις στο «2» και το «3», ήτοι σε Μακνίλ και Κάρτερ που είναι οι πρώτοι που δέχθηκαν την κρούση. Δυστυχώς οι αλλαγές θα γίνουν εν μέσω αγωνιστικών υποχρεώσεων κι αυτό είναι κάτι που πάντα εγκυμονεί κινδύνους με δεδομένο ότι ο η ομάδα του Πρίφτη έχει κάνει ήδη νωρίς-νωρίς δυο ήττες εκτός προγράμματος. Και μη βιαστεί κανείς να πει γιατί κατατάσσω και την ήττα από τον συμπολίτη σε αυτή την κατηγορία, γιατί προφανώς έχει μεσάνυκτα από μπάσκετ.
Όσο και αν «πόνεσε» η ήττα μπορείς να αποδειχτεί και ορόσημο στη σεζόν. Φαντάζεστε να επικρατούσε ο ΑΡΗΣ, έστω και στον πόντο με Ρέθυμνο και ΠΑΟΚ; Αυτό θα έκρυβε τις δεδομένες αγωνιστικές αρρυθμίες κάτω από το χαλάκι και θα μετέθετε τις αλλαγές απλά για αργότερα. Τώρα τουλάχιστον λες ότι είναι ακόμη και ξεκίνημα.
Όλο αυτό που συνέβη όμως από το καλοκαίρι ως σήμερα, σε μεταγραφικό σχεδιασμό και εν γένει λειτουργία της ΚΑΕ δείχνει μια δυσλειτουργία που κάπως πρέπει να διορθωθεί. Προς θεού δεν τίθεται θέμα για τα όσα έχει κάνει ο Νίκος Λάσκαρης στο οικονομικό, πληρώνοντας αμαρτίες παρελθόντων ετών. Μια ομάδα όμως όπως είναι ο ΑΡΗΣ, δεν διοικείται αποκλειστικά με όρους μιας οποιασδήποτε εταιρίας. Υπάρχει η λογική, το συναίσθημα, το δέσιμο με τον κόσμο που κράτησε την ομάδα όταν δεν υπήρχε Λάσκαρης, στις δύσκολες μέρες.
Αυτό σαν ουδέτερος παρατηρητής που είμαι δεν υπάρχει στο βαθμό που απαιτείται και… περνάει σε όλη την ομάδα. Από τον προπονητή ως τους παίκτες. Καμιά φορά όμως χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα για να αρχίσει να λειτουργεί ο οργανισμός που λέγεται ΑΡΗΣ όπως πρέπει. Το ταρακούνημα ήρθε νωρίς στη σεζόν. Η αντίδραση και τα αντανακλαστικά που έδειξαν όλοι, δείχνει ότι οι αλλαγές θα είναι άμεσες. Ελπίζουμε και οι επιλογές που θα γίνουν να… κουμπώσουν γρήγορα και η ομάδα να αποκτήσει συνοχή στο γήπεδο για να στρώσει το πράγμα…