Η κατάσταση στον ΑΡΗ γίνεται ολοένα και πιο νοσηρή για τους οπαδούς του.
Ένα βήμα μπροστά και τρία βήματα πίσω. Αυτή η φράση είναι αρκετή για να περιγράψει τα τεκταινόμενα στον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ. Εχθές στο παιχνίδι των Τρικάλων, είδαμε μια ομάδα άψυχη που ηττήθηκε από τους γηπεδούχους με 1-0, χωρίς να δείξει σε κανένα σημείο του αγώνα ότι μπορεί να διεκδικήσει το τρίποντο. Μια εικόνα την οποία είδαμε κατ’ εξακολούθηση φέτος σε πάρα πολλά παιχνίδια. Ο ΑΡΗΣ για άλλη μια φορά δεν δείχνει ικανός να κατακτήσει αυτό που θέλει, την άνοδο (το αυτονόητο δηλαδή).
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Χωρίς να προδικάζω τίποτα, οι καταστάσεις στον ΑΡΗ επαναλαμβάνονται διαρκώς. Το να αποτύχει ο ΑΡΗΣ να κατακτήσει τον στόχο του δεν είναι πρωτόγνωρη κατάσταση. Όλα ξεκίνησαν από το «καταραμένο» μπαράζ του Βόλου, τον Μάιο του 1980. Από εκείνο το σημείο και μετά ο ΑΡΗΣ μπήκε σε μια εποχή «χρυσής μετριότητας». Εξαιτίας διάφορων παραγόντων, ο στόχος «κατάκτηση του πρωταθλήματος» περιορίστηκε σε «έξοδο στην Ευρώπη» και στο τέλος κατάντησε σε «παραμονή στην κατηγορία». Ως αποτέλεσμα αυτών ο ΑΡΗΣ υποβιβάστηκε 3 φορές την τελευταία εικοσαετία. Και αν τις δύο πρώτες φορές η ομάδα επανήλθε άμεσα στην μεγάλη κατηγορία κερδίζοντας την έξοδο στο κύπελλο UEFA, η τρίτη μοιάζει να είναι η πιο μαρτυρική για τους οπαδούς του, που στο παρελθόν έχουν στηρίξει την ομάδα τους όσο κανείς άλλος χωρίς όμως αντίκρισμα.
Ο ΑΡΗΣ βρίσκεται στην Β’ εθνική έχοντας περάσει δύο χρόνια στην Γ’ εθνική. Το καλοκαίρι στήθηκε μια ομάδα απαρτιζόμενη με ονόματα με μεγάλη εμπειρία από την Α’ εθνική, έχοντας παράλληλα στον πάγκο έναν άνθρωπο που ξέρει όσο λίγοι το Ελληνικό ποδόσφαιρο, τον Νίκο Αναστόπουλο. Οι προσδοκίες των οπαδών του ΑΡΗ για άνετη επάνοδο στην μεγάλη κατηγορία δεν επαληθεύτηκαν. Τα αποτελέσματα δεν ήρθαν, η ομάδα έπαιζε ένα προβλέψιμο & άγευστο παιχνίδι ενώ οι περισσότερες νίκες ήρθαν με τεράστια δυσκολία. Ως συνέπεια αυτών, ο ΑΡΗΣ έμεινε πίσω από την Λαμία και τον Απόλλων Σμύρνης στο κυνήγι της ανόδου.
Ο προπονητής άλλαξε, η ομάδα ρέφαρε την διαφορά των χαμένων βαθμών εκμεταλλευόμενη τις απώλειες των ομάδων που κυνηγάει. Το -8 έγινε μέσα σε λίγες μέρες -3 και ο ΑΡΗΣ παίζει στα Τρίκαλα, μια σκληροτράχηλη ομάδα εντός έδρας. Σε ένα ματς όπου ο ΑΡΗΣ έπρεπε να παίξει με ψυχή ηττήθηκε με κάτω τα χέρια με 1-0, γκρεμίζοντας ότι έφτιαξε τον τελευταίο καιρό.
Η διαφορά έγινε -6 από την δεύτερη Λαμία, γεγονός που δυσκολεύει την άνοδο. Δεν είναι όμως η διαφορά των βαθμών που τρομάζει, ούτε οι δύο αντίπαλοι που προπορεύονται. Υπάρχουν ακόμα 11 αγωνίστηκες και είναι δεδομένο ότι οι παραπάνω ομάδες θα έχουν απώλειες, ενώ θα επισκεφτούν και το «Κλεάνθης Βικελίδης». Το πρόβλημα είναι ο ίδιος ΑΡΗΣ. Οι φετινές εμφανίσεις δείχνουν την εικόνα μίας κακοφτιαγμένης ομάδας που είναι ανίκανη να πράξει τα αυτονόητα και να διαχειριστεί τις δύσκολες καταστάσεις. Ο ΑΡΗΣ μοιάζει αδύναμος και εκτός των 4 γραμμών, με τρανό παράδειγμα την αρχειοθέτηση της υπόθεσης της Λαμίας, γεγονός που δεν θα πρέπει να καλύπτει την αγωνιστική γύμνια του ΑΡΗ.
Πλέον η κατάσταση έχει δυσκολέψει και η πίεση στα πόδια των παικτών του ΑΡΗ θα είναι πολύ εντονότερη από ότι ήταν έναν μήνα πριν. Η ομάδα ακροβατεί μεταξύ ζωής & θανάτου και είναι πανδύσκολο ως δια μαγείας να αλλάξει η αγωνιστική εικόνα των κιτρινόμαυρων. Ωστόσο αν θέλει να ελπίζει σε κάτι καλό στο τέλος της σεζόν πρέπει να τεθεί ο στόχος του απόλυτου των νικών, όσο ανέφικτο και αν ακούγεται αυτή την στιγμή. Είναι υποχρεωμένοι άπαντες στην ομάδα να δώσουν το 120% των δυνατοτήτων τους και να οδηγήσουν τον ΑΡΗ στην Α’ εθνική.