Είναι καιρός που θέλω να γράψω πολλά. Οχι αυτά τα κλασσικά ή… ξύλινα μπλογκ που γράφουμε πολλές φορές στο πλαίσιο της δουλειάς μας. Και όταν λέω καιρό, δεν εννοώ μέρες ή εβδομάδες. Μιλάμε για χρόνια.
Γιατί τώρα; Διότι οι τελευταίες δύο ημέρες θεωρώ ότι αποτελούν την καλύτερη αφορμή. Διότι βλέπω και διαβάζω πράγματα που δεν μπορώ να πιστέψω και να χωνέψω.
Πέρασαν οι… δίπλα στον τελικό. Με τον τρόπο που πέρασαν. Εκμεταλλεύτηκαν τα δώρα του Κύζα και την ανυπαρξία του Παναθηναϊκού σε ένα ματς υψηλών απαιτήσεων. Ποσώς με ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια αν πέρασαν ή όχι. Αν πάρουν το Κύπελλο ή όχι.
Έχει μπει μερίδα των Αρειανών σε ένα άσχημο τρυπάκι και ασχολείται υπέρ το δέοντος με τους δίπλα παρακαλώντας να μην πάρουν το Κύπελλο. Δηλαδή το πρόβλημα μας είναι να μην πάρει ο ΠΑΟΚ ή ο κάθε ΠΑΟΚ το Κύπελλο, για να μπορούμε να πάμε την άλλη μέρα στη δουλειά μας, το καφέ, το σχολείο ή ακόμα και στο Facebook και να κάνουμε την καζούρα μας; Να μπούμε με ψηλά το κεφάλι; Δηλαδή αν ο διπλανός αποτύχει, όλα καλά; Να ασχολούμαστε με τους δίπλα, ναι, αλλά μόνο στο εξωαγωνιστικό κομμάτι. Εκεί που προσπαθούν ό,τι προσπαθούν. Εκτέθηκαν αφήνοντας στην άκρη το revolution και ρίχνοντας πάνω από το υπό κατασκευή χαλιφάτο τους τον μανδύα της εξυγίανσης. Και από χθες μάλιστα πιστοί στο ερυθρόλευκο μοντέλο που ακολουθούν, εφαρμόζουν επικοινωνιακή πολιτική Πρωταθλητή και Γαύρου, παριστάνοντας τους Κινέζους. Δεν νοείται όμως να βασίζουμε τη δική μας χαρά στην αποτυχία του άλλου και να μην κάνουμε τίποτα για να βελτιώσουμε τη δική μας κατάσταση!
Θα γυρίσει βέβαια τώρα κάποιος και θα πει, «ναι ρε Παπαδόπουλε, αφού από τη δική μου ομάδα χαρά δεν παίρνω, τι να κάνω;». Να αλλάξεις μυαλά θα του πω εγώ. Και οι δίπλα βέβαια ασχολούνται με εμάς, γιατί όσες κατηγορίες και αν μας χωρίζουν η αντιπαλότητα υπάρχει πάντα. Το θέμα όμως είναι ότι εκείνοι ασχολούνται μαζί μας, αλλά κάνουν και κανένα βήμα μπροστά. Αλήθεια είναι, τι να πούμε; Και ούτε τρώγονται μεταξύ τους όσο εμείς. Ένα «εμείς» που μόνο σαν αντωνυμία υπάρχει πλέον.
Στον ΑΡΗ μας έχουν φάει τα στρατόπεδα και οι πλευρές Οι Καρυπιδικοί και αντι-Καρυπιδικοί. Οι Λασκαρικοί και αντί-Λασκαρικοί. Αρκετοί «πνιγμένοι» από το παράπονο τους για την κατάσταση στην ομάδα, ξεπερνούν τα όρια και βγαίνουν σε ραδιόφωνα, διαδίκτυο μοιράζοντας πούλους. Σε προέδρους, προπονητές, παίκτες ή και δημοσιογράφους. Και εμείς έχουμε κάνει τα λάθη μας. Οσοι όμως θεωρούν ότι θέλουμε το κακό του ΑΡΗ, πρέπει να είναι χαζοί! Με την ομάδα σε αυτή την κατάσταση, επηρεάζονται και οι δικές μας δουλειές. Αλλά η καύλα μας για τον ΑΡΗ είναι αυτή που μας κρατάει στα πόστα μας! Άμα θέλετε να μιλήσουμε με αλήθειες.
Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ έχουν κάνει ως εταιρίες τη δική τους επανεκκίνηση. Πετυχημένα ή όχι, θα φανεί αν και ήδη υπάρχουν κάποια πρώτα αξιόλογα δείγματα. Για να πάει όμως ο ΑΡΗΣ μπροστά και να αλλάξει ολοκληρωτικά επίπεδο, πρέπει να αλλάξουν και όσοι τον περιτριγυρίζουν. Όλοι μας! Επανεκκίνηση και εκτός γραφείων ή αγωνιστικών χώρων. Επανεκκίνηση στην κερκίδα. Επανεκκίνηση στον τρόπο σκέψης μας. Ή θα τραβήξουμε μία γραμμή και θα το… πάρουμε αλλιώς για να δούμε προκοπή ή θα παραμείνουμε στα σκ@τ@ που βρισκόμαστε ειδικά στο ποδόσφαιρο. Δεχόμαστε πόλεμο από συγκεκριμένες πλευρές και εμείς ασχολούμαστε με τον πόλεμο του μυαλού μας.
Υπήρξε προσφάτως επιχειρηματίας από το εξωτερικό που σκεφτόταν να εμπλακεί στον ΑΡΗ. Και όταν ρώτησε για να μάθει, του είπαν, «που πας να μπλέξεις; Αυτοί εκεί μαλώνουν μεταξύ τους και θα οι μισοί θα σε βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ». Πως λοιπόν θα έρθει κάποιος σοβαρός και δυνατός επιχειρηματίας να βάλει τα λεφτά του εδώ, όταν βλέπει αυτά που βλέπει; Μιζέρια, φαγωμάρα και τέτοια νοοτροπία; Δεν είπα να μην γίνεται κριτική. Αλλά στον ΑΡΗ έχουν χαθεί τα όρια. Σε όλα όμως!
Όλοι ΑΡΗΣ είμαστε! Είτε αυτοί που πάνε στο γήπεδο κάθε Κυριακή είτε εκείνοι που κάθονται στα σπίτια τους. Είτε αυτοί που αβαντάρουν είτε αυτοί που κράζουν από’ δω και από’ κει. Όλοι σε μία ιδέα πιστεύουμε και όλοι καυλώνουμε με το κίτρινο με το μαύρο. Με τις σημαίες στο χέρι ή τα πληκτρολόγια ή τα κινητά ανά χείρας. Ήρθε η ώρα λοιπόν έστω και τώρα να το δούμε αλλιώς το έργο. Να σταματήσουμε να ασχολούμαστε τόσο με το σπίτι του γείτονα και να πιάσουμε το δικό μας. Θα γκρινιάξουμε, θα ξεφύγουμε και καμιά φορά. Αλλά το θέμα είναι να το κάνουμε όλοι μαζί. Διότι ο ΑΡΗΣ είναι ο κόσμος του. Εδώ χωρισμένοι είμαστε και πάλι ασχολούνται μαζί μας όλοι. Τρέμουν στην ιδέα μη σηκώσουμε κεφάλι. Σκεφτείτε να βγούμε ενωμένοι από τη λάσπη που πέσαμε τι θα γίνει!