Προσπαθώ από χθες να γράψω δυο λέξεις για αυτή την τραγωδία που ζει η Ελλάδα από το ξημέρωμα της Τετάρτης…
Απίστευτο.
Δεν το χωράει ανθρώπινος νους.
Μια απίστευτη τραγωδία.
Τι άλλο να πεις και πώς να χαρακτηρίσεις ένα δυστύχημα με 46 νεκρούς (μέχρι στιγμής).
Τι άλλο να πεις και πώς να χαρακτηρίσεις ένα δυστύχημα, το οποίο προκλήθηκε από μετωπική σύγκρουση τρένων, εν έτη 2023.
Σε μια εποχή, όπου η ζούμε την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.
Στην εποχή του 5G και της Βιομηχανίας 4.0 με την αυτοματοποίηση, την ανταλλαγή δεδομένων, τα κυβερνο-φυσικά συστήματα, το cloud computing και την γνωστική υπολογιστική, στην Ελλάδα, έχουμε δυο τρένα συγκρούονται μετωπικά και 46 άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους.
Σε κράτος που η ανοργανωσιά και το ότι να ναι, το κάνει χειρότερο από κωλοχανείο.
Μόνο ΤΡΑΓΩΔΙΑ.
Πραγματικά το σκέφτομαι και τρελαίνομαι.
Ειλικρινά, δεν θέλω να πω πολλά.
Δεν μου βγαίνει και δεν θέλω.
Από σεβασμό και μόνο στη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων που τόσο άδικα είδαν τη ζωή τους να τελειώνει μέσα σε μια στιγμή, χωρίς να φταίνε.
Τι να πεις για αυτούς τους 46 ανθρώπους, οι οποίοι μπήκαν σε ένα τρένο, για ένα ταξίδι που τελικά δεν είχε γυρισμό.
Τι να πεις για αυτούς τους χαροκαμένους γονιούς, που δεν θα ξαναδούν τα παιδάκια τους και δεν θα τα ξανακρατήσουν στην αγκαλιά τους…
Τι να πεις στους άντρες και στις γυναίκες που έχασαν τους ανθρώπους τους, στα παιδιά που έχασαν τον πατέρα ή τη μάνα τους, στα αδέλφια που έχασαν τα αδέλφια τους.
Σωπαίνω λοιπόν…
Δεν μπορώ να πω τίποτα.
Μόνο συλλυπητήρια στις οικογένειές τους και κουράγιο.
Ο πόνος της απώλειας είναι ανείπωτος.
Είναι απερίγραπτος.
Είναι οδυνηρός.
Είναι μια τραγωδία.
Είναι τραγωδία για ένα κράτος που έχει χρεοκοπήσει οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά και αξιακά.
Είναι μια τραγωδία για ένα κράτος ότι να’ναι…
Για ένα κράτος φτιαγμένο στο πόδι.
Για ένα κράτος στο οποίο απλά ήταν θέμα χρόνου να ζήσει τραγωδίες όπως αυτή που έζησε το ξημέρωμα της Τετάρτης, ή πριν λίγα χρόνια στη Μάνδρα, στο Μάτι, στην Εύβοια, στον Ποδονίφτη, στο Μαλλιακό, στην Ηλεία, στο Γραμματικό, στα Τέμπη παλαιότερα κλπ, κλπ, κλπ,…
Μακρύς είναι ο μαύρος κατάλογος από τραγωδίες, που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια σε αυτό τον τόπο.
Σε ένα κράτος στο οποίο από ότι φαίνεται, ζούμε καθαρά από τύχη.
Και πώς να μην το πω αυτό, όταν και εγώ, έχω ταξιδεύσει αμέτρητες φορές με τρένο…
Πραγματικά δεν θέλω να πω κάτι περισσότερο.
Όσο κι αν με πνίγουν τα συναισθήματα θλίψης και οργής, δεν θέλω να αρχίζω ούτε να αναθεματίζω, ούτε να μοιράζω ευθύνες, ούτε να κάνω τον δικαστή και τον τιμητή των πάντων.
Ήδη από την Τετάρτη το πρωί, αυτό γίνεται.
Στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στο διαδίκτυο, στα σόσιαλ μίντια, αυτά διαβάζεις, αυτά βλέπεις και αυτά ακούς.
Δεν θέλω να μπω σε αυτό το «τριπάκι» και να αρχίσω να γράφω για υπεύθυνους και ανεύθυνους, για το τι έγινε, τι δεν έγινε, τι έπρεπε να γίνει και για ποιο λόγο δεν έγινε.
Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του και να πει οτι φταίει το επίσημο κράτος, η Κυβέρνηση, η Hellenic Train, o ΟΣΕ, οι υποδομές, οι εκπαιδευτές, ο σταθμάρχης, ο μηχανοδηγός, η ότι άλλο.
Το σίγουρο είναι ένα.
Αυτοί οι 46 άνθρωποι έφυγαν και πέρασαν στην αιωνιότητα.
Αυτοί οι 46 άνθρωποι, δεν θα γυρίσουν πίσω.
Εμείς τη συνέχεια την ξέρουμε…
Το έργο το ξέρουμε πολύ καλά.
Η εμπορευματοποίηση της τραγωδίας μέσα από καθημερινά τηλεοπτικά «σόου», έχει ήδη ξεκινήσει…
Με καλεσμένους πολιτικούς, δημοσιογράφους και λογής-λογής τηλε-μαιντανούς που θα αναλύουν και θα αμπελοφιλοσοφούν…
Δεν θα εκπλαγούμε καθόλου αν μέσα στις επόμενες μέρες, δούμε το δυστύχημα κι αυτή την εκατόμβη νεκρών, να αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και εκατέρωθεν αλληλοκατηγοριών.
Είναι πολύ κοντά η μέρα που θα ζήσουμε κωμικοτραγικές καταστάσεις, με ατάκες του στυλ: «Εσείς φταίτε…» από τη μία οι μεν, «όχι, εσείς φταίτε…» από την άλλη οι δε.
Το γνωστό πανηγυράκι, είναι προ των πυλών, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο.
Κουράγιο.
Μόνο κουράγιο και καλή δύναμη στις οικογένειες και στους ανθρώπους των θυμάτων.