Είσαι μικρός ακόμα… Ούτε έξι μηνών αλλά ήδη καταλαβαίνεις και το χαμόγελό σου μαρτυράει πολλά.
Μεγαλώνεις, έχεις χρόνο μπροστά σου… Δεν ανυπομονώ να μεγαλώσεις. Θέλω να το ζήσω σιγά-σιγά μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή που κάθε πατέρας περιμένει ανάμεσα σε πολλές. Να σε φωνάξω κοντά, να σε πάρω στα πόδια μου και να σου μιλήσω για τον ΑΡΗ. Να σε πάρω από το χέρι και να ανέβουμε μαζί τα σκαλιά για την 9, αφού πρώτα η μάνα σου σε ντύσει λες και πας στην Αλάσκα για να κυνηγήσεις φάλαινες.
Εμείς μικρέ είμαστε ΑΡΗΣ γιατί έτσι μου έμαθε ο παππούς σου. Για το κίτρινο και το μαύρο. Για τις Κυριακές, τα Σάββατα ή τις καθημερινές στο γήπεδο με τα φελιζόλ και τις μυρωδιές από τις καντίνες. Για τις ημέρες που θα πιάσεις ένα κασκόλ για να πας στο γήπεδο. Για τις μέρες που θα κάτσεις μπροστά στην τηλεόραση μαζί μου ή και μόνος σου άμα ο μπαμπάς έχει τραβηχτεί σε κανά εκτός στου βοδιού το κέρατο.
Ο ΑΡΗΣ μικρέ είναι πολύ μεγάλο κλαμπ εδώ και 109 χρόνια που μετράμε έως σήμερα που γράφονται αυτές οι λέξεις Δεν είναι μεγάλος για τους δεκάδες τίτλους που έχει κατακτήσει. Είναι μεγάλος επειδή ο κόσμος του είναι μεγάλος.
Περιμένω να μεγαλώσεις για να σου πω για αυτά που έζησα εγώ. Για το ευρωπαϊκό το 2003 που ο Ραΐσεβιτς πετάχτηκε σαν σούστα για το ριμπάουντ και το καλάθι. Θα σου πω που χτυπιόμασταν σαν τα ψάρια στο γκολ του Χαβίτο με την Ατλέτικο ή με τον Λαζαρίδη στην Ισπανία. Θα σου πω για τον Χαριστέα, τον Ντεμπά, τον Κένεντι, τον Κάμπορα, τον Νταρίντα.
Θα σου πω αυτά που μου είπαν και εμένα για τον Γκάλη. Για τον θεό που κατέβηκε στη γη και περπατούσε στον αέρα μέχρι να αφήσει τη μπάλα στο καλάθι. Για τον Κούη και τις φαουλάρες που τραβούσε έξω από την περιοχή. Για τις ιστορίες του παππού σου από το ’70 με τον Αλεξιάδη και τους υπόλοιπους.
Θα σου πω βέβαια και για τα δύσκολα. Τότε που τραβιόμασταν σε κάθε χωριό. Τότε που κλαίγαμε με την κλοπή του Λίντο. Δεν θα ντρέπεσαι για αυτά. Στα δύσκολα γίνεσαι δυνατός. Και ο δικός μας δρόμος δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα.
Οπως στον ΑΡΗ, έτσι και στη ζωή τίποτα δεν είναι εύκολο. Θα βρεις τα δύσκολα μπροστά σου. Μέσα από τις δυσκολίες όμως γίνεται ακόμα πιο δυνατός. Κάνεις στομάχι. Χαίρεσαι ακόμα περισσότερο τις στιγμές που χοροπηδάς στην κερκίδα και το απολαμβάνεις με την ψυχή σου.
Στις 25 Μαρτίου η Ελλάδα γιορτάζει. Εμείς όμως να ξέρεις ότι γιορτάζουμε και για τον ΑΡΗ. Για αυτά τα 109 χρόνια που μία ομάδα κατάφερε να σημαδέψει μία χώρα. Που να δεις τι κάναμε στα 100 όταν πήρε φωτιά όλη η παραλία.
Δεν θα γίνει η ζωή σου… Θα είναι όμως κομμάτι της ζωής σου. Με την υγεία που χρειάζεται. Θα το αγαπάς χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω. Και αν σου δώσει, καλώς… Θα το σέβεσαι γιατί μόνο έτσι θα σέβεσαι και τον εαυτό σου.
Και θα μάθεις να σέβεσαι το διαφορετικό. Θα κάνει φίλους που θα υποστηρίζουν άλλες ομάδες. Αλλά αυτό θα σας χωρίζει μόνο για μία Κυριακή. Θα κάνετε την καζούρα σας, θα πειράζεστε, θα γελάτε και μετά θα χαίρεστε με αυτά που σας ενώνουν.
Τα χρώματα των ομάδων μπορεί να χωρίζουν τον κόσμο για 90 ή 40 λεπτά, αλλά να θυμάσαι ότι η αγάπη για το ποδόσφαιρο, η αγάπη για το μπάσκετ είναι αυτά που μας ενώνουν όλους.
Να τον αγαπάς τον ΑΡΗ μικρέ. Έχει να σου δώσει περισσότερα απ΄ όσα φαντάζεσαι. Και κάθε 25 του Μάρτη να του λες χρόνια πολλά επειδή θα γεμίζει τη ζωή σου. Με τα καλά και τα δύσκολα…