Ήταν, θα μπορούσε να πει κανείς, αντανακλαστικό- συνέβαινε σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις: με το που τον έβλεπες στην οθόνη, χαμογελούσες ασυναίσθητα και μετά περίμενες ν’ αρχίσει το σόου- ένα σόου που μόνο αυτός μπορούσε να φέρει εις πέρας- προκειμένου να λυθείς στα γέλια
Δεν ήταν τόσο το ιδιοφυές σενάριο ή το (πολλές φορές προσχολικής ηλικίας) χιούμορ αυτό που σε “γονάτιζε”- όχι. Ήταν ο τρόπος του: μπορεί να μην είχε την οργανωτική μανία και αρχηγική τελειότητα του Κανάκη, την τηλεοπτική ευφυΐα του συγχωρεμένου του Παραρά ή να μην έλεγε ανέκδοτα με το μοναδικό τρόπο του Σερβετά, όμως στεκόταν πάντα μισό σκαλί πάνω απ’ όλους.
Γιατί, πολύ απλά, ο Σωτήρης Καλυβάτσης ήταν το ίδιο το Α.Μ.Α.Ν.