Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Είτε ανήκει στους λάτρεις του, είτε στους επικριτές του, έχει άπειρο υλικό για να επιχειρηματολογήσει.
Όποια κι αν είναι η γνώμη του ωστόσο (και όσο κι αν διαχωρίζεται η ποδοσφαιρική του αξία από τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του), ένα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί:
Ότι κανείς ποδοσφαιριστής δεν λατρεύτηκε ποτέ τόσο. Κι ότι ελάχιστοι προσπάθησαν όσο αυτός να επιστρέφουν την αγάπη που τους έδινε ο κόσμος…
Υπήρξαν λοιπόν αρκετές φορές στη ζωή του που ο Αργεντινός θρύλος «λέρωσε» το όνομά του. Που «κυλίστηκε στη λάσπη».
Υπάρχει όμως κι εκείνη η μια φορά που το έκανε κυριολεκτικά. Και θ’ αποτελεί για πάντα απόδειξη ότι «ο Ντιέγκο δεν ήταν σαν τους άλλους»…
Στις αρχές του 1985 λοιπόν ο Μαραντόνα ήταν το απόλυτο ίνδαλμα στη Νάπολι.
Δεν είχαν αρχίσει ακόμα να βαφτίζονται μωρά με το όνομά του ή να γράφονται στα νεκροταφεία συνθήματα του τύπου «δεν φαντάζεστε τι χάνετε» (όπως συνέβαινε τη χρονιά της κατάκτησης του πρωταθλήματος), αλλά λατρευόταν ήδη σαν θεός.