Ισως και ο κορυφαίος αθλητής όλων των εποχών από πλευράς επιδόσεων
Ναι, δεν τρελαίνεσαι με τα ατομικά σπορ. Στο ζύγι το ομαδικό υπερέχει σε χάρη και σε επίπεδο θεάματος είναι σα να συγκρίνεις τη μέρα με τη νύχτα. Ο κορυφαίος όλων των εποχών στη συνείδηση σου πρέπει απαραιτήτως να έχει δεσμούς λατρείας με μια μπάλα, τεχνικά να μοιάζει καλλιτέχνης και να ξεχωρίζει εκτυφλωτικά μέσα απ’ το σύνολο.
Πιθανόν να έκανες μια εξαίρεση για τον Ρότζερ Φέντερερ, που συνδυάζει μπαλάκι, θέαμα, απαράμιλλη χάρη και διάρκεια όσο λίγοι. Ή για τον Μοχάμεντ Άλι, που ξεμπρόστιασε ένα ολόκληρο αδιασάλευτο σύστημα και μολονότι έκπτωτος πρωταθλητής επέστρεψε ως τιμωρός για να τους τρίψει άλλους δύο παγκόσμιους τίτλους στα μούτρα. Άντε και για τον Αϊρτον Σένα, αν ήσουν απ’ αυτούς που σου είχε πάρει τα μυαλά την περίοδο που πρωτοχάιδεψες το τιμόνι.
Ακόμα όμως και αν έχεις όλη την καλή διάθεση να «ψηλώσεις» τον Φέντερερ, τον Άλι, τον Σένα, τον Γιουσέιν Μπολτ, ή τη Σερένα Γουίλιαμς είναι αρκετό για να «προδώσεις» τα ιερά τέρατα των οικείων σου ομαδικών σπορ; Είναι δυνατόν να βάλεις κάποιον εξ’ αυτών πάνω από τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Ντιέγκο Μαραντόνα ή τον τρίτο επιλαχόντα του πλειοψηφικού ρεύματος Λίονελ Μέσι;