Έφτασε στον τελικό με απολογισμό χρονιάς 42-0. Αυτό που συνέβη όμως εκείνη την ημέρα θα τον σημάδευε ανεξίτηλα..
Το 1984 δεν είναι μόνο ο τίτλος του πιο φημισμένου μυθιστορήματος που γράφτηκε ποτέ, αλλά μεταξύ άλλων και η τελευταία χρονιά που ένας αθλητής έφτασε το παιχνίδι του σε τόσο κυριαρχικό επίπεδο έναντι όλων των υπολοίπων στο παγκόσμιο τένις.
Ο Τζορτζ Όργουελ θα τον περιέγραφε ως το “μεγάλο αδελφό” των κορτ, καθότι είχε τη μανία να “εποπτεύει” τους πάντες – διαιτητές, αντιπάλους, θεατές, αιχμάλωτος στην αίσθηση ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή κάποιος απ’ όλους αυτούς (μην ήταν τα ball boys;) του την είχαν… στημένη.
Ένας τύπος που κατά τη διάρκεια των αγώνων έδινε την εντύπωση ότι το τένις ήταν το τελευταίο άθλημα που του ταίριαζε πνευματικά, σαν εγκλωβισμένος σε ένα σώμα που δεν του επέτρεψε να διαπρέψει σε αθλήματα λιγότερο πιο “ευγενή”, όπως το αμερικάνικο ποδόσφαιρο ή το χόκεϊ επί πάγου.