Εμοιαζε ανίκητος στο νερό.
Για τα παιδιά και τους νέους της εποχής ήταν κάτι σαν τον ημίθεο Ηρακλή, ένα πρόσωπο που δεν πατούσε στη γη. Η αλήθεια είναι ότι την πατούσε πολύ λιγότερο απ’ ότι οι “κοινοί θνητοί”. Αν μπορούσε δεν θα την πατούσε καθόλου. Θα βρισκόταν αποκλειστικά στο νερό. Αυτό ήταν η προέκταση της φύσης του.
Εκεί πέρασε χιλιάδες ώρες της ζωής του. Ο Ιάσονας Ζηργάνος έμπαινε στη θάλασσα άνθρωπος και γινόταν υπεράνθρωπος. Ο πρωτοπόρος της υπερμαραθώνιας κολύμβησης στην Ελλάδα, εξάπλωσε τη φήμη του σε όλο τον κόσμο και στη χώρα του ταυτίστηκε με την έννοια υπέρβαση. Ο πήχης του δεν έμενε παρά για πολύ λίγο καιρό στο ίδιο σημείο. Στο είδος του ήταν αυτός και άλλος κανείς. Αλλά κάπου εδώ θα πρέπει να πούμε ότι από μόνο του το είδος του προκαλεί υποδόρια στους ανθρώπους μια αίσθηση… τρόμου.