Ήταν μια μέρα σαν κι αυτή… 107 χρόνια πριν.
25η Μαρτίου του 1914.
Η Θεσσαλονίκη μας, η Νύφη του Θερμαϊκού και πρωτεύουσα της Μακεδονικής γης, μετρούσε 17 μήνες ελευθερίας, έπειτα από τα 482 χρόνια Οθωμανικής κατοχής.
Το Διαμάντι της Ανατολής, η κοσμοπολίτισσα και πολυπόθητη Θεσσαλονίκη, από τις 26 Οκτωβρίου 1912 ήταν πλέον κομμάτι της Ελλάδας και γιόρταζε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την επέτειο της Επανάστασης του 1821.
Οι γαλανόλευκες σημαίες ανέμιζαν στα σπίτια, στα καταστήματα, στα σχολεία και σε όλα τα δημόσια κτήρια, ενώ στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, όλα ήταν γιορτινά με τις εορταστικές δοξολογίες και τις παρελάσεις .
Όμως, πάνω που πήγε να ησυχάσει αυτή η πόλη μετά τους δυο Βαλκανικούς πολέμους του 12 και του 13, ήταν έτοιμη να μπει ξανά στο επίκεντρο των εξελίξεων, όπως διαχρονικά της όριζε η μοίρα από το ξεκίνημα της ιστορία της.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν προ των πυλών…
Η έναρξη του δεν θα αργούσε (Ιούνιος 1914) και η Θεσσαλονίκη, έμελλε να διαδραματίσει τον σημαντικότερο και καθοριστικότερο ρόλο στο Ανατολικό μέτωπο.
Όλα αυτά όμως ήταν για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, για τους οποίους ήταν τα κύρια θέματα της συζήτησης. Τι θα κάνει η Ελλάδα; Θα μπει στον πόλεμο στο πλευρό των αγγλογάλλων όπως θέλει ο Βενιζέλος ή με θα πάει με τη μεριά των Γερμανών και Αυστριακών που θέλει ο Βασιλιάς;
Τα παιδιά, άλλα τους ενδιέφεραν…
Τα παιδιά νοιάζονταν για το παιχνίδι τους και απολάμβαναν την ανεμελιά τους.
Ειδικά εκείνο το απίθανο καινούργιο σπορ που είχε έρθει από την Ευρώπη και ήδη είχε αρχίσει να γίνεται εξαιρετικά δημοφιλές και στη Θεσσαλονίκη.
Το ποδόσφαιρο.
Ήταν για τους νέους, ένα συναρπαστικό ομαδικό σπορ που τους γέμιζε έντονα συναισθήματα. Πλέον είχε κυριαρχήσει και παίζονταν σε κάθε γειτονιά της πόλης!
Δειλά-δειλά μάλιστα, είχαν αρχίσει να δημιουργούνται άτυπα οι πρώτες ομάδες στις γειτονιές και στα σχολεία και να οργανώνονται οι πρώτοι αναμεταξύ τους αγώνες.
Κάπου εκεί λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη του 1914, ήταν και μια παρέα νεαρών Θεσσαλονικέων, μαθητές του Γυμνασίου όλοι τους (στο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, που στεγάζονταν στο Νεοκλασικό απέναντι από την Καμάρα, επί της Εγνατίας).
Όλοι τους λάτρευαν το ποδόσφαιρο!
Έπαιζαν καθημερινά και συμμετείχαν με επιτυχία στην ομάδα του Γυμνασίου τους στους αγώνες που έδιναν με άλλα σχολεία.
Όμως δεν τους έφτανε αυτό…
Δεν τους αρκούσε.
Ανήσυχοι και θαρραλέοι, λεβέντες και δυναμικοί, με μυαλά φρέσκα, ελεύθερα και ανένταχτα, γεμάτοι με ενέργεια και πάθος για τη ζωή, με ενθουσιασμό και λαχτάρα για να δημιουργήσουν, ήταν έτοιμοι να γράψουν ιστορία.
Ήταν έτοιμοι να γραφτούν παντοτινά στην ιστορία.
Ήθελαν κάτι μεγαλύτερο, κάτι που θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στον ενθουσιασμό τους, κάτι που θα τους γεμίσει τον ψυχισμό και θα ήταν αντάξιο στην αγάπη που είχαν για το άθλημα.
Κάπου εκεί λοιπόν, μπήκε η ιδέα για να φτιάξουν και αυτοί μια ομάδα.
Καταλυτικό και ουσιαστικό ρόλο, είχε διαδραματίσει ο πατέρας του Δημήτρη Ιωαννίδη, που ήταν ένας από την θρυλική παρέα του Γυμνασίου.
Ο πατήρ Ιωαννίδης, τους είχε προτείνει, όχι απλά να φτιάξουν μια ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά να δημιουργηθεί ένας ποδοσφαιρικός Σύλλογος, ο οποίος θα λειτουργούσε κανονικά, με Καταστατικό εγκεκριμένο από το Πρωτοδικείο, με Κανόνες και με Μέλη.
Αυτός τους παρότρυνε να οργανωθούν και να δημιουργήσουν έναν Σύλλογο, όπου με την βοήθεια και των υπολοίπων μεγαλύτερων, γονέων κηδεμόνων και συγγενών των παιδιών, θα ετοιμάζονταν και θα γράφονταν το καταστατικό και θα καταθέτονταν προς έγκριση στο Πρωτοδικείο.
Αυτό ήταν.
Το πρώτο τσαφ μόλις είχε γίνει…
Ήταν η πρώτη σπίθα!
Ήταν το ένα και μοναδικό θέμα συζήτησης που είχαν. Δεν τους ένοιαζε τίποτα άλλο. Τι κι αν τα σύννεφα του πολέμου πύκνωναν… Τι κι αν η Ελλάδα ήταν έτοιμη να μπει στη μεγάλη περιπέτεια του Εθνικού Διχασμού, που τόσα δεινά θα επιφέρει μετέπειτα…
Αυτοί, παντού, στα διαλείμματα, στον ελεύθερο τους χρόνο, με κάθε ευκαιρία, συζητούσαν μόνο για την ομάδα.
Το μόνο που είχε απομείνει, ήταν να καθορίσουν το ΠΟΤΕ θα μαζευτούν και το ΠΟΥ, προκειμένου να πάρουν τις τελικές αποφάσεις, έτσι ακριβώς όπως τους είχαν καθοδηγήσει οι μεγαλύτεροι.
Κι έτσι κι έγινε.
Αποφάσισαν πότε θα γίνει η συνάντηση.
Επέλεξαν την μεγάλη και ευλογημένη μέρα της 25ης Μαρτίου, για να βάλουν πλώρη στο όνειρο τους.
Το όνειρο να ιδρύσουν μια ποδοσφαιρική ομάδα.
Επέλεξαν όχι τυχαία, μια μέρα Γιορτής, μια μέρα χαράς, μια μέρα χαρμόσυνη και αναστάσιμη, μια μέρα γεμάτη συμβολισμούς για την θρησκεία μας και την πατρίδα.
Στις 25 Μαρτίου του 1914, αυτή η παρέα μαζεύτηκε και υπέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του Συλλόγου!
Εκείνη την Ημέρα, εγεννήθη ο Θεός!
Εκείνη την ημέρα, δημιουργήθηκε ο ΑΡΗΣ.
Που έγινε αυτό;
Στη σημερινή περιοχή του Βότση.
Εκεί επέλεξαν να συναντηθούν. Σε μια εξοχική περιοχή, έξω από την πόλη (τότε…), με πολλά κέντρα, ταβέρνες και καφενεία εκείνη την εποχή, με πολλούς μπαχτσέδες και με διάσπαρτα σπίτια και αγροικίες.
Και κάπως έτσι, με πολύ ενθουσιασμό και μια ωραία νεανική τρέλα, ξεκίνησαν, άλλοι με το τραμ, (έφτανε μέχρι το Ντεπώ), άλλοι με τα πόδια, για να συναντηθούν και να ζήσουν το όνειρο τους.
Οι μαρτυρίες και τα όσα γράφονται, συγκλίνουν στο ότι αυτός ο τόπος που έγινε η συνάντηση ήταν σε ένα εξοχικό κέντρο, το οποίο χωροταξικά, βρίσκονταν εκεί που είναι σήμερα η συμβολή της Λεωφόρου Βασιλίσσης Όλγας, με την Μιχαήλ Ψελλού.
Συγκεκριμένα στον αριθμό 212 της Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας, στο γνωστό διατηρητέο κτίριο, το οποίο προπολεμικά, ήταν εξοχικό κέντρο. Μεταπολεμικά και για σχεδόν σαράντα χρόνια, είχε γίνει νηπιαγωγείο, ενώ στη συνέχεια, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, είχε φτιαχτεί εκεί το γνωστό και αγαπημένο Bar Restaurant «Συρακούσες».
Εκεί μαζεύτηκαν λοιπόν, οι 22 ιδρυτές του ΑΡΗ και εκεί αποφάσισαν με τις διαδικασίες που προβλέπονταν από τα τότε νομικά πλαίσια και τους κανόνες που υπήρχαν, να ιδρύσουν τον Σύλλογο που ήθελαν κι ονειρεύονταν.
Ποιοι ήταν αυτοί; Πάμε να τους δούμε.
Μίνως Κυδωνάκης
Ρούσος Ρωσιάδης
Δημήτριος Ιωαννίδης
Τηλέμαχος Καραγιαννίδης
Πέτρος Γκοτζαμάνης
Πέτρος Κρέης
Ιωάννης Πλίατσικας
Γεώργιος Λάμπρου
Αναστάσιος Τσιατσιαπάς
Γρηγόρης Βλαχόπουλος
Λάζαρος Βλαχόπουλος
Δημήτριος Κοτρώτσης
Λάζαρος Κωστίδης
Κάρολος Σαλούστο
Ιωάννης Αγγέλου
Λάζαρος Αγοραστός
Αγοραστός Αγοραστός
Ελευθέριος Μαλιαγκούδης
Ελευθέριος Σταυρίδης
Αλέξανδρος Σκλαβούνος
Πέπο Αμπραβανέλ
Νίκος Πριτσούλης
Σύμφωνα με τα όσα προβλέπονταν από τους νομικούς κανόνες της εποχής, στην ιδρυτική διακήρυξη θα έπρεπε να μπουν 5 άτομα και 11 στο Διοικητικό Συμβούλιο.
Η Ιδρυτική Διακήρυξη, έγραφε χαρακτηριστικά :
«Εν Θεσσαλονίκη σήμερον τη 25η Μαρτίου 1914
συννέλθοντες, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, προς σύσταση ποδοσφαιρικού συλλόγου υπό την επωνυμίαν ο «Άρης» σκοπός του οποίου είναι αθλητικές ασκήσεις των μελών, αναθέσαμεν στην πενταμελή, την σύνταξιν του καταστατικού του σωματείου τούτου και της λειτουργίας αυτού εν γένει, καθώς και τας υποχρεώσεις και τας εισφοράς των μελών κτλ. όπερ καταστατικού θέλει ψηφισθή και εγκριθή υπό της ολομελείας.
Εγένετο εν Θεσσαλονίκη τη 25η Μαρτίου 1914
Αι ιδρυταί του συλλόγου ο «Άρης»
Ρούσος Ρωσσιάδης, Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Δημήτριος Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, Αθανάσιος Παπαγεωργίου.
Αυτοί οι 5 της Επιτροπής Σύνταξης του Καταστατικού, μαζί με τους, Μήνως Κυδωνάκης , Πέτρος Γκουζιαμάνη, Πέτρος Κρέη, Ιωάννης Πλιάτσικα, Γιώργος Λάμπρου και Αναστάσιος Τσιατσιαπάς, συγκρότησαν το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του Άρεως.
Ο πρώτος Πρόεδρος του Συλλόγου, ήταν ο Μήνως Κυδωνάκης.
Γιατί όμως επέλεξαν το όνομα ΑΡΗΣ;
Γιατί στην πόλη της Θεσσαλονίκης τότε, υπήρχε ήδη μια ομάδα. Ήταν ο Ηρακλής, ο οποίος είχε ιδρυθεί από το 1908 και αποτελούσε μια πανίσχυρη και πολύ δυνατή ομάδα, η οποία φάνταζε ανίκητη.
Εκ των πραγμάτων οι ιδρυτές του νέου Συλλόγου, ήθελαν ένα όνομα που να αναδεικνύει δυναμική και να είναι ανώτερο.
Ήθελαν ένα όνομα που να βγάζει επιβλητικότητα, ένα όνομα το οποίο να αποπνέει μεγαλοπρέπεια και να προκαλεί σεβασμό.
«Ημίθεο εσείς; Θεό εμείς!» αναφώνησαν οι νεαροί και έτσι, επιλέχθηκε ο ΑΡΗΣ
Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο νονός του ονόματος ήταν ο Τηλέμαχος Καραγιαννίδης.
Ο ΑΡΗΣ, Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ.
Αυτό ακριβώς που προσδοκούσαν και θέλανε οι ρομαντικοί και οραματιστές ιδρυτές του καινούργιου Συλλόγου.
Να είναι μια ομάδα, με μαχητικότητα και δυναμισμό, με πολεμικό πνεύμα και παράστημα, με υψηλό ηθικό και φρόνημα.
Να είναι μια ομάδα, ένας Σύλλογος, ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ και σίγουρα, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι επιλέχθηκε η 25η Μαρτίου ως η μέρα συνεύρεσης και ίδρυσης του ΑΡΗ, μια ημερομηνία δηλαδή, γεμάτη συμβολισμούς, καθώς είχαμε την έναρξη του εθνικοπαλευθερωτικού αγώνα και την απαλλαγή από τον οθωμανικό ζυγό.
Όταν η συζήτηση πήγε στα χρώματα, δεν χρειάστηκε να το σκεφτούν και πολύ…
Μιλάμε για 1914, μια περίοδο που όπως προαναφέραμε, οι Έλληνες ήταν σε μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση.
Με το όνειρο της εκπλήρωσης της Μεγάλης Ιδέας και της ανασύστασης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας να αποτελούν τους εθνικούς πόθους και τον Πατριωτισμό στο απόγειο του, είναι δεδομένο ότι οι νεαροί μαθητές, δεν χρειάστηκε να το σκεφτούν ιδιαίτερα.
«ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ!
ΑΥΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ.
ΑΥΤΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ»
Και κάπως έτσι, ξεκινούσε την πορεία του στο χρόνο, αυτός ο Σύλλογος…
Που να φανταστούν εκείνοι οι 22 νέοι, εκείνοι οι λεβέντες πρωτοπόροι που το αίμα τους έβραζε στις φλέβες τους, εκείνοι οι 22 πρώτοι Αρειανοί, οι ιδρυτές του Συλλόγου μας, τι ακριβώς ξεκινούσαν εκείνη την ημέρα…
Που να φανταστούν, τότε, εκείνη τη μέρα, σαν σήμερα δηλαδή, 107 χρόνια πριν, τι ακριβώς είναι αυτό που δημιουργούσαν και κυρίως, το τι θα γίνει και πως θα εξελιχθεί…
Το μεγάλο τους όνειρο γίνονταν πραγματικότητα.
Ένα όνειρο, για το οποίο η μοίρα, είχε ήδη καθορίσει την πορεία και την εξέλιξη του.
Γιατί αυτό το όνειρο τους, έμελλε να γίνει μια Μεγάλη Πανελλήνια Ιδέα.
Γιατί η σπίθα των νεαρών ιδρυτών, των πρώτων Αρειανών της Ιστορίας, έγινε φωτιά και η φωτιά πυρκαγιά!
Γιατί ο ΑΡΗΣ, έγινε ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Σύλλογος, ο οποίος έμελε να έχει μια λαμπρή πορεία και να γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία, που θα ξεφύγει από τα όρια της χώρας και θα λάμψει στην Ευρώπη και σε όλη την Οικουμένη.
Θα πάρει αναρίθμητους τίτλους, τρόπαια, μετάλλια, θα γνωρίσει πολλές μεγάλες επιτυχίες και διακρίσεις.
Θα γίνει ένας Σύλλογος, τη φανέλα του οποίου θα φορέσουν δεκάδες χιλιάδες αθλητές, σε όλα τα τμήματα του, όλα αυτά τα χρόνια.
Θα αποτελέσει Σύλλογο πρότυπο, το μεγαλείο του οποίου θα εμπνεύσει εκατοντάδες ανθρώπους που θα δώσουν το όνομα του στις ομάδες τους, σε όλη την Ελλάδα. Πάνω από 100 είναι σήμερα οι Σύλλογοι που έχουν το όνομα ΑΡΗΣ σε όλη τη χώρα!
Θα ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του αθλητισμού και θα γίνει ένα κοινωνικό φαινόμενο, με ανεκτίμητη προσφορά, στην πόλη, στην κοινωνία, στη πατρίδα.
Ο ΑΡΗΣ, θα γίνει ένας Σύλλογος που όλα αυτά τα χρόνια, θα τον λατρέψουν, θα τον υποστηρίξουν, θα τον αγαπήσουν, θα τον συμπαρασταθούν, εκατοντάδες χιλιάδες πιστών οπαδών και φίλων, που θα τον εκτοξεύσουν και θα τον κατατάσσουν ως έναν από τους μεγαλύτερους και λαοφιλέστερους συλλόγους στην Ελλάδα.
Αυτός ο γίγαντας λαός, ένα τεράστιο και ανυπέρβλητο μέγεθος, που εκπέμπει σεβασμό σε όλους με τα κατορθώματα του και προκαλεί θαυμασμό, διαχρονικά, με όλα όσα έκανε και κάνει για την αγαπημένη του ομάδα.
ΠΙΣΤΟΣ και ΜΑΧΗΤΗΣ Λαός, που έδωσε και δίνει διαχρονικά τις μεγάλες μάχες στο πλευρό του «θεού του πολέμου».
Μάχες για να προφυλάξει τα Ιερά και τα Δίκαια του Συλλόγου, μάχες για να προασπίσει τα συμφέροντα του, μάχες για να αναδείξει το μεγαλείο του.
Σαν γνήσιοι πολεμιστές.
Και είμαστε περήφανοι που επιλέξαμε να υποστηρίζουμε αυτόν τον Ευλογημένο Σύλλογο.
Σας ευχαριστούμε που τον ιδρύσατε και τον μεγαλουργήσατε και σε κάποια στιγμή της πορείας του μέσα στο χρόνο, βρεθήκαμε όλοι μας κοντά του.
Γιατί όπως είπα και στην εκπομπή της Τετάρτης, θα το γράψω και εδώ (αν και δεν είναι η πρώτη φορά).
ΟΛΟΙ ΜΑΣ, μικροί και μεγάλοι, άντρες, γυναίκες παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας, οικονομικής κατάστασης, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικής θέσης και επαγγέλματος, είμαστε στρατιώτες.
Δεν υπάρχουν, βαθμοί, διακρίσεις και διαχωρισμοί.
Όλοι είμαστε στρατιώτες και πολεμιστές στο πλευρό του.
Ένας είναι ο Στρατηγός και ο Στρατηλάτης.
Αυτός είναι ο ΑΡΗΣ.
Χρόνια πολλά Αρειανάρα μου!
Χρόνια πολλά και ευλογημένα!