Έπρεπε να περάσουν αρκετές ώρες μέχρι να ηρεμήσω και να δω με καθαρό μυαλό ξανά τον αγώνα του ΑΡΗ με το Περιστέρι και να διαπιστώσω πως γίναμε μάρτυρες ενός «χειρουργείου» από… επιστήμονες.
Μετά το τέλος του αγώνα και με την αδρεναλίνη ακόμα σε υψηλά επίπεδα, όπως και η πίεση, είχα πειστο post game του ALLABOUTARIS TV πως η διαιτησία έπαιξε καθοριστικό ρόλο, αλλά όχι στα τελευταία δευτερόλεπτα. Κι μπορώ να πω πως έκανα λάθος. Έπαιξε και μάλιστα καθοριστικό ρόλο σε βάρος του ΑΡΗ ώστε να δώσει την νίκη με το… έτσι θέλω στο Περιστέρι.
Αρχικά το έναυσμα το πήρα από την ανακοίνωση της ΚΑΕ που έκανε λόγο για φάουλ πάνω στον Τολιόπουλο από τον Τζούστον. Η κρατική τηλεόραση μας έδειξε ένα… κομμένο ριπλέι μόνο του σουτ του Χόρκλερ και όχι τι έγινε λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα.
Ο Τζούστον τραβάει από την φανέλα των Τολιόπουλο για να τον προλάβει όταν πάει να βγει από το σκριν του Καββαδά, ενώ το ίδιο κάνει και ο Ραντάνοφ στην συνέχεια της φάσης. Οι διαιτητές δεν βλέπουν τίποτα.
Πάμε στην φάση όπου ο Μπίλαν σκοράρει για το 92-90. Στο ριπλέι που δείχνει η κρατική τηλεόραση φαίνεται καθαρά ο σέντερ του Περιστερίου να σπρώχνει τον Μήτρου-Λονγκ για να πάρει καλύτερη θέση και να βγάλει εκτός τον παίκτη του ΑΡΗ. Δεν έχει ΚΑΜΙΑ σημασία, αν ο Μπίλαν είναι διπλάσιος από τον Μήτρου-Λονγκ ή αν ο παίκτης του ΑΡΗ μένει όρθιο. Σημασία έχει πως τον βγάζει εκτός θέσης αποθώνοντας τον. Δηλαδή έπρεπε ο Μήτρου-Λονγκ να βρεθεί στο παρκέ για να φανεί η παράβαση; Είναι καθαρό φάουλ του Μπιλάν, άρα δεν μετράει το καλάθι και απομένουν τουλάχιστον 2 δευτερόλεπτα στον ΑΡΗ για επίθεση.
Και αναρωτηθείτε αν ήταν… αλλιώς η φάση, αντί του Μπιλάν ο Καββαδάς και αντί του Μήτρου-Λονγκ ο Μωραίτης, αν θα το σφύριζαν.
Ακόμα και στον χρόνο που απομένει οι διαιτητές κάνουν λάθος αφού για 1΄΄ και 4 δέκατα, βλέποντας το ριπλέι φαίνεται πως ήταν 1΄΄ και 6 δέκατα. Θα μου πει κάποιος ποια η διαφορά, δύο δέκατα τι να κάνεις… Δεν έχει να κάνει με τα δύο δέκατα αλλά με την λογική των διαιτητών.
Βάλτε στην… εξίσωση το 15-0 βολές του δευτέρου ημιχρόνου ή το κραυγαλέο φάουλ στον Καββαδά από τον Αγραβάνη που έγινε… παράβαση του σέντερ του ΑΡΗ που πάτησε γραμμή και οκ ολοκληρώθηκε η «εγχείρηση».
Αλλά δυστυχώς για τους κυρίους στην ΚΕΔ, στην Ομοσπονδία, στον ΕΣΑΚΕ αυτός ο ΑΡΗΣ όσον τον χτυπάτε, τόσο δυναμώνει. Τόσο περισσότερο η διοίκηση, ο προπονητής, οι παίκτες γίνονται μια «γροθιά». Και κυρίως τόσο περισσότερο ο κόσμο συσπειρώνεται γύρω τους. Το διαπίστωσα το βράδυ του Σαββάτου από τα μυνήματα του κόσμου για ένα γεμάτο Αλεξάνδρειο κόντρα στην Καρδίτσα. Μία εικόνα που περιμένω. Μία εικόνα που είδα κόντρα στον Απόλλωνα. Μία εικόνα που αντί να αποτελεί διαφήμιση για το ελληνικό μπάσκετ, δυστυχώς κάποιους τους ενοχλεί. Κάποιοι θέλουν να βλέπουμε τα γήπεδα όπως ήταν στο Περιστέρι, μισοάδεια. Δεν τους αρέσει ένα γεμάτο Παλέ. Αλλά θα πρέπει να το συνηθίσουν…
Αυτό που έχει χτίσει και φέτος ο Γιάννης Καστρίτης δεν γκρεμίζεται τόσο εύκολα, από μία ή δύο ή τρεις κακές διαιτησίες και ήττες. Το βιώσαμε πέρυσι και η ομάδα έγινε πιο δυνατή. Το ίδιο θα γίνει και φέτος.
Υ.Γ. Καμιά φορά θες και τύχη. Αυτός που πήρε το σουτ για το 90-90 έμελλε να είναι αυτός που χάνει και το σουτ της νίκης. Μιλάω για τον Χόρκλερ τον οποίο αμέσως αγκάλιασαν οι συμπαίκτες του. Μία δυνατή εικόνα.
Υ.Γ.1 Στην διάρκεια του Μουντιάλ και χωρίς αγώνες ποδοσφαίρου, νομίζω πως είναι εφικτό για δύο «sold out» στο Παλέ. Ένα με Καρδίτσα, ένα με Λαύριο. Για να θυμηθούν ορισμένοι ποιος είναι ο «ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ»…
Υ.Γ.2: Ας ελπίσουμε στα επόμενα «παράθυρα» να θυμηθεί ο Ομοσπονδιακός τον Βασίλη Τολιόπουλο. Μόνο με την 38άρα αξίζει από τώρα φανέλα…